Rökkur - 01.06.1950, Page 11

KÖKKUR
59
„Hvemig ætti eg að vita það? Eg kallaði á eftir honum,
er liann tók til fótanna og hann anzaði þvi engu.“
Lögregluþjónninn horfði á hatt Catleighs og þar næst
á hattinn, sem hann hafði tekið við.
„ILkki voruð þér með neinn auka-hatt, þegar eg vísaði
yður til vegar til gistihússins, herra. Það er því augljóst,
að hatturinn er eign einhvers annars, sem hér hefir verið.“
Lögregluþjónninn brá aftur upp vasaljósi sinu og skoð-
aði hattinn innan.
„Hér eru stafimir T. M. Rennið þér gmn í hver T. M.
muni vera?“
Catleigh hikaði. Ef til vill var það ekki hyggilegt fyrir
hann, ókunnugan mann, að hafa nein afskipti af þessu.
Hann var minnugur þess ,að Moxx hafði sagzt vera lög-
fræðingur.
„Eg hefi enga hugmynd um það,“ svaraði hann stutt-
lega.
„Hverjir eru upphafsstafir yðar, herra?“
„D. C. Eg heiti Duff Catleigh. Eg er Bandarikjamaðhr
og á heima í New York. Eg hefi ekki annað gert en að
reyna að koma manni til lijálpar, manni, sem margir
menn höfðu ráðizt á. Eg hefi sagt yður allt af létta. Eg
er þreyttur orðinn — og svangur. Ef eg hefi gert full-
nægjandi grein fyrir öllu er, vænti eg, ekkert því til fyrir-
stöðu, að eg haldi áfram til gistihússins.“
„Eldcert til fyrirstöðu, herra. Verið þér sælir.“
„Góða nótt,“ sagði Catleigh og var grenijuvottur í
röddinni. Hann sneri sér við snögglega og gekk á braut.
„Fari hann í logandi,“ liugsaði hann. „Eg gæti bezt trúað,
a* hann gruni mig um að hafa skrökvað þessu öllu.
Jæja, þegar hann sá hattinn —“
Og Catleigh fór að hugsa um hvort lögregluþjónninn
mundi þekkja Temple Moxx.
— Þegar menn ræddu sín á milli um þá Moxx og Ham-
bly, sem ráku málflutningsstörf og innheimtu í félagi,
kom jafnan í ljós, að menn töldu Moxx hinum fremri sem
lögfræðing. Hann var harðduglegur talinn, ágengur og
ýtinn, og menn ætluðu, að tveir þriðju tekna lögfræðinga-