Rökkur - 01.06.1950, Blaðsíða 13

R 0 K K U R
61
ast hann. Enginn virtist nálægur, svo að hann færði sig
nær lienni, og kallaði lágt:
„Ert það þú, Etta?“
„Uss,“ heyrði hann hvislað. „Látið ekki neinn koma
auga á yður, herra Moxx.“
Hún hljóp niður á bryggj una léttilega og beið þar. Moxx
hikaði snöggvast. Fiskibátur mannlaus að þvi er virtist,
var bundinn við bryggjuna. Bátui'inn var ljóslaus. Er
hann hikaði leit hún upp aftur og benti honum að koma.
„Flýtið yður,“ sagði hún, „mín verður saknað heima.“
Moxx hikaði ekki lengur. Hann hi’aðaði sér niður á
bryggjuna en honum til mikillar undrunar var það ekki
Etta, sem þar var fyrir.
„Hver eruð þér?“ spurði liann. „Eg hélt þér væruð
Etta.“
„Etta gat eldd komið,“ svaraði stúlkan. „Eg er vinstúlka
hennar.“
Hún færði sig nær honum og ilmvatns- og smyrslaangan
barst að vitum hans. Hún lagði hendurnar um liálsinn
á honum og það var komið fram á varir hans að segja
við hana:
„Þetta megið þér ekki gera — einhver gæti séð til
okkar.“
En í þessum svifum heyrði hann eittlivert þruslc fyrir
aftan sig og grunaði, að hætta væri á ferðum. Hann varð
óttasleginn og ætlaði að líta um öxl, er strigapoki var
dreginn á höfuð honum. Hann rak upp óp, sleginn ótta.
Með því að beita öllu afli tókst honum að hrista af sér
árásarmennina og rauk af stað í blindni. En þeir náðu
honum þegar. Hann barði frá sér eftir beztu getu, en svo
var honum greitt högg á höfuðið, og hann lxneig niður
meðvitundarlaus.
Þegar hann vaknaði lá hann enn með höfuðið inni í
pokanum. Hann lieyrði, að hreyfing var á vélbátnum.
Hann staulaðist á fætur og reif strigapokann af höfði sér.
Maður nokkur nálgaðist hann. Moxx flýði sem fætur
toguðu og óttaðist, að sér yrði veitt eftirför. Hann hafði
lilaupið drjúgan spöl þegar hann gerði sér Ijóst, að hann