Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 15

RÖKKUR
63
„Eruð þér að leita að einhverju?“ var allt í ednu spurt.
Moxx varð svo bilt við, að við lá, að hann hentist áfram
og út í sjóinn. Hann sneri sér við dauðskelkaður. Hann
sá lögreglumann hallast fram á steinvegginn fyrir ofan.
Moxx bölvaði i hljóði.
„Ó, lögregluþjónn,“ sagði hann og reyndi að mæla í
léttum tón, og vingjarnlega, „eg —- eg týndi hattinum
minum.“
Lögregluþjónninn geldi hægt niður tröppurnar. Hann
beindi vasaljósi sínu að andliti Moxx. Moxx gramdist
þetta og sagði:
„Þetta megið þér ekki gera.“
„Afsakið, herra minn. Herra Moxx, er ekki svo?“ sagði
lögregluþjónninn og slökkti ó vasaljósinu.
Þegar Moxx gat ekki leynt, hver hann var, kom þegar á
liann bragur hins „betri borgara“ og hann sagði með
sjálfsvirðingarlireim í röddinni:
„Já, eg týndi hattinum mínum. Kannske þér gætuð
lijálpað inér að finna hann, lögreglnþjónn, Þér hafið
vasaljós.“
„Er jiað þessi?“ spurði lögregluþjónninn og beindi
vasaljósinu að þvældum hatti, sem hann hélt á í hendinni.
Moxx þekkti undir eins hattinn, en lét sem hann væri í
vafa og skoðaði hattinn vandlega.
„Það er hatturinn minn,“ sagði hann loks, raunamædd-
ur á svip. Hvar funduð þér hann?‘
„Hérna fyrir ofan tröppurnar.“
„Þarna uppi — hvernig —?“
„Já, herra. Bezt, að þér vilduð segja mér allt af létta,
herra Moxx.“
Moxx hugsaði hratt. Maðurinn, sem komið hafði hon-
um til hjálpar hlaut að hafa fundið hattinn og farið með
hann þarna upp.
„Jæja, lögregluþjónn. Eg verð víst að vera hreinskilinn.
Það var ráðizt á mig.“
„Ah, ræningi ef til vill?“
„Já, eg heyrði einhvern kalla á hjálp hérna niðri. Eg
hélt, að einhver hefði dottið í sjóinn og hljóp niður tröpp-