Rökkur - 01.06.1950, Síða 16

64
RÖKKUR
urnar. Þiá var eg sleginn í höfuðið. Eg mun hafa misst
meðvitund sem snöggvast. Þegar eg raknaði við var mað-
ur að leita í vösum mínum. Eg spyrnti á móti og kallaði
á hjálp. Hann hristi mig af sér — og — eg býst við, að
eg hafi staulazt á fætur og tekið til fótanna. Eg hljóp
nokkura tugi metra, en er eg sannfærðist um, að enginn
veitti mér eftirför, fór eg að leita að hattinum.“
„Aha. Sáuð þér framan í ræningjann, herra?“
„Nei, því miður. Það var svo mikill asi á mér.“
„Eðlilega, lierra eins og ástatt var. Veittuð þér því at-
hygli, hvei'nig maðurinn leit út?“
„Nú, eg lield, að hann hafi verið hærri en eg. Og hann
var i einhvers konar regnverju.“
„í ljósum lit?“
„Eg hyggi svo, en er ekki viss um það.“
„Eg skil það mæta vel. Þér segið, að yður hafi verið
greitt höfuðhögg?“
„Já.“
„Lofið mér að sjá.“
Enn var lögregluþjónninn með vasaljósið á lofti. „Já,
þarna er skeina.“
Hann snerti hana með fingrinum.
„Æ,“ sagði Moxx og kveinkaði sér.
„Þér ættuð að láta athuga þetta. Kanske þér komið með
mér. Varðstofulæknirinn getur litið á sárið.“
„Nei, nei, hafið engar áhyggjur af þessu. Eg síma til
læknis míns, þegar eg kem heim.“
Hann lagði af stað, en lögregluþjónninn gekk með hon-
um nokkur skref.
„Það er augljóst, að þér hafið verið sleginn niður. Fötin
yðar eru óhrein.“
„Það er hægt að hreinsa þau. Þakka yður fyrir að finna
hattinn minn. Nú verð eg að komast heim. Góða nótt,
lögregluþjónn.“
„Góða nótt, herra.“
— Piparsveins-íbúð Moxx var í byggingu, sem nefndist
,,Thunderbird Arms“ í nokkurri fjarlægð frá gangstétt-
inni, umkringd furutrjám, sedrus- og hlyn-viðum. Beggja
i