Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 23

ROKKUR
71
mannsins. Enginn nema eg og læknirinn. Þegar þetía mis-
tókst reynir þessi maður að fara aðra leið. Eg er umboðs-
maður O’Donnells. Hann fremur innbrot, rannsakar öll
þau gögn, sem hann finnur, og skilur eftir þessa heimsku-
lega hótun, í von mn að eg verði hræddur og hætti við á-
form mín. Svo ætlar hann sér að ná hagstæðum samning-
um við okkur — eða fyrir milligöngu okkar. Nei, þökk.
Eg læt ekki beita mig slíkum bófabrögðum. Þegar eg hefi
komist að raun um hver þarna er að verki skal eg leika
bann svo, að hann mun eftir Temple Moxx.“
í sömu svifum heyrðist bjölluhringing í eldhúsinu.
„Hver þremillinn,“ sagði Moxx og lagði frá sér gaffalinn.
„Hver getur þetta verið?“
Þeir lögðu við hlustirnar. Ling Phi tifaði fram i for-
stofuna. Þungt fótatak heyrðist og borðstofudymar opn-
uðust. 1 dyragættinni stóð hár og þrekinn lögregluþjónn,
svo fyrirferðarmikill, að hann næstum fyllti gættina.
Moxx þekkti hann þegar — og fór ekki að verða um sel.
Fyrir aftan hann stóð hávaxinn, grannur ungur maður, í
Ijósleitum regnfralcka, herra Duff Catleigh, frá New York.
„Gott kvöld, herra Moxx,“ sagði lögregluþjónninn bros-
andi. „Eg kom aðeins til þess að spvrja nokkurra frekari
spurninga varðandi þetta, sem við töluðum um niðri við
höfnina.“
„0,“ sagði Moxx eins og viðutan. Hann hafði talið vist,
að það mál væri útkljáð. Hann revndi að brosa. „Það er
einkar vinsamlegt af yður, lögregluþjónn,“ sagði hann.
„Gerið svo vel og fáið yður sæti.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði lögregluþjónninn, nokkuð
drýgindalega, að þvi er Moxx fannst.
Lögregluþjónninn lagði frá sér lijálminn og tók upp
dálitla vasabók.
„Nú, herra minn, þér sögðuð, að árásarmaðurinn hefði
verið hávaximi, nokkru hærri en þér, klæddur ljósleitum
regnfrakka. Þekkið þér þennan mann, heri’a?“
Moxx var sem steini lostinn. Duff Catleigh horfði á hann
kuldalega.
„Þetta er allra viðfeldnasti bær, sem þér eigið heima i,