Vesturland - 01.12.1986, Blaðsíða 16

16
Stjómmálastarfi imnu
er ekki lokið!
\
Samtal við Hildigunni Lóu Högnadóttur um einkamál og stjómmál, fjöl-
skylduna og flokkinn, framboð (og eftirspum) tíl Alþingis. Og um skattana.
Það er miðvikudagur sautjándi desember. Morg-
unninn er grámuskulegur og það rignir á ísafirði.
Klakinn er aldrei hálli en í rigningu. Leiðin liggur upp
á Seijalandsveg tíu. Ég ætla að heimsækja Hildigunni
Lóu Högnadóttur og eiga við hana dálítið samtal fyrir
jólablað Vesturlands. Svolítið um æviþráðinn og
helstu störf. Um fjölskylduna og félagsmálin. Og
kannski fleira.
En áður ætla ég að segja nokkur deili á henni.
Hildigunnur Lóa er fædd í Reykjavík árið 1949. Þó
er hún vestfirsk í báðar ættir. Faðir hennar, Högni
Torfason fréttamaður, er ættaður úr Strandasýslu.
Guðbjörg H. Guðbjartsdóttir móðir hennar er fædd í
Kollsvík utan við örlygshöfn, og að mestu alin upp á
Patreksfirði.
Hildigunnur Lóa er því vissulega vestfirsk, þó að
hún hafi skroppið suður til að fæðast og alast upp.
Þegar hún var á öðru ári, fór faðir hennar til starfa í
Kaupmannahöfn. Þar var heimili hennar á þriðja ár,
og í bernsku var danskan henni eins töm og móður-
málið.
Að Danmerkurdvölinni lokinni ólst Hildigunnur að
mestu leyti upp í Kópavoginum. Foreldrar hennar
voru þar á meðal frumbyggja bæjarins fyrir þrjátíu
árum, og Högni starfaði á fréttastofu ríkisútvarpsins.
En leiðin iá vestur á ísafjörð, þegar Hildigunnur var
um fermingu. Nokkrum árum síðar fann hún þar
mannsefnið sitt. Heimili var stofnað, hús reist, börn
fædd í heiminn og alin upp. Eins og gengur.
Eiginmaður Hildigunnar Lóu er Hans Georg Bær-
ingsson málarameistari. Þau eiga þrjú börn, sem
heita Hilmar Þór, fris og Halldór Högni.
Hildigunnur hefur unnið mikið að félagsmálum.
Einkum á tveimur sviðum.
Annars vegar hefur hún látið til sín taka málefni
fatiaðra og þroskaheftra. Nú er hún formaður Styrkt-
arfélags vangefinna á Vestfjörðum og hefur starfað
lengi í því félagi. Einnig á hún sæti í svæðisstjórn um
málefni fatlaðra á Vestfjörðum. Og á liðnum árum
hefur Hiidigunnur verið Bræðratunguheimilinu betri
en enginn.
Hins vegar hefur hún löngum tekið drjúgan þátt í
félagsstarfi Sjálfstæðisflokksins. Núna situr hún m.a.
í bæði fulltrúaráði og kjördæmisráði flokksins á
Vestfjörðum.
Það liggur í hlutarins eðli, að tómstundir á Hildi-
gunnur bæði fáar og strjálar. En samt kemst hún
einhvern veginn yfir að lesa ótrúlega mikið. Hún hefur
safnað frímerkjum í þrjátíu ár. Garðrækt er henni
hugleikin. Og hún er loksins byrjuð eins konar öld-
ungadeildarnám í tónlist.
En ég bið Hildigunni Lóu fyrst að segja frá ástæð-
um þess að foreldrar hennar fluttust vestur á ísafjörð
og frá störfum föður hennar hér ffyrir vestan.
— Pabbi réðst hingað sem er-
indreki Sjálfstæðisflokksins á
Vestfjörðum. Pólitíkin var þá
(eins og kannski stundum enn)
nokkuð róstusöm, og m.a. af
þeim ástæðum var hann ráðinn
til að vinna að málefnum
flokksins í kjördæminu. Starfi
hans fylgdu mikil ferðalög.
Hann annaðist ritstjórn Vestur-
lands og annað sem tilheyrði
flokksstarfinu.
ÁTTI HEIMA f SJÁLF-
STÆÐISHÚSINU
— Hvar áttuð þið heima á þess-
um tíma?
— Heimilið var á efstu hæð í
Hafnarstræti 12, Sjálfstæðis-
húsinu. Þar var mjög gest-
kvæmt. Lífið þar var pólitík.
Eins og samgöngurnar voru þá,
var algengt að dvöl manna yrði
löng. Það munar ótrúlega miklu
á samgöngunum núna og þegar
ég kom hingað fyrir tuttugu og
þremur árum.
— Hvernig fannst þér að fly.jast
hingað?
— I Kópavogi átti ég mjög góða
skólafélaga og vini. Þaðan á ég
góðar minningar. Þess vegna
var erfitt að rjúfa þau tengsl og
flytjast vestur. Samt held ég að
Á fundi í Sjálfstæðishúsinu á Isafirði.
ég hafi aðlagast mjög fljótt. Svo
fór ég suður á vorin eftir skóla
til að vinna í apótekinu í Kópa-
vogi. Ég var svo heppin að fá
vinnu þar þegar ég var 14 ára.
LENGI í APÓTEKUM
— Hvað tók svo við hérna þegar
þú hættir að sœkja sumarvinnu
suður?
— Árin mín í apótekum urðu
nú nokkuð mörg. Ætli þau hafi
ekki orðið tíu, meira og minna,
bæði fyrir sunnan og vestan. Ég
lærði reyndar nokkuð til þeirra
verka.
Veturinn þegar ég varð nítján
ára fór ég suður í skóla. Ég fór
að afla mér starfsréttinda í apó-
teki. Þetta var eins vetrar nám
við háskólann og svaraði til þess
sem er nú nám lyfjatækna. Þá
var ég búin að vinna um tíma í
apótekinu á ísafirði hjá Ásgeiri
heitnum Ásgeirssyni. Hann
hvatti mig til að fara í þetta.
BOLUNGARVÍKURÁRIN
Síðan bauðst mér starf, sem
var mjög skemmtilegt og marg-
ar minningar eru bundnar við.
Það var hjá Ólafi Halldórssyni
héraðslækni í Bolungarvík. Þá
sáu héraðslæknar sjálfir um
lyfjaafgreiðslu. Ólafur setti mig
í að taka við apótekinu hjá sér.
Ég keyrði á milli alla daga
þegar fært var, og lenti oft í
ýmsu á Óshlíðinni. Á vetrum
gisti ég ósjaldan á heimili
Ólafs og konu hans. Þau voru
mér afar góð og hlý. Viðhorf
Ólafs voru að ýmsu leyti mjög
sérstök. Hann kenndi mér
margt um lífið og tilveruna.
Nú gæti ég ekki hugsað mér
að keyra daglega milli ísafjarð-
ar og Bolungarvíkur. Jafnvel
þótt vegurinn sé nú orðinn allt
annar en þá. Reyndar munaði
minnstu að ég færi eitt sinn
fram af, rétt hjá krossinum. Ég
lenti þar í árekstri við mjólkur-
bíl og bíllinn minn fór hálfur út
af. Ég vissi að ég yrði að herða
mig upp og halda áfram að
keyra hlíðina, svo að ég fór
heim hálfgrátandi á klesstum
bílnum. Svo ók ég mina leið
næsta dag eins og venjulega.
— Hvernig kunnirðu við þig í
Bolungarvík að öðru leyti?
— Þar eignaðist ég marga vini
og tengdist bænum sterkum
böndum. Ekki spillti að afi
minn, Torfi Halldórsson skip-
stjóri, gerði út frá Bolungarvík á
sínum yngri árum. Afi og amma
bjuggu þar, en voru svo á ísa-
firði í nokkur ár áður en þau
fluttust suður um 1930. Pabbi er
fæddur hér. Margt af eldra
fólkinu í Bolungarvík mundi
eftir afa mínum og ömmu.
Ég minnist Bolungarvíkurár-
anna sem sérstaks og góðs
reynslutíma. Það var ótrúlegt
tækifæri sem ég fékk til að
spreyta mig við að koma upp
apótekinu hjá Ólafi.
Stofnuðuð þið Georg ekki
heimili um þetta leyti?
— Við trúlofuðum okkur árið
1968 og fórum að búa. Þá flutt-
ist ég úr Hafnarstrætinu. En þá
um veturinn var ég fyrir sunnan
í skólanum. Við gengum svo í
hjónaband árið 1970, og ég
hætti að vinna í Bolungarvík þá
í árslokin.
BASLIÐ BYRJAR
Þá hefst nýtt skeið í lifi okkar
Georgs. Snemma árs 1971
eignast ég fyrsta barnið, og við
förum að basla við að koma
þaki yfir höfuðið. Árin á undan
voru alveg ómetanleg, árin sem
við vorum ein, áður en kom að
kafla barneigna og húsbygg-
ingar á lífsbrautinni. Þetta voru
að vissu leyti ár frelsis, og þau
eiga sérstæðan sess í minning-
unni.
Svo byrjaði baslið. Eins og
hjá svo mörgu ungu fólki. Við
áttum ekkert. Nema bjartsýni
og hendurnar til að vinna með.
Með það vegarnesti réðumst við
í að byggja þetta hús. Fljótlega
eftir barnsburðinn þurfti ég að
fara að vinna aftur. Lífið gekk
út á húsið og brauðstritið. Þetta
var erfitt. Við byggðum mjög
hratt, en þetta gekk einhvern
veginn, enda þótt Georg væri
líka í iðnnámi á meðan. Ég fór
að vinna á ritsímanum og
seinna gekk ég næturvaktir á
loftskeytastöðinni. Ég vildi
prófa eitthvað nýtt. Með hverju
nýju starfi lærist eitthvað nýtt.
Mér fannst góð reynsla að vera
á símanum.
En til þess að geta klárað
húsið fór Georg til sjós að loknu
iðnnáminu. Hann hafði reynd-
ar verið á sjó áður. Þetta var í
árdaga skuttogaranna á ísafirði.
Georg fór á Guðbjörgina og var
á henni í tvö ár. Á þeim tíma
komumst við út úr mestu erfið-
leikunum vegna húsbyggingar-
innar. Á þessum árum voru
tekjur sjómanna vissulega um-
talsverðar.
NEITAÐI AÐ VERA SJÓ-
MANNSKONA
Síðan var Georg eina vertíð
með rækjubát ásamt bróður
sínum. En mér féll ekkert allt of
vel að vera sjómannskona, get
ég sagt þér.
— En veistu þá hvernig manni
þínum fellur þessi mikla vinna
þín utan heimilis í pólitík?
Minnir hún ekki eitthvað á sjó-
mennsku?
— Já, ég veit hvað honum
finnst. Hann hefur alltaf stutt
mig í því sem ég er að gera.
Annars hefði þetta aldrei geng-
ið upp. Hann veit líka vel hvað
um er að ræða, því að hann
tekur mikinn þátt í pólitísku
starfi sjálfur. Hann er ekki
neinn aumingja Georg út af
pólitísku vafstri mínu.
— Og ekki varstu nú heldur sjó-
mannskona til frambúðar.
— Nei. Árið 1974 var annað
bamið á leiðinni. Ég var harðá-
kveðin í því að ég vildi ekki vera
sjómannskona lengur. Ég neit-
aði að ala bömin upp ein, eins
og þessar konur verða að gera.
Ég held líka að Georg hafi verið
búinn að fá nóg af sjónum í bili,
þó að hann sé mikill sjómaður í
sér. Og síðan varð til hugmynd-
in að stofna fyrirtæki og fara að
vinna í sinni iðn.
PENSILLINN
Pensillinn er stofnaður árið
1975. Þeir voru í fyrstu tveir
saman um fyrirtækið, Georg og
Davíð Höskuldsson. Þá voru