Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Qupperneq 6

Valli innbyrðir eina.
og þá stærstu, sem enn hefur veiðzt, og
voru þeir um 2 klst. að þreyta hana og
innbyrða.
Fregnin flaug út, og ekki leið á löngu
unz fleiri vildu reyna þessa íþrótt. Næst-
ir fóru þeir Gunnar Jónasson og Valdi-
mar Valdimarsson, sem báðir eru kunn-
ir og þaulreyndir laxveiðimenn. Fengu
þeir lánuð áhöld Tryggva og veiddu
tvær „merar“, sem voru 170 og 150 kg.
að þyngd.
Þeir næstu, sem „tóku veikina“ voru
þeir Albert Erlingsson og Sigmundur
Jóhannsson, sem flestir lesendur Veiði-
mannsins munu kannast við. Veiddu
þeir tvær „merar“ um 100 kg. hvora,
en misstu þrjár. Telja þeir að það hafi
bæði stafað af óvana og því, að bátur-
inn, sem þeir voru á, er mjög óhentug-
ur til þessara nota.
Ritstjóri Veiðimannsins hitti þá Al-
bert og Sigmund að máli og bað þá að
segja sér eitthvað um þessa íþrótt. Urðu
þeir góðfúslega við þeim tilmælum, og
fer frásögn þeirra hér á eftir:
„Við lögðum af stað í góðu veðri
snemma morguns hinn 28. ágúst s.l. og
komum suður í Hafnir kl. 7. En þá
vildi svo til, að ekki var hægt að ná í
bátinn strax, því hann var bundinn við
bryggjuhausinn, en stórstraumsflæði og
bryggjan öll í kafi. Kl. var því langt
gengin 9 þegar við komumst af stað á
sjóinn.
Við fórum á Sandvíkurmiðin, leituð-
um vandlega fyrir okkur, en urðum
ekki varir fvrr en um hádegið — eða um
fjöruna — en þá urðum við skyndilega
varir, en brugðum of fljótt við og misst-
um af veiðinni Við drógum þá inn til
þess að gá að, hvort beitan væri á, og
sáum þá að allt var í lagi með beituna,
en margar „merar“ eltu. Við renndum
strax aftur og samstundis fóru þrjár eða
fjórar að rífast um beituna. Við vorum
á sjónum til kl. 4 e. h. og mátti heita að
hún væri alltaf við eftir að hún byrjaði
að taka um hádegisbilið. Veiðin var,
eins og áður er sagt 2, en þrjár misstum
við. Ein fór þannig, að sigurnaglinn
festist í borðstokknum þegar við ætluð-
um að fara að innbyrða hana og kubb-
aði hún þá stálvírstauminn sundur, sem
tvinni væri, og er honum þó ætlað að
þola 400 kg. þunga.
Það gegnir sama máli um þennan fisk
eins og aðra, að hann „tekur“ aðallega
á vissum tímum sólarhringsins. Samkv.
þessari reynslu okkar, virðist hámerin
„taka“ bezt á liggjandanum. Hún tek-
ur á 3—5 faðrna dýpi frá yfirborði og
fremur dræmt — „leggst“ á beituna og
smá-þyngir á, og þarf því að gefa henni
góðan tíma. Átakið er í fyrstu oft svo
4
Veiðimaeurinn