Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Blaðsíða 7

þungt að líkast er því sem fast sé í botni,
en þegar fiskurinn kemur upp undir
yfirborðið, fer hann að strika frá bátn-
um og niður á við og rásar þá stundum
200—300 faðma í einu og dregur bátinn
með sér. Krafturinn er þá oft svo mik-
ill, að lijólið sjóðhitnar, og er því nauð-
synlegt að hafa vettlinga. Viðnámið
verður svona mikið vegna þess, hve
þyngt hefur verið á hjólinu. Viðureign-
in er mjög erfið fyrir veiðimanninn, og
geta menn orðið uppgefnir af að þreyta
einn fisk.
Beitan, sem aðallega er notuð, er síld,
venjulega óskorin, en einnig má nota
ljósabeitu. Sundurskorin keila er t. d.
talin ágæt beita. Gott ráð til að hæna
fiskinn að er að draga nokkrar síldar á
eftir bátnum, og ennfremur er talið að
blóð hafi svipuð áhrif.“
Ég bað nú þá Sigmund og Albert að
lýsa í aðaldráttum fyrir mér veiðarfær-
unum, sem þeir nota á þessum „mera-
veiðum“ sínum, og er þar, eins og gefur
að skilja, engum „kattarbeinum saman
krækt“.
Báturinn. Æskilegast er að bát-
urinn sé útbúinn á þessa leið: Vélin
fram í, og smáklefi þar til þess að menn
geti hvílt sig og fengið sér hressingu. Því
næst á að vera rúm fyrir aflann og aft-
ast tveir rammbyggilega festir stólar fyr-
ir veiðimennina, því nauðsynlegt er að
hægt sé að ,,renna“ aftur úr bátnum.
Eins og áður er sagt, er báturinn, sem
þeir félagar höfðu, mjög óheppilegur til
þessara veiða, þar sem það var aðeins
venjulegur trillubátur.
Stöngin. Stengur þær, sem notaðar
eru — venjulega kallaðar Túnfiskasteng-
ur — eru ca.: 7 fet á lengd, mjög stífar
og lítt sveigjanlegar fyrr en mikill þungi
er kominn á línuna. Þetta eru mjog
vönduð og merkileg áhöld (segir Al-
Veiðimaðurinn
5