Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Síða 20

fjarlægum stöðum, þótt leiðin þangað
væri torsótt.
„Ég veit um einn stað,“ sagði formað-
urinn, „hann er inn í miðju landi — en
það eru þrjátíu km. þangað frá góðum
vegi, þar sem það er stytzt. Það er nægi-
lega afskekkt, eins og bíllinn mun bezt
fá að reyna. Staðurinn heitir Gjendes-
heim.“
Hann hafði ekki íarið með ýkjur.
Nokkrum dögum seinna ók ég útaf að-
alveginum, einhverstaðar í Mið-Nor-
egi og fór yfir 30 km. í vestur, gegnurn
greniskóginn, eftir „vegi“, sem var
ekkert annað en stórir hnullungar og
djúpar liolur. Urn kvöldið kom ég að
vötnum, sem voru á hjöllum, hvert upp
af öðru, milli tignarlegra fjalla. Þar rakst
ég á prýðilegt gistihús, þar sem gestirnir
voru allir norskir, og ég tók á leigu veiði-
kofa, sem stóð á bakka ár einnar, sem
rann milli tveggja vatna. Þarna var ég í
margar vikur, veiddi á daginn, en las á
kvöldin prófarkir af bók, sem ég liafði
ritað í Haute Savoj, um Suður-Ameríku.
Á nóttunni var sofið í naglföstum trérúm-
um, en grenibútarnir skíðloguðu á arn-
inum.
Þegar maður vaknar í herbergi með
ómáluðum og ilmandi furuþiljum, þvær
sér úti í hinu svala og hressandi, norska
lofti, borðar árdegisverð, sem er mjólk,
smjör, kornbrauð, nýr urriði — eða síld,
kjötbollur, reyktur lax, salat eða hvað
sem hugurinn girnist, þá hjálpast þetta
allt að til þess að gera veiðidvöl í Noregi
GLGÐIieG JTÓL!
Belgjagerðin.
að ævintýri, sem orð fá ekki lýst. Lífs-
þrótturinn verður meiri en nokkru sinni
fyrr.
Áin var fáein skref frá kofanum, og
ég sofnaði við sönginn í fossinum. Ég
verð að viðurkenna, að þarna í nágrenn-
inu var einn af hinum óhjákvæmilegu
Englendingum — einbúi, sem átti kofa
með torfþaki, uppi á bakkanum hinum-
rnegin við ána. Hann varaði mig við
hættunni: „Farðu aldrei út í ána nema
með sterkan staf; annars missirðu fót-
anna einn góðan veðurdag og færð þinn
hinzta hvílustað úti í Atlantshafinu.
Hann ætlaði sjálfur í fjallgöngu þennan
dag og lánaði mér því vatnastafinn sinn,
sem var búinn öflugum járnbroddi.
Hér verður ekki sagt frá neinu ,.meti“
eða risafiskum. Stærsti fiskurinn, sem ég
veiddi í Gjendesheim var tæp 3 pund.
En hinir voru aðeins milli 1 og 2 pund.
Aðalskemmtunin við veiðarnar þarna
var fólgin í því, að reyna að komast á
veiðistaðina, sem erfiðast var að ná til
og þarf af leiðandi sjaldnast veitt á. Þar
þurfti oft að tefla á tæpasta vaðið. Eitt
varð alltaf að hafa í huga, og það var að
sleppa ekki góðri fótfestu fyrr en önnur
örugg var fundin. Það er betra að ganga
ekki á höfðinu í ánni, því að botninn
minnti mest á Alpafjöllin. Verstu reynslu
mína, þeirrar tegundar, hlaut ég fyrsta
daginn, vegna þess að ég fór að eins og
flón.
Ég var búinn að veiða nokkra fiska,
sem voru rúmlega pund hver, í fremur
Matarbúðin Ingólfsstræti 3.
18
Veiðimaðurinn