Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Qupperneq 31

rannsakaði þetta, lá straumurinn nenra
á einn veg. í einn góðkunnan stað lét
ég stein, sem myndaði hliðarstraum, og
þá brá svo við, að enginn fiskur lagðist
þar, en jafnskjótt og ég tók steininn,
komu þeir aftur. í öðrum grunnum
stað, þar sem alltaf voru einn eða fleiri
fiskar, virtust Jreir alltaf livíla sig á
mjúkri hellu í botninunr. Þessi steinn
var miklu ljósari á litinn en botninn
umhverfis lrann. Hann var fremur létt-
ur, svo ég tók hann burt og fyllti holuna
af kringlóttum steinum á stærð við
eppelsínur. Þetta h.afði engin áhrif. Fisk-
urinn lagðist þarna eftir sem áður.
Það skipti engu máli, hvort skugga
bar á hyl eða sól skein á hann. Neðan-
til í Hrútafjarðará skín sól á flesta Hylj-
ina 20 tírna á sólarhring um sumarmán-
uðina, og þeir eru aldrei í forsælu, en
fiskurinn liggur þar alveg eins fyrir því.
Ofantil í ánni sá ég það aldrei heldur,
að laxinn veldi staði, sem skugga bar á
af klettunr eða hömrum, fremur en Jr'
sem sólríkir voru.
Samandregnar niðurstöður af athug
ununr mínunr eru þá Jressar:
Fiskurinn virðist sækjast eftir:
1. Stöðugum straunri, án tillits ti!
straumþunga.
2. Straumþrýstingi að botni.
3. Grunnu vatni frenrur en djúpu.
4. Samfélagi við aðra fiska.
Hann virðist forðast:
1. Uppstreynri, senr lyftir honuin í átt-
ina til yfirborðsins.
2. Alla hliðarstrauma, senr falla Jrvert á
aðalstrauminn.
3. Lyngt vatn.
Ef dæma rná af því, senr ég lref séð, er
ekki auðvelt að búa til legustaði, því að
þegar við gerunr það, athugum við ekki
nógrt vel hliðarstraumana. Og þar sem
slíkt hefur lánazt, er Jrað aðeins tilviljun,
en fyrir hvern einn sem heppnazt hefur,
eru sjálfsagt tíu ónýtir. Það senr nrest
veltur á, virðist vera, að viðunanleg
straumskilyrði séu á svæði. senr nemur
lengd fisksins að viðbættunt nokkrum
þumlungum til lrvors enda, svo að hann
geti hreyft sig dálítið án þess að lenda í
lakara straumfalli.
Það er jafn nauðsynlegt að atlruga á-
lrrif straumsins lóðrétt eins og lárétt, og
ég held að ástæðan fyrir því, hve margir
tilbúnir legustaðir hafa nrislreppnazt sé
einnritt sú, að ekkert hefur verið hugs-
að um lóðréttu straumana og ekki ætlað
fyrir nægilega miklu rúnri af kyrrtt vatni
fyrir fiskinn. Laxinn kann ekki við sig
í kytrum. Það er í stærð hornsins, er
straumkastið frá árbotninum myndar,
senr ég held að hundurinn liggi grafinn.
Þórður Sveinsson, Akureyri, með einn „vaman",
sem hann jékk hjd Hólinavaði, í Laxá i Aðaldal
s.l. surnar.
Veiðimaðurinn
29