Veiðimaðurinn - 01.06.2005, Page 14

utll
(V
GullölcL Blönduveiða var síðasti fjórðungur tuttugustu aldar. Stangaveiðifélög á
Siglufirði, Sauðárkróki og Blönduósi höfðu þá með ána að gera og skipti hvert
félag sínum dögum við mikla eftirvœntingu veiðimanna. Dœmi voru um að menn
mœttu í útdrdttinn í alsparifötum!
Skoðanir mínar eru oft litaðar af stundarhagsmunum en
ekki af því hvað hollast er þjóðarhag - svona billega er ég
innréttaður og við það verður að sitja þótt mér fullkomnara
fólki finnist lítið til koma. Ég var á móti Blönduvirkjun því
augljóst var að laxveiðin yrði með öðrum hætti eftir virkjun.
Það þótti mér afleitt.
Blöndusumarið byrjaði þegar dögum var deilt á félagana í
Stangaveiðifélagi Sauðárkróks einhvern tíma eftir áramót.
Tuttugu til þrjátíu veiðimenn mættu á fundinn með heiðríka,
bjartsýna gleðivon í farteskinu en þar var dregið um hvaða
daga mætti mæta á bakka. Þetta voru sannir gleðifundir,
allir samhuga um gott gengi, góða félaga, gott veður og gott
verð á laxi. Gagnstætt öðrum samkomum, sem fullar eru af
fögrum loforðum en enda í brostnum vonum, stóðust allar
mínar væntingar af þessum fundum - jafnvel meira en það.
Síðan var það biðin og spenningurinn sem ég undi við fram
í júníbyrjun að veiðitímabilið hófst. Þá fóru menn æði oft
í "heimsókn" ef einhverjir góðir kunningjar áttu dag. Það
var ævinlega jafn uppörvandi og glæddi vonirnar því ef vel
veiddist var auðséð að sumarið yrði gott en fengist lítið var
það ávísun á að laxinn væri seint á ferðinni og við sem áttum
daga síðar á sumrinu myndum vissulega lenda í stórveiði;
semsagt gott.
Nóttina fyrir fyrsta Blöndudag á hverri vertíð svaf ég alltaf
lítið og þessi augnablik sem mér hurfu vökuvonirnar tóku við
æsileg óráðshlaup, svínbognar stangir og grenjandi veiðihjól
svo að ég vaknaði kófsveittur og snöktandi af spenningi.
Hvíldin var því lítil en hver þarf að sofa þegar leiðin liggur í
Blöndu? Ekki ég, það er fullvíst.
Alltaf fékk ég sömu tilfinningu þegar ég kom á bakkann.
Ekki er létt að lýsa henni en helst með því að segja að ég var
vonlítill, hikandi og hræddur. Á sama tíma leið mér eins og
sigurvegara í maraþonhlaupi.
Blanda tók mig alltaf sömu heljartökum. Horfandi á þennan
kolmórauða flaum fann ég vel hvað ég var smár og réð litlu
um daginn sem var að byrja. Þegar jökulvatnið sullaðist um
stígvélin var augljóst að þarna fengi ég ekki fisk nema áin
væri í góðu skapi - þá kom fyrir að hún gaf mér á krókinn.
í Blöndu gat ég aldrei húkkað fisk. Ekki er einfalt að húkka
fisk en það gerist þannig að veiðimaðurinn kemur öngli
sínum í fiskinn án þess að agnið sé étið. Önnur aðferð við
húkk er virðuleg og heitir að sjónrenna. Þá er sætt lagi og
agninu rennt upp í fiskinn þegar hann andar. Þá festist
öngullinn í kjaftinum en það telja ýmsir löglegt og skiptir í
því sambandi engu hvort fiskurinn vill éta það eða er bara
að geispa, sem oftast er líklegra.
Báðar þessar aðferðir byggjast á því að laxinn sjáist. Það
gerðist aldrei í Blöndu nema þegar hann stökk og aldrei var
ég svo bjartsýnn að ég reyndi að kasta spæni í hann á lofti
- til þess þarf meiri snilling en ég er.
Annars er þetta sjálfsagt meira rifrildi um málfræði en
veiðiaðferðir. Það sem ég vil koma á framfæri er það að í
Blöndu gat enginn veitt með þeim aðferðum sem notaðar
eru annars staðar. Þetta var svo gjörólíkt að sá sem þar
veiddi varð að byrja á að gleyma öllum öðrum aðferðum og
tileinka sér það sem dugði á þessari furðulegu veiðislóð.
Þetta á við um spónaveiðina. Víst hef ég fengið þarna marga
laxa á maðk, devon og túpur en það er þegar áin er nokkuð
tær svo agnið sést í eins eða tveggja feta fjarlægð.
Maðkveiði í Blöndu er auðveld því fiskurinn tekur mjög
greitt, trúlega er það í genunum. Seiðin verða að vera fljót
að éta þegar fóðrið ber að þeim í jökulvatninu. Þetta situr í
fullorðna fiskinum og því tekur hann eins og koli.
En þessi pistill fjallar um spónaveiðina. Ýmsir sjálfskipaðir
stangaveiðifræðingar hafa talað um hana af heimskulegri
lítilsvirðingu, sem mér leiðist. Enga trú hef ég á því að þeirri
skoðun verði breytt og liggur raunar í léttu rúmi. Hitt skulda
ég Blöndu fyrir allar þær stundir sem ég naut stórkostlegrar
veiðigleði á bökkunum þar að ég reyni að koma á blað
einhverjum minningum frá þessum horfnu sælustundum.
Trú mín er sú að aldrei hafi mér tekist að veiða fisk þarna en
aftur á móti fékk ég oft fisk ef ég sýndi ýtrustu einbeitingu.
Því held ég að Blanda hafi beinlínis verðlaunað mig með
afla. Misjafnlega bjuggu menn sér í hendur veiðitækin og
kemur þar til sérviska hvers og eins en þó má segja að
Blöndugræjurnar voru of stórkarlalegar fyrir flestar aðrar ár.
Þessi pistill er um mínar sérviskur og einkahugleiðingar sem
vissulega eru síst altækar.
Veiðisvæðið neðan Ennisflúða er merkilegt að því leyti að
oftast voru allir veiðimenn öllum sýnilegir og oftar en ekki
stóðu þeir tveir sem saman voru á bakka hlið við hlið og þótt
kapp væri í mönnum man ég aldrei annað en allir hjálpuðu
öllum af fremsta megni og hvergi hef ég veitt þar sem betri
félagsandi hefur ríkt - var líka oft nauðsyn ef lukkast átti að
landa, það skildu allir.
Nákvæmlega klukkan sjö var byrjað og eins eftir hvíldina
klukkan eitt. Útaf því var óréttlátt að breyta, fyrstu köstin
gáfu ótrúlega oft fisk því þá var hann á líklegustu stöðunum
en hrökk úr þeim þegar farið var að draga oftar.
Laxinn er eins og við, hann unir sér best í logni þar sem lítið
þarf fyrir lífinu að hafa. Blanda hafði samt sérstöðu að þessu
leyti. Aðrar ár breytast lítið á daglegum veiðitíma, í henni
aftur á móti gat vatnið hækkað eða lækkað umtalsvert og
þá skipti fiskurinn um legustaði og veiðimenn breyttu líka
tækni sinni, sökkuðu öðruvísi, köstuðu og drógu á annan
hátt.
Mér gekk best ef ég gat dregið nógu hratt og nógu djúpt þvert
á bestu legusvæði. Ég held að snúningurinn á spæninum
14 Veiðimaðurinn Júní 2005