Veiðimaðurinn - 01.06.2005, Qupperneq 15

Breyttir tímar í Blöndu. Nú er mikið veitt á flugu í þessu mikla fljóti.
hafi slegið önglinum í fiskinn. Sá sem ekki brýndi og var
með bitlausa króka festi ekki í fiski þessi örfáu augnablik
sem spónninn og laxinn áttu leið saman.
í gruggugu vatni hefur fiskurinn ekki annan fastan punkt en
botninn og þess vegna varð að draga djúpt sem líka hafði það
í för með sér að festur með tilheyrandi veiðarfæratjóni voru
algengar í Blöndu. Ef ég dró í miðjum sjó allan daginn kom
ég heim með alla spænina en pokinn var þá líka léttur.
Misvitrir montrassar eru með munninn fullan af því hvað
þessi eða hin tæknin hafi verið rosaleg. Þau stertimenni hafa
aldrei sett í fisk í Blöndu og horft á eftir 70-80 metrum af
40 punda línu buna út af hjólinu á 10 sekúndum þrátt fyrir
þunga bremsu.
Ég hef veitt í mörgum ám á alls kyns agn og í æsku var
ég fjögur sumur á Hólmavaði við Laxá í Aðaldal. Var þá
oft aðstoðarmaður þeirra stórveiðifeðga Benedikts og
Kristjáns sem voru fluguveiðisnillingar og sportveiðimenn
á heimsmælikvarða en sá aldrei neitt þvílíkt og komu þó á
land margir fiskar og stórir.
Þegar mesti hlutinn af línunni var farinn af hjólinu hafði
maður engin önnur ráð en hlaupa og hlaupa hratt þótt
brautin væri fráleitt bein og slétt. Þá varð að gera allt í
senn; fylgjast með fiskinum, forðast augljósar festur, stilla
bremsuna og sjá fótum sínum forráð. Reyndist mér þetta
oft fullmikið og fékk ég þá ýmsar skrokkskjóður og furða
að aldrei hlaust beinbrot af en oft var ég með blóðbragð í
munni eftir slíka spretti.
í svona tröllslegum flaumi átti fiskur með spón í síðunni
auðvitað miklu meiri möguleika en magatekinn maðkalax
sem er raunar vonlaus ef hnútar og línur halda. Hitt varð þó
æsilegast ef áin var á milli vita þannig að ég trúi að fiskurinn
hafi orðið var við veiðarfærið sekúndu fyrr en þegar gruggið
var mest.
Þá hefur hann hrokkið undan og setti maður þá í stirtluna,
urðu þá hlaupin hvað mest, laxinn hafði ekki jarðsamband
með sporðinum og sá sjálfsagt eitthvað frá sér. En svo skrítið
var það að oft þótti mér þeir endast skemur þegar þannig
stóð í þeim og held helst að þar hafi valdið hræðsla þótt
þekking mín á sálarlífi laxa sé takmörkuð.
Þótt bæði Iax og veiðimaður lifðu þessar fyrstu fimmtán
mínútur og 500 metra af sinni samveru var þó eftir að
ná fiskinum á land en það var einnig sérhæfð aðgerð og
vandasöm.
Oft heyrðust þá háværar leiðbeiningar og fengust líka oft
skyndinámskeið í íslensku þegar miður heppnaðist, sem
vildi koma fyrir. Margar kátlegar sögur eru til af þessum
síðasta þætti veiðinnar.
Að sinni segi ég ekki fleira af samvistum mínum við Blöndu
eða þeim góðu drengjum sem tróðu þar bakka með mér. Er
þó af nógu að taka ef áhugi væri fyrir hendi.
Hilmir Jóhannesson veiðimaður á Sauðárkróki.
Júní 2005 Veiðimaðurinn 15