Veiðimaðurinn - 01.06.2005, Page 32

Vœn bleikja var búin að vaka tvisvar
og var því idauðafœrí.
eitt að breyta um lit virðist oft skipta öllu máli. Stærðin
skiptir líka máli. Mér er minnisstætt þegar ég var að veiða í
Laxá í Mývatnssveit með frönskum snillingi sem helst vildi
bara veiða á þurrflugu. Þar sem hann kastaði upp fyrir sig
á spegil sá hann vaka fisk sem tók eftir örfá köst svarta
Black Gnat númer 14. Takan var groddaleg; fiskurinn tók
harkalega og með buslugangi og flugan festist ekki í honum.
Fransmaðurinn var ekki í nokkrum vafa um hvað hann ætti
að gera. Hann setti undir minni flugu sömu tegundar, númer
18. Hann var svo sannfærður um að ráðið væri að minnka
fluguna að hann reyndi ekki eitt einasta kast þess í milli. Á
meðan hann var að hnýta fluguna á tauminn útskýrði hann
fyrir mér að þegar flugurnar væru of stórar réðist fiskurinn
frekar á þær með látum í stað þess að súpa þær snyrtilega af

yfirborðinu. í þessum töluðu orðum kastaði hann aftur, hitti
beint á réttan stað og fiskurinn tók svo snyrtilega að það
var eins og hann væri að kyssa fluguna undir yfirborðinu.
Yfirborð vatnsins sprakk og upp stökk fallegur, silfraður
og spikfeitur 3ja punda urriði. Eftir þetta hef ég ekki verið
feiminn við að minnka flugurnar.
Þurrfluguveiðin er aðferð sem hefur heillað mig æ meir.
Aðrar aðferðir hafa smátt og smátt fengið að víkja hjá mér
þegar staðið er á árbakkanum. Ekki vegna meiri afla heldur
vegna þess hversu vel hún hefur sýnt mér fram á að ég á enn
margt ólært í fræðunum.
Einar Guðmann