Veiðimaðurinn - 01.06.2005, Síða 37

... það var tekið þungt og ákveðið
Ég get ekki stillt mig um að segja sögu af
óvæntum drætti þegar ég var fyrir allmörgum
árum á bleikjuveiðum í Miklavatni fyrir miðri
Hraunamöl. Ég var að venju með sex feta
silungastöng, 0,25 mm línu og um það bil sjö
gramma heimagerðan, sifurlitan spón af gerðinni
Janny Spies, trúverðuga eftirlíkingu af sand- eða
trönusíli. Smávík gengur inn í Mölina þar sem
ég var staddur. Ég hafði kastað með tíu skrefa
millibili er ég gekk vestur rifið og það voru
aðeins komnar tvær bleikjur í veiðitöskuna.
Allt í einu var tekið þungt og ákveðið en það
voru ekki einkenni bleikjunnar sem yfirleitt
brjálaðist um leið og hún fann að hún réði ekki
lengur ferðinni. í vatninu fékkst stundum stöku
sjóbirtingur en hann hefði einnig verið örari í
hreyfingum en þessi fiskur og eflaust stokkið
hátt í loft upp. Ekki leið á löngu þar tii staðfesting
fékkst á því hver þarna var á ferðinni. Boltalax
bylti sér í vatnsskorpunni og tók síðan strikið
að mér fannst langt út á vatn. ískyggilega lítið
girni var orðið eftir á hjólspólunni, við lá að
mér féllust hendur. Þessunr fiski næ ég aldrei,
hugsaði ég með mér, hvílíkur fáviti að vera ekki
að minnsta kosti með sterkara girni! En laxinn
hægði ferðina og með stöðugu átaki tókst mér
smám saman að lempa hann til mín en í hvert
skipti sem hann kom inn á grynningarnar við
landið ærðist hann og æddi út. Þannig tókumst
við á langa stund. Ég hélt stönginni hátt tii að
koma í veg fyrir að girnið særðist af grjóti í
botninum og tók á fiskinum eins og ég þorði.
Að athuguðu máli taldi ég vænlegast að stýra
laxinum inn í víkina þar sem var aðdýpra og
reyna að þreyta hann þar. En litla stöngin var
ekki ætluð fyrir stóran og þróttmikinn lax; enn
sáust ekki þreytumerki á fiskinum. Tíminn leið.
Þegar liðnir voru þrír stundarfjórðungar frá því
að laxinn tók virtist sem honum leiddist þófið,
hann rauk af stað en áttaskynið var eitthvað
ruglað því að í stað þess að synda út úr víkinni
stefndi hann þvert yfir hana og hljóp þar á land.
Þar lá hann grafkyrr í fjöruborðinu en ég stóð
handan víkurinnar. Nú voru góð ráð dýr. Ég
þorði ekki að láta fiskinn finna fyrir minnsta
átaki af ótta við að hann spriklaði sig aftur út
í vatnið, vildi heldur ekki gefa of mikinn slaka
svo að ekki losnaði úr honum stæði öngullinn
tæpt. Tiplandi á tánurn hljóp ég eins hratt en
varlega og mér var unnt fyrir víkina, vatt línuna
jafnt og þétt inn á hjólið og viti menn, laxinn
hreyfði sig ekki. Það var eins og hann hefði játað
sig sigraðan, biði þess að ég gripi um sporðinn á
honum og bæri hann á þurrt.
Þrettán punda lax tekinn á litla silungastöng og
grannt girni. Hrikaleg spenna!
Júní 2005 Veiðimaðurinn 37