Ský - 01.10.2001, Qupperneq 77

BFEKUR = I DRRUMRLEIT
Fréttahaukurinn Reynir Traustason á DV sendi í fyrra frá sér viðtalsbókina Seiður Grænlands þar sem nokkrir ís-
lendingar segja frá lífi sínu í því stórbrotna landi. í nýrru bók bregður Reynir sér vestur um haf í leit að Ameríska
draumnum. Viðmælendur hans eru misþekktir meðal þjóðarinnar, þekktastur er Bjarni Tryggvason geimfari en
Hilmar og Kristín Skagfield stóreignafólk í Flórida þekkja eflaust einnig margir og þeir sem eru komnir á efri ár og
lifðu ástandsár síðari heimsstyrjaldar muna kannski eftir Hallfríði Guðbrandsdóttur Schneider, sem féll fyrir einum
af sonum Sáms frænda úr hernámsliðinu. Fimmti íslendingurinn í bókinni þekkja örugglega fáir utan hans heima-
bæjar, en á engan er hallað þegar hér er fullyrt að hann er stjarna bókarinnar. Þetta er ísfirðingurinn Jón Gríms-
son sem hefur marga fjöruna sopið eftir að hann settist að á vesturströnd Bandaríkjanna. Taumiaus frásagnar-
gleði einkennir frásögn Jóns þar sem hvert ævintýrið öðru svakalegra rekur annað. Hann fór úr því að vera háseti
á manndrápsfleytum á Alaskamiðum til þess að eiga og stýra frystitogara. Hann hefur misst skipverja í greipar
Ægis, átt í milljóna dollara málaferlum fyrir bandarískum dómstólum, tekist á við harðsnúna japanska viðskipta-
jöfra, ítalska mafíósa og þurft að horfa á fjara undan útgerð sinni. Hér er gripið niður í sögu Jóns árið ??? þegar
svo er komið að til þess að geta haldið áfram að vinna þarf hann að útvega
sér græna kortið hið snarasta. Og hvernig er það hægt á sneggri hátt en að
gifta sig, jafnvel þó að maður þekki konuna ekki neitt?
... “áhætta þeirra sem stunduðu krabbaveiðar að slasast eða deyja var fimm sinnum
meiri en þeirra sem sendir voru til Víetnam á meðan átökin þar voru hörðust."
Draumur minn var aö komast á fiskveiðar
viö Alaska en vandinn var sá aö ég var ekki
með græna kortið sem veitir útlendingum
fullan rétt til atvinnu.
Einn skipsfélaga minna var Skip Carter,
hippi sem var I námi I trúarbragðasögu.
Hann sagöi aö eina leiðin fyrir mig til að fá
græna kortið væri að ganga í hjónaband. Ég
sá á því ýmis tormerki og þá einna helst að
ég var ekki í neinu sambandi við stúlku sem
hentað gæti til slíkrar athafnar.
Við sátum á krá þar sem ákaft var leitað
leiða til að leysa vandamál mltt. Skip sagð-
ist geta bjargað málinu. Hann þekkti stúlku
sem var að reyna að kljúfa þílakaup og
myndi ábyggilega fást til að leysa vanda
minn gegn hóflegri greiðslu. Ég sagði að fé-
lagar mínir yrðu strax að semja um þetta
mál. Þeir gengu í málið og strax þetta kvöld
var samkomulag við stúlkuna t höfn. Næsta
morgun átti ég aö hitta hana og þá gætum
við skipulagt með hvaða hætti hjónavígslan
færi fram. Mér fannst hagur minn heldur
betur vænkast og samþykkti að greiða
stúlkunni tvö þúsund dollara. Eftir athöfnina
atti hún að fá þúsund dollara en afganginn
sex mánuðum síðar.
Til þess að yfirvöld samþykktu hjónaband-
ið varð þaö að standa í sex mánuði eða ár.
Að öðrum kosti yrði þvt rift og græna kortið
ekki lengur í hendi.
Morguninn eftir hitti ég konuefnið á fyrir-
fram ákveðnum stað. Hún reyndist vera
bráðmyndarleg og sagðist heita Linda. Ég
var þegar búinn að ráða mig á skip til
krabbaveiða við Alaska og átti að fara þang-
að að tveimur dögum liðnum. Við urðum því
að hafa hraðan á og ókum í snarhasti til
borgarinnar Reno í Nevada. Þar gengum við
fyrir dómara sem pússaði okkur saman á
mettíma. Að athöfninni lokinni afhenti ég
Lindu umslag með þúsund dollurunum og
við ókum t loftköstum til baka.
Eina tilbreytingin á brúðkauþsdaginn var
að lögreglan stöðvaði mig fyrir of hraðan
akstur. Við töluðum Ittið saman á bakaleið-
inni og ég fann að þungt var I eiginkonu
minni. Þegar sá tími rann upp að leiðir
skildu leit hún á mig og rétti mér umslagið.
„Ég get ekki tekið við þessu,” sagði hún.
Ég maldaði eitthvað t móinn en fann að
henni var full alvara og tók við peningunum
aftur.
Um þetta leyti var ég að flytja til Seattle,
þaðan sem skip mitt var gert út. Ég leit á
Lindu og þakkaði henni fyrir.
„Þú heimsækir mig kannski til Seattle fyrst
við erum nú hvort eð er gift,” sagði ég. Enda
leist mér þegar bærilega á eiginkonuna.
Hún kinkaði kolli og við bundum það fast-
mælum að hittast að nýju þegar ég kæmi úr
fyrsta Alaskatúrnum.
Daginn eftir hélt ég norður til Seattle sem
kvæntur maður og með bráðabirgðapappíra
um græna kortið upp á vasann. Nú gat ég
tekið hvaða vinnu sem var og þurfti ekki
lengur að pukrast í svartri vinnu. Ekki var þó
björninn að fullu unninn því til að fá fullgilt
grænt kort þurftum við Linda bæði að mæta
fyrir útlendingaeftirlitið og færa sönnur á að
hjónabandið væri ekki sviðsett.
Mín beið skipsrúm á Aleutian Beauty sem
var 82 feta krabbabátur. Skipstjóri var ís-
lendingurinn Pétur Njarðvík. Um það var
samið að ég yrði á lægsta kaupinu um borð
sökum þess að ég hafði enga reynslu af
krabbaveiðum. Minn hlutur var þrjú prósent
af heildaraflaverðmæti bátsins. Þarna stund-
aði ég þær hættulegustu veiðar sem ég hef
komist í fyrr og síðar. Báturinn var of lítill og
útbúnaðurinn engan veginn í samræmi við
það sem eðlilegt getur talist. Krabbagildrurn-
ar voru of stórar miðað við bátinn og um
borð var bílkrani sem réð lítið við þær. Þarna
var stór floti krabbaskipa og slys á mönnum
tíð. Á þessari vertíð fórust þrír menn í slys-
um áður en veiðarnar hófust af nokkru viti.
Skýrsla sem gerð var um ástandið leiddi T
Ijós að áhætta þeirra sem stunduðu krabba-
veiðar að slasast eða deyja var fimm sinnum
meiri en þeirra sem sendir voru til Víetnam á
meðan átökin þar voru hörðust.
Þegar til Seattle kom fór ég strax að vinna
við að gera bátinn kláran á veiðar. Sett var í
hann nýtt kerfi fyrir krabbatankana sem
héldu aflanum lifandi eftir að hann var inn-
byrtur. Alls tók það okkur tvo mánuði og ég
bjó allan tímann um borð. Meðan ég vann
við bátinn kom Linda í heimsókn og við hjón-
in tókum upp ástarsamband. Allt frá því við
giftumst hafði mér verið hugsað til hennar
enda var stúlkan ásjáleg.
Við áttum saman rómantískan tíma T
Seattle en síðan hélt hún til Los Angeles þar
sem foreldrar hennar bjuggu. Hún fór suður
á nýjum bíl sem ég átti og fastmælum var
bundið að við myndum hittast aftur.
(Kafli úr Ameríska draumnum eftir Reyni Traustason).
SKÝ 75