Foreldrablaðið - 15.12.1942, Blaðsíða 8

8
FORELDRABLAÐIÐ
Bernskuárin
Bernsku- og æskuárin eru þau tíma-
bil mannsæfinnar, sem oft er talið að
líkisí mest því ástandi, cr trúaðir mcnn
vona aö þeirra bíði í Paradís. Lífið sé
þá einungis leikur, áhyggjulaus, glað-
vær og saklaus. Svona kemur þetta fyr-
ir sjónir, fljótt á litið. Það mætti því
ætla, að þessar verur, blessuð börnin,
væru alsæl eins og þeir útvöldu. En
þegar betur er að gáð, kemur hið ótrú-
lega í Ijós, að svo virðist, sem börnin
hafi eigi minni byrði að bera af sorgum
og andstreymi og jafnvel áhyggjum, en
þeir hinir rosknu, sem í stríðinu standa
við að búa þessum verðandi starfs-
mönnum þjóðfélagsins betri kjör og að-
stæður en þeir nutu sjálfir. Oss finnst,
þetta jafnan svo ósennilegt, að vér
leggjum ekki á oss það erfiði að rann-
saka, hvort þetta raunverulega er svo,
og þá, • hvaða ástæður liggi til þess.
Hvort það kynni t. d. að vera vor eigin
sök, foreldranna og annara fullorðinna,
er börnin umgangast, að þau fái eigi not
ið þess, sem vér þó teljum sjálfságt, að
vera ættu aðal einkenni æskunnar:
meira virði, sem mikilsverðari maður
hefur þau mælt eða ritað.
Blað þetta er einmitt tilraun til að
„brúa sundið“ milli þessara samherja,
heimila og skóla. Því er ætlað að vekja
oss öll, foreldra og kennara, til fyllri
meðvitundar um, að vér látum um of
„reka á reiðanum“ um það, hvernig
árangur störf _vor kunna að bera. Heirn-
ili og skóli eru að leitast við að búa
áhyggjuleysi, gleði, hamingja. Engu er-
um vér eins fljót að gleymá og vorri
eigin bernsku, sérstaklega því, er þá
grætti oss eða kom oss til að gera það,
sem fullorðna fólkið hafði bannað,
sagði að væri ljótt, en aðhafðist þó
sjálft í skjóli aldurs síns og yfirburða.
Að sjálfsögðu vilja engir, og þá sízt
af öllum foreldrarnir varpa skugga á
æsku barnsins síns eða spilla gleði þess
og hamingju. Og þó hendir þetta marg-
an, ef til vill flesta, er börn umgang-
ast. Barnssálin er svo viðkvæm, að þar
þarf ekki alltaf mikið til að valda sári
er svíður og jafnvel seint grær.
Allir kannast við orðatiltækin: guð-
hræðsla, guðsótti. Sú var tíðin, að hinir
andlegu leiðtogar þjóðar vorrar, og
raunar alls hins kristna heims, vissu
eigi annað betra ráð til að efla siðgæði
og góða og guði þóknanlega breytni
fólksins en útmála þær skelfingar, er
þeirra biðu í öðru lífi, er villtust út af
þrönga veginum, er einn- lægi til lífsins.
Verða aldrei vegnar né mældar þær
sálarkvalir og hörmungar, er ístöðulít-
börnin undir það að verða að mönnum.
Báðir aðiljar þurfa að gera sér Ijóst, að
hér er um svo mikið vandaverk að
ræða, að enginn er fullkominn í því
starfi. En hitt þarf og að athuga, að sí-
felldum framförum er unnt að taka, ef;
umhugsun og alúð leggjast á eitt. Minn-
umst þess, að láta hvorki orð né athafn-
ir hneyksla smælingjana.
Svafa Þorleifsdóttir.