Jólaklukkur - 01.12.1943, Blaðsíða 12

10
JÓLAKLUKKUR
prýddir með skrautrituðum ritningarstöð-
um og stórum biblíumyndum.
Hér prédika til skiptis kínverskir og út-
lendir trúboðar, sem sagt allan daginn, en
syngja inn á milli og tala við einstaklinga,
sem einhvers hafa að spyrja. Fólk af öllum
stéttum og á öllum aldri kemur og fer, við-
stöðulítið, jafnt á meðan verið er að tala
og öðrum stundum. Oft kemur það þó fyrir,
að bekkirnir fyllast hljóðlátum tilheyr-
endum, og að sama fólkið kemur dag eft-
ir dag, — og ávinnast sumir þannig fyrir
Krist.
Þetta starf er líkast því, þegar net er
lagt í sjó, í fullkominni óvissu um, hver
fengurinn muni verða. Stundum er eins og
að því séu tímamót. Það geta liðið svo ár,
að fáir eða engir taki sinnaskiptum. Öör-
um stundum koma heiðingjarnir í hópum,
heilar fjölskyldur eða jafnvel þorp, og
biðja um tilsögn í kristnum fræðum.
En hvað sem því líður, þá hefir starfinu
verið haldið áfram. Og margur gullfiskur-
inn hefir komið í netin, þegar dauflegast
horfði.
Frá myrkri til Ijóss
Ljó Dá Sheng er fæddur og uppalinn á
heiðnu heimili. Föður sinn missti hann
14 ára gamall. Móðir hans var skurgoða-
dýrkandi mikill, og varð hann fyrir tals-
verðum trúarlegum áhrifum frá henni. —
Alþýðan í Kína blandar þrennum trúar-
brögðum saman, Dá-, Konfúsíusar- og
Búddatrú, en kann ekki skil á þeim hverj-
um fyrir sig.
Við gefum nú Ljó Dá Sheng orðið:
Um tvítugt veiktist ég alvarlega. Eftir
það sótti á mig þunglyndi. Ég sá ekki nema
illt eitt í tilverunni. Samvizkan áklagaði
mig. Ég var nær við að örvænta og þráði
dauðann. Það var aðeins vegna móður
minnar, sem ég elskaði, að ég ekki framdi
sjálfsmorð. En ég var staðráðinn í að
drýgja þá hræðilegu synd, strax að henni
látinni. — Þannig liðu tvö ár. Ég fór oft
einförum og var ekki mönnum sinnandi.
Einu sinni sem oftar var ég hugsuuar-
laust á reiki um göturnar í Lushan. Þegar
ég rankaði við mér, stóð ég fyrir utan dyr
nýrrar kristniboðsstöðvar. Ég fór þar inn
í strætakapellu. Gamall trúboði prédikaði
þar og seldi bækur. Það, sem hann sagði,
fannst mér svo óvenjulegt, að ég fylltist
löngun eftir að heyra meira. Ég skrapp
heim og borðaði, en fór svo straks aftur
til kristniboðsstöðvarinnar. Þrisvar, þenna
sama dag, hlustaði ég á boðun fagnaðar-
erindisins. Og ég hugsaði með sjálfum mér:
Þetta er bezti staður í veröldinni. Þenna
boðskap fær maður hvergi annars staðar
að heyra.
Upp frá því fór ég á hverjum degi að
hlusta á prédikun Guðs orðs. Þegar ég
fyrsta sinni heyrði beðið, varð ég frá mér
numinn yfir að vera þannig í návist lif-
anda Guðs. Er ég kom heim aftur, bað ég
til Guðs einn, en skalf af hræðslu. Síðan
bað ég í hvert skipti, þegar ég kom heim
af samkomu.
Þessu hélt áfram um þriggja mánaða
tíma.
Ég ákvað þá að læra kristin fræði, keypti
mér bækur og gaf mig fram við kristni-
boðann, — Knút Samset.* Ég gekk til hans
daglega um langan tíma. Nokkru síðar var
ég á kristilegu móti og leið mun betur
eftir það.
Ég hafði nú sannfærzt um, að ég hafði
fundið hinn sanna veg til lífsins. Nú hafði
ég fengið eitthvað að lifa fyrir. Hjá mér
*) Norskur kristniboði. Starfaði í Kína
í yfir 30 ár og varð þar píslarvottur. Var 2
síðustu árin á sömu stöð og Ólafur Ólafs-
son.