Jólaklukkur - 01.12.1943, Blaðsíða 24

22
JÓLAKLUKKUR
ir 12 tíma lán,“ varð honum að orði. Hann
fékk það oft að reyna síðar, að óhætt er
að fela Guði hag sinn. Hann varð mikili
bænarinnar maður, enda treysti hann Guðs
orði fullkomlega.
Það bar fyrr að en búizt hafði verið við,
að Hudson Taylor færi til Kína.
í S.-Kína byrjaði árið 1850 uppreist gegn
keisarastjórninni (Taiping-uppreistin svo-
neínda) og útbreiddist með þeim ofsahraða,
að eftir skamman tíma hafði hún helming
landsins á valdi sínu. Merkilegast við upp-
reist þessa var þó það, að forvígismenn
hennar töldu sig vera kristna. Pyrsta verk
sitt létu þeir það vera á hverjum nýjum
stað, sem þeir tóku, að knosa skurðgoðin
og dreifa út biblíuritum í tugþúsundatali.
Kristniboðarnir á Englandi og víðar fóru
nú að gera sér vonir um, að Kína mundi
verða kristnað á tiltölulega skömmum tíma
af Kínverjum sjálfum. Hudson Taylor varð
svo hrifinn af þessum nýju, stórkostlegu
möguleikum til aukins kristniboðsstarfs, að
hann hætti námi og fór til Kína haustið
1853, löngu áður en áætlað var.
En þegar þangað kom, biðu hans mikil
vonbrigði. Úr öllum áttum bárust mikil og
ill tíðindi: Stríð í Evrópu, milli Vesturveld-
anna og Rússlands. í Kína ríkti ægileg
upplausn, stríð, morð, og brunar. Forvígis-
menn uppreistarinnar fóru gjörsamlega
villtir vega, myrtu menn, rændu og lifðu
eins siðspilltu lífi og verstu heiðingjar, enda
höfðu þeir aldrei þekkt kristindóminn
nema af afspurn.
Sex ár dvaldi Hudson Taylor í Kína.
Hann kvæntist þar enskum kventrúboða,
hinni ágætustu konu. Þau lærðu málið, en
sáu lítinn árangur starfs síns, enda gátu
aðstæðurnar naumast erfiðari verið.
Kristniboðsvinir á Englandi reyndust þess
ekki megnugir að kosta þau til starfs, svo
að þau neyddust til að fara heim og yfir-
gefa starf sitt í Kína að svo stöddu. Og þá
var heilsa Hudson Taylors svo bág orðin,
að læknar sögðu honum, að tilgangslaust
væri, að hann hugsaði sér að fara til Kína
aftur.
Heima á Englandi hélt nú Hudson Taylor
læknanáminu áfram; og jafnframt vann
hann að þýðingu Ritningarinnar á kín-
versku.
Kína gat hann ekki gleymt. Hann hafði
séð neyðina, neyð heiðingjanna, og skildi
miklu betur en áður aðkallandi nauðsyn
þess, að það yrði ekki látið dragast lengur
að flytja þeim fagnaðarerindið. Sú hugsun
lét hann aldrei í friði, að daglega hurfu
þúsundir sálna inn í eilífðina án þess að
hafa heyrt um Krist.
Köllun sinni gat hann heldur ekki
gleymt. Þegar það fréttist, árið 1864, að
friður og spekt væri aftur komin á í Kína,
og að útlendingum væri heimilt að búsetja
sig hvar sem vera skyldi í landinu,*) þá
heyrði hann aftur kallið, skýrara en
nokkru sinni fyrr: „Þú átt að fara!“ — En
var nokkurt vit í því fyrir heilsulausan
og félausan mann? Hann hafði þegar gert
hverja tilraunina á fætur annari til þess
að fá ensk kristniboðsfélög til að byrja
starf í upplöndum Kína, en ekkert þeirra
var fáanlegt til þess.
Sunnudaginn 25. júní 1865 var Hudson
Taylor einn á reiki í fjörunni hjá baðstaðn-
um Brighton á Suður-Englandi. Hann vissi
að borgarbúar voru um það bil að fara í
kirkju. En honum fannst hann ekkert eiga
saman við þetta kærulausa kristna fólk
*) Til þess tíma hafði kínverska stjómin leyft
útlendingum viðskipti í 5 stærstu hafnarborgun-
um aðeins; út fyrir þær máttu þeir ekki stíga.
fæti.