Bókasafnið - 01.01.2000, Qupperneq 7

Eg fór heim til Kristínar beint af járnbrautarstöðinni ásamt
félaga mínum. Þar var fyrir skagfirskur maður og húnvetnsk
stelpa, Sátum þar og spjölluðum til kl. rúmlega ellefu. Mér
ofbýður, hvað fólk þetta fylgist illa með rás heimsmenningar-
innar. Eg verð að segja því nýjustu tíðindi eins og afdalafólki,
Hérna eru allir á hausnum í heimatrúboðsvitleysu. Fjöldi
fólks les ekki aðrar bækur en um trúboð og Krists kross-
festingu, Telur synd að lesa annað. Alt andlegt líf er að kafna í
ortodoksi. Hans Kirk hefir gert gys að þessu standi í sögum
sínum. Hann er hér einhvers staðar úr sveit og varð blátt
áfram að flýja til Oslo. Svo illa varð hann þokkaður í sveit sinni
fyrir bækur sinar.
Méh þykir lítið til koma að vera hér. Þetta [er] alt of smá-
borgaralegur heimur fyrir .mig, Bændurnir kváðu vera fáfróðir
og fullir af missioniskri vitfirringu. Konan sem þau Guðmundur
búa hjá er önnum kafin í innrimission. Hún græddi fé á hótel-
haldi og lifir nú á rentunum. Eg sagði Kristínu, að hún skyldi
stinga því að henni, að í lögum Mose væri bannað að taka
rentur af fé.
Fólkið í Bergen er afarófrítt og luralegt, miklu lakara en
heima.
í nótt vorum við látnir sofa í skólahúsinu hér. Það er timbur-
hús alt ómálað innan og kuldalegt. Eg las Goos stepp til kl. 1.
Þá átta eg mig við illan draum. Það hafði gleymst að láta
næturgagn inn til okkar. Mér hnykti ónotalega við. Eg, sem
þarf. að pissa oft á nóttu. Hvað átti eg að gera? Mér kom
óvænt ráð í hug. Eg tók skóhlífina mína, meig hana fulla og
rétti svo innihaldið út um gluggann. Þessir erfiðleikar urðu
þess valdandi, að í alla nótt hafði eg óstjórnlega löngun til að
pissa. Eg pissaði líka fjórum sinnum f skóhlífina og fjórum
sinnum helti eg úr henni út um gluggann. Annars eru hér allir
góðir við íslendinga og vilja alt fyrir þá gera. Þótt við hneyksl-
umst á heimskunni heima, þá er hún þó tífalt hneykslanlegri
hér um slóðir. Hér vildi eg ekki eiga heima. En nú er að sjá,
hvað eftir er. Nú bíður mín nýr heimur, sennilega með nýju
skúffelsi kaj nova malgranda spirititajo,
Nú er tíminn búinn. Þetta er rissað upp í óskaparflýti heima
hjá Kristínu. Við förum til Oslo í fyrramálið.
Skrifaðu nú sem allra fyrst og sem allra mest. Skrifa þér
rækilegar og settlegar, þegar eg er kominn til Oslo. Hefi ekki
önnur bréfsefni uppi við en þetta. Berðu kæra kveðju mína.
Þetta er nógu langt bréf svona til að byrja með. Nánar síðar.
Vertu blessaður.
Þórbergur
1 Opið bréf til Kristjáns Albertssonar sem birtist í
Alþýðublaðinu 6. nóvember 1925
2 Hér mun átt við Stefán frá Hvítadal
Á BÓKASAFNINU
Arnaldur Indriðason
Synir duftsins (Vaka-Helgafell, 1997)
Pálmi undi sér hvergi betur en á bókasafni. Gamla safnahúsið við Hverfisgötu var honum ákaflega kær staður.
Þar gat hann setið daglangt og dögum saman án þess að gera neitt sérstakt nema fletta blöðum og bókum af
forvitni einni saman og fróðleiksfýsn. Þar voru aðrir fastagestir en hann var örugglega þeirra yngstur. Stundum
horfði hann á þá og hugsaði með sér að þannig yrði hann sjálfsagt þegar hann eltist; einfari, fátæklega til fara í
snjáðum jakkafötum og slitnum skóm, að rýna í gamlar bækur með stækkunargleri og nótera hjá sér í litla
kompu, guð má vita hvað. Kannski var hann þegar orðinn þannig. Honum leið vel í stóru útskornu bóka-
safnsstólunum með grænu borðplötuna fyrir framan sig, umvafinn þögn. Honum fannst stundum, þegar honum
leið illa, að safnabyggingin gamla skýldi honum með sínum þykku, gömlu veggjum og þungu angan af
varðveislu. Þegar hann gekk inn í hana lokuðust dyrnar á hávaðann úti fyrir og hann hvarf inn í það sem var liðið
og í öruggri fjarlægð. Honum stóð engin ógn af fortíðinni. Þartil nú. (bls. 247-8)
Bókasafnið-24. Arg, 2000
5