Heima er bezt - 01.03.2002, Side 43

Af dulrænum slóðum
Berdreymi
Kona, sem átti tvo sonu, báða
sjómenn, sagðist alltaf vita hvernig
þeim liði og hvar þeir væru, því sig
dreymdi þá á hverri nóttu, ef þeir
væru að heiman.
Eitt sinn var báts þess, er annar
bróðirinn var á, saknað og var hann
talinn af, af öllum nema móður-
inni. Sagði hún þá hafa hrakist út á
haf vegna vélarbilunar og liði þeim
öllum bærilega.
Einn daginn sagði móðirin
stundarhátt:
„Þá eru þeir komnir í samband
við skip og mun nú fréttast af þeim
næstu daga.“
Þetta reyndust sannmæli. Bátur-
inn kom fram og hafði þeim verið
bjargað af útlendu skipi á sama
hátt og móðirin hafði lýst.
Ávallt fylgdist hún með sonum
sínum, og síðar einnig sonarson-
um, meðan hún lifði.
Bíllinn
Tveir menn áttu fyrirtæki saman.
Höfðu þeir sinn bílinn hvor og bár-
ust nokkuð á. Þeir lentu í fjár-
hagskröggum og tók annar þeirra
það svo nærri sér, að hann svipti
sig lífi. Hinn hélt áfram með fyrir-
tækið og farnaðist vel.
Þegar gert var upp bú þess sem
dó, var bíll sá er hann hafði haft
með höndum, seldur. En félaginn
sem eftir lifði, falaði bílinn fljótlega
af nýja eigandanum og fékk hann
fyrir ærið fé. Átti hann bílinn um
tíma, en seldi hann svo og gat þá
ekki á heilum sér tekið fyrr en hann
hafði endurkeypt hann. Gekk svo
mörgum sinnum og furðuðu starfs-
menn hans sig á þessu háttalagi.
Varð loks einn þeirra til að spyija
hvað olli þessu með bílinn.
Sagði forstjórinn að hann vildi
gjarnan vera laus við bíltrogið, en í
hvert sinn sem ég hef losnað við
hann, hefur gamli félagi minn sótt
mig heim í draumi og heimtað að
ég keypti bílinn á ný.
„Verð ég víst að hanga með hann
það sem eftir er,“ sagði forstjórinn
og svo fór, því bíllinn var í eigu
hans meðan hann lifði.
Draugadansinn
Einu sinni fóru nokkrir unglingar
seint um kvöld út í kirkjugarð með
háreysti og ósæmilegt orðbragð.
Héldu þeir þessu áfram um hríð,
þar til allt í einu sáust gufustrókar
líða upp úr leiðunum í kringum þá.
Tóku strókar þessir á sig manns-
myndir, og var brátt hópur svipa
kringum unglingana. Hófu draugar
þessir villtan dans og þyrluðust lík-
klæðin utan um þá, en kvöldskinið
glampaði óhugnanlega í tómum
augnatóftum.
Eínglingarnir stóðu eins og stjarf-
ir, nær örvita af hræðslu, en loks
hætti dansinn og hinir framliðnu
liðu aftur niður í leiði sín og allt
varð kyrrt.
Eínglingarnir höfðu sig á burt,
strax og þeir gátu sig hreyft og
reyndu ekki oftar að raska ró hinna
dánu.
Eilífðarverur
Skyggn kona sagðist oft verða
fyrir miklum óþægindum, þegar
hún ætti leið hjá þar sem sí-
drykkjumenn sætu við skál. Þar
væri svo mikill ömurleiki yfir, líkt
því sem svart ský grúfði yfir
mönnunum. Eltan við skýið eða
myrkrið, stæðu eilífðarverur, sem
allar væru af vilja gerðar að hjálpa
þeim, en kæmust ekki gegnum
sortann, sem eitur vínsins myndaði
kringum þessa ógæfumenn. Hefði
hún einstöku sinnum séð glufu
myndast í skýið og hefði þá ein-
hverri hjálparverunni tekist að ná
til eins úr hópnum og hefði ekki
brugðist að sá sami hefði þá gengið
strax burtu og yfirgefið félaga sína
og hætt drykkju, að minnsta kosti
um sinn.
Skyggna konan sagðist sannfærð
um að myrkur það sem vín og eit-
urlyf sköpuðu kringum menn, væri
sprottið af sjúkum hugum þeirra og
helsta vonin væri að þeir sæju upp
úr því og eygðu birtuna frá sendi-
boðum Guðs, sem alls staðar væru
til að styðja þá, sem hefðu hrasað
og fögnuðu hverjum, sem rataði
aftur á rétta leið.
Franski sjómaðurinn
Sjómaður sagði svo frá:
„Eitt sinn fann ég lík á reki, þeg-
ar ég var að vitja um grásleppunet
mín, fyrir tuttugu árum. Þetta var
síðasta stríðsárið og var ekki fátítt
að lík rækju þá á íjörur nyrðra,
meðan skipalestir fóru norðurleið
frá Ameríku til Múrmansk í Rúss-
landi.
Heima er bezt 135