Heima er bezt - 01.10.2002, Blaðsíða 13

að það verður ekki grátt, það upplit-
ast aðeins, en gránar aldrei. Þess
vegna hef ég sennilega verið mun
unglegri en þau höfðu gert ráð fyrir
svo þau þekktu mig ekki strax.
Þannig var þetta líka með pabba
minn, þó hann væri orðinn 91 árs, þá
var hann ekki orðinn gráhærður. En
aftur á móti ein systir mín, sem er 9
árurn yngri, hún er alveg orðin grá-
hærð.
A þessum tíma var ekki komið raf-
magn að Skógum og voru því keyrð-
ar ljósavélar fyrir skólann og annað-
ist Halldór rekstur og viðhald þeirra.
Þær þurftu náttúrlega mikla olíu til
brennslu og voru við þær þrír stærðar
olíutankar, sem staðsettir voru í
brekkunni fyrir ofan skólann. Svo
gerist það mikla óhapp um veturinn
að einn tankurinn fer að leka og náði
nær öll olían að leka úr honum niður
í jarðveginn áður en bilunin upp-
götvaðist.
Skólinn var í raun enn í byggingu á
þessum tíma og t.d. var sundlaugin
ekki komin. Byggðasafnið var ekki
orðið að veruleika þarna heldur, og
voru því ekki aðrar byggingar á
staðnum nerna skólahúsið og bygg-
ingar Skógabúsins.
Smíðar og ráðsmennska fyrir
vestan
Þarna vorum við einn vetur, eða til
vorsins, en þá tekur Halldór að sér að
byggja íbúðarhúsið að Botni í Mjóa-
firði vestra, en það var á vegum Jóns
Fannbergs, forstjóra í Reykjavík. Hann
var fæddur þarna og átti þetta kot og
ákvað að byggja sér myndarlegt hús á
jarðeigninni til að dvelja í í ffístundum
sínum. Við unnum öll við bygginguna,
strákarnir mínir Salvar og Hákon,
Halldór, ég og Aðalheiður. Við sóttum
mölina á báti út í Hvaleyri og bárum
hana upp að byggingarstaðnum. Þetta
var allt gert með berum höndunum.
Ég stóð m.a. í því að hræra steypuna í
húsið.
Það óhapp varð að það brann ofan
af húsinu og þurfti að endurbyggja
þann hluta þess. Þá hafði kviknað í
spónunum. En allt kláraðist þetta nú
um sumarið samt.
Næst byggir Halldór íbúðarhúsið í
Með Ingvari Björnssyni, 1994.
Hörgshlíð í Mjóafirði. Ég segi nú
stundum að þeir séu fáir sem eigi jafn
mörg handarverk í Djúpinu en Hall-
dór.
1954 förum við sem ráðsmenn að
Múla í Isafirði. Þar átti býli Einar ríki
Sigurðsson, og hafði hann hugsað sér
að eiga þar athvarf ef út brytist stríð í
heiminum.
Hann hafði haft ráðsmann þarna
áður, og verður að segjast að heldur
fannst okkur ókræsileg aðkoman. Þar
var t.d. ekkert vatn að hafa til þess að
kæla mjólkina, það varð allt að sækja
niður að á. Mjólkin var öll í 5. flokki
þegar við komum að og við vildum
ekki una við það. Brúsamir vom bók-
staflega spanskgrænir og óþrifnaður
mikill. Kýrnar vom með júgurbólgu
og flestar ekki mjólkandi á öllum
spenum. Ég fann að þessu öllu og
fannst þetta heldur bágborið. Ég var
nefnilega vön afar vandaðri meðferð
og hreinlæti við mjólkurframleiðsluna
heima í föðurhúsum. Þar var fylgt
ströngum reglum við þrifnað. Eitt af
því fýrsta sem ég lærði sem krakki í
því efhi, var að þvo skilvinduna. Ég
átti að skola hana fýrst og þvo hana
síðan upp úr heitu vatni. En ég nenndi
nú fyrst ekkert að vera að svoleiðis
bölvuðu dundi og þvoði hana bara upp
úr köldu vatni og setti hana síðan í
grindina. En svo fór pabbi að skoða
vinnubrögðin og kvað upp úr um að
þetta væri ekki nógu vel gert. Mér
varð nokkuð um það og hét þá því
með sjálfri mér að aldrei skyldi framar
þurfa að gera athugasemd við mín
þrifnaðarverk. Ég sá líka í hendi minni
að það borgaði sig ekki að kasta til
þeirra hendinni, maður þurfti þá bara
að gera þau aftur, og það var óþarfa
tvíverknaður.
Halldór fer svo að orða það við Ein-
ar að það sé óhæft að þurfa alltaf að
sækja vatnið niður í á til þess að kæla
mjólkina, þrífa o.fl. Hann fer að at-
huga svæðið þama í kring og finnur
vatn fyrir ofan bæinn, í u.þ.b. 600
metra hæð og spyr Einar hvort hann sé
ekki sammála því að láta leggja vatns-
lögn þaðan í bæinn. Einar samþykkir
það og Halldór fær mann með Ca-
terpillar skurðgröfu til þess að grafa
fyrir lögninni í gegnum túnið. Það var
varla fýrir nokkum mann að fara að
handgrafa þetta alla leið, auk þess sem
hann vildi hafa skurðinn nægilega
djúpan. Þá sögðu nábúamir að nú hlyti
Halldór að vera endanlega orðinn vit-
laus. Hann væri farinn að láta grafa fyr-
ir vatninu með vélgröfu. Það þótti þeim
mikil goðgá. En þeir hlógu aífur á móti
ekki þegar fraus vatnið hjá þeim um
veturinn. Þá rann allt ljúflega hjá okkur
því lögnin var það djúpt í jarðveginum
að frostið náði ekki niður á hana. Og
síðan hefur aldrei skort vatn í Múla, en
þetta var 1954.
Vitavarðarstaða á Hornbjargi
Þama emm við í eitt ár, en þá fréttum
við af því að laus sé vitavarðarstaða á
Hombjargsvita. Það vildi þannig til að
um vorið er Halldór að fara með mjólk
út á Arngerðareyri, og fékk í hendumar
Frjálsa þjóð, sem var vikublað þess
tíma. „Ég hef andskotann ekkert með
þetta að gera,“ sagði hann og ætlaði að
henda blaðinu. „En, kannski,“ hugsar
hann svo, „að ég leyfi Gróu að sjá
þetta,“ og stingur því í vasa sinn. Svo
þegar hann kemur heim þá réttir hann
mér blaðið og segir sem svo: „Hér er
einhver blaðsnepill, sem var að koma.“
Ég náttúrlega tók blaðið og fór að
skoða það, rek þar augun í auglýsingu
og segi við Halldór.
Framhald á bls. 452
Heima er bezt 429