Heima er bezt - 01.10.2002, Blaðsíða 38

hvað hafði orðið af þeim, það gerði
sorgina verri að vita ekki um afdrif ást-
vinarins.
En það er ekki um annað að gera en
að horfa fram á veginn þó á móti blási
og halda lífmu áfram.
Símavörður á Veðurstofunni
Halldór maðurinn minn lést 15. apríl
1977. Móðir mín lést um svipað leyti,
það var rétt um mánuður á milli andláts
þeirra.
Eg starfaði í eitt ár, ffá september
1976, í býtibúri fæðingardeildar Lands-
spitalans en fékk svo starf sem sima-
vörður hjá Veðurstofú Islands, 1.
nóvember 1977, og þar átti ég eftir að
starfa í 16 ár, eða allt til þess að ég
þurfti að hætta vegna aldurs.
Þegar ég byijaði á Veðurstofúnni þá
voru nú hvorki komnar upplýsingatöfl-
ur eða stimpilklukkur svo ég kom fljótt
á þeirri reglu að fólk léti mig vita þegar
það færi út og hvort eða hvenær það
kæmi aftur. Það létti mér mjög starfið
við að leysa úr málum þeirra sem
hringdu inn og þurftu að ná í fólk.
Þannig gat ég alltaf fylgst með stöðu
mála hverju sinni og sparað bæði mér
og öðrum tíma.
Þetta var svolítið óvinsælt að byija
með, fólki fannst ég vera að hnýsast um
ferðir þess, en það var ekki svo. Mig
varðaði ekkert um hvað það var að
gera, aðeins hvort þaó kæmi affur eða
ekki.
Og alltaf fór ég gangandi í vinnuna,
bæði heiman og heim, þijá kílómetra
hvora leið.
Einu sinni man ég að laust eftir ára-
mót eitt árið, var svo mikill bylur að
vart sá út úr augum. Það tók mig þá
klukkutíma að komast upp eftir. En það
hafðist og þá var enginn mættur klukk-
an níu nema ég og Hlynur
Sigtryggsson, þáverandi veðurstofu-
stjóri.
Fljótlega eftir að ég gerðist starfs-
maður Veðurstofunnar var ég gerð að
trúnaðarmanni starfsfólksins á skrifstof-
unni og það var ég á meðan ég starfaði
þar.
Sumurin 1981 og 82, tók ég mér
launalaust leyfi og fór að reka Djúp-
mannabúðina vestur í Djúpi. Það er
skáli sem Djúpmannafélagið í Reykja-
vík á í Mjóafírði og stendur hann á lóð
sem gamall maður að vestan gaf undir
hann. Þar var selt bensín, sælgæti og
ýmsar vörur fyrir ferðafólk. Einnig
hafði ég ýmsar tegundir af heimabök-
uðu bakkelsi á boðstólum. Þarna var ég
10 vikur hvort sumar. Nú er búið að
leggja þessa verslun af og ekkert bensín
lengur að fá við innanvert Djúp nema í
Reykjanesi.
Félagsmál
Um áramótin 1992-93 hætti ég svo
störfum hjá Veðurstofúnni fyrir aldurs-
sakir. Þá hafði ég líka verið ritari hjá
Lífeyrisþegadeild starfsmannafélags
ríkisins. Það hafði ég verið frá 67 ára
aldri. Þar vantaði ritara og ég varð til
þess að taka það að mér. 1993 var ég
svo kjörin formaður Lífeyrisþegadeild-
arinnar og hef verið það til þessa dags,
er reyndar að klára kvótann nú í vor og
mun þá hætta því. Lífeyrisdeildin er
sérstök deild sem stofnuð var 1976 og
virkar sem eins konar eftirlaunadeild.
Þá var ég um tíma í stjóm félags eldri
borgara, en sagði af mér þar eftir 3ja ára
setu, en gerðist þá formaður fyrir
fræðslu- og kynninganefnd félagsins og
starfa þar með miklu afbragðsfólki,
þ.á.m. Páli Gíslasyni lækni, sem hefúr
verið driffjöður okkar varðandi útvegun
læknafyrirlesara. Þessir fundir hafa ver-
ið mjög vinsælir og hefur fundarmæting
yfirleitt verið frá 120 upp í 160 manns,
sem verður að teljast með ágætum mið-
að við þá fundarsókn sem almennt
tíðkast í dag. Við höfum venjulega tvo
svona fyrirlestra fyrir áramót og aöra
tvo seinni part vetrarins.
Þá höfum við líka boðið upp á ýmsar
kynningarferðir í stærri fyrirtæki og
stofnanir, þar sem fólk getur kynnst
starfseminni og fræðst um hvemig hlut-
imir ganga fyrir sig í viðkomandi grein.
Dansi hef ég alltaf haft gaman af og
stunda hann enn af kappi. Það var alltaf
dansað á mínu heimili og ég var enn á
móðurhandlegg þegar fyrst var dansað
með mig. Og oft hef ég stjómað dansi,
bæði heima í sveitinni minni og austur
á Héraði. Nú fer ég á hverju sunnudags-
kvöldi með félaga mínum og vini,
Ingvari Bjömssyni, og við dönsum alla
gömlu dansana okkur til ánægju og
heilsubótar.
Þá sæki ég alltaf svokallaða
söngvöku hjá Félagi eldri borgara,
tvisvar í mánuði. Þar koma venjulega
saman 30-40 manns og syngja saman,
hver með sínu nefi, ekki ósvipað því og
gert var í ungmennafélögunum á ámm
áður. Sigurbjörg Hólmgrímsdóttir sér
þar um undirleik og stjóm söngsins.
Þessar söngvökur standa jafnan yfir í
um 2 klukkustundir hveiju sinni. Við
höfúm yfirleitt kaffihlé og þá les ein-
hver sögu eða annað á meðan fólk fær
sér kaffi og meðlæti.
Svo geng ég oft með Göngu-Hrólf-
um, en það er hópur fólks sem iðkar
göngur saman, sér til heilsubótar.
Mín áhugamál í gegnum tíðina hafa
verið sund, söngur, dans og gönguferð-
ir. Því hefur mér fundist fylgja frelsi og
tjáning.
Enn sæki ég æskuslóðir mínar heim
og á þar reyndar tvær jarðir. Arið 1952
keypti ég jörðina Eyri, því þar ætluðum
við Halldór að fara að búa en það varð
ekkert úr því. 1968 auðnaðist mér svo
að kaupa Bjarnarstaði, fæðingarjörð
mína, og þar er nú mitt sumarhús. Ég
hef aldrei dmkkið vín né reykt tóbak,
en gat þess í stað lagt pening í þessar
jarðir mínar.
Mér finnst ég lifa bara nokkuð
ánægjulegu lífi í dag og er ánægð með
það sem ég hef. Það eina sem ég er
mjög ósátt við er það að þurfa að borga
skatt af mínum lífeyri. Það finnst mér
mikið óréttlæti og illa farið með ellilíf-
eyrisþega hvað það varðar.
Maður verður því að passa að horfa í
hvað maður á og hve miklu má eyða. Ef
þess er gætt þá má komast af.
Mitt lífsmottó hefur alla tíð verið að
horfa fram á veginn og standa sem mest
á eigin fótum.
Ég á, sem fyrr segir, 7 böm, þar af 4
á lífi. Tengdabömin em 4, bamabömin
13 og langömmubömin 7.
Mér finnst vænt um fólk og hef
áhuga á fólki og yfirleitt hef ég ekki
þekkt nema gott fólk. Auðvitað hefur
maður mætt manneskjum sem misjafn-
ar hafa verið, en þá hef ég venjulega
strikað yfir það í huga mér og hætt að
hugsa um það. Ég á marga góða vini og
ég held, að þó ég sé nú kannski vargur,
þá sé ég ekki illa séð.
454 Heima er bezt