Heima er bezt - 01.10.2002, Side 30

En hvernig, sem kvaldi ég kisu,
hún klóraði aldrei né beit,
en stundum var sársauki í svipnum,
það sá ég, ef á mig hún leit.
En svo var það dag einn um sumar
í sólskini, - veðrið var heitt -
hjá kisu ég sat úti á sandi
og sofnaði, - ég var svo þreytt.
Mig dreymdi svo skrýtið, svo skrýtið,
og skýrt get ég ei fyrir þér
þá kvöl: ég var orðin að kisu
og kisa var orðin að mér.
Þá beitti hún mig öllum þeim brögðum,
sem beitti ég við hana fyr.
Hún hlœjandi reitti af mér hárið
og henti mér út fyrir dyr.
Og allt, sem ég cetlaði að reyna
var ónýtt og varnarlaust fálm.
Hún barði mig, kleip mig og kreisti;
af kvölunum rak ég upp mjálm
svo hátt, að ég vaknaði við það,
en var þó í draumlöndum hálf.
0, hve ég var farscel ogfegin
að finna, að ég var þarna sjálf.
Þannig endaði sú saga.
Guðrún Hansdóttir, sem lesendur HEB þekkja, sendir
ljóð, sem hún nefnir „Sýn“. Það er fagur óður um ástina
og lífið.
Þín návist gefur mér gildi lífsins
og gleður mig sérhvert skref
farlœgir alla fötra kífsins;
ei fegra ég litið hef.
Eg hefborist með brotsjóakólgu
um báróttan kvikusand.
Eg hef velkzt gegnum órofa ólgu
upp á hið hrjóstruga land.
O sál minni ólga brimsins boðar
og brjóta um eyðisker.
Nú finn ég loks, hvernig fegurð roðar
þau föll, sem migyfir ber.
Ég finn, hvernig Ijósgeisli lífs míns streymir
og leiftrandi stjarna skín.
í vöku og svefni minn vorhug dreymir,
vina mín, augun þín.
Sú hugmynd hefúr orðið til, að birta í nokkrum hefturm
HEB ljóð, sem helguð eru ákveðnum þéttbýlisstöðum. Bið
ég lesendur ffá kaupstöðum landsins að senda mér ljóð,
sem heita mega söngur viðkomandi byggðar. Ég ætla að
ríða á vaðið og birta ljóð um Hafnarfjörð. Það er eftir Guð-
laugu Pétursdóttur (1879-1966), en eiginmaður hennar,
Friðrik Bjamason (1880-1962), tónskáld, gerði sönglagið.
Hafnarfjörður.
Þú, hýri Hafnarföður,
sem horfir móti sól,
þótt hraun þín séu hrjóstrug,
er hvergi betra skjól.
Þinn fagri fiallahringur
með fönn á efstu brún
og hamraborgir háar;
á holti gróin tún.
Sér leikur létti blærinn
við lága klettaströnd.
Þar bcerist fley á báru
og blika seglin þönd.
Er dvína dagsins glæður
og daprast geislatjöld,
þín gœti, gamli Fjörður,
hin góðu máttar\>öld.
Guðmundur Eyjólfsson Geirdal skáld á ísafirði( 1885-
1952) orti,er hann frétti andlát Jóns Sigfússonar Berg-
manns,1927:
Nú er Bergmann Jallinn frá,
fækkar snillingonum;
á þar baga' á bak að sjá
bestu tilþrifonum.
Straums í volki og veðragný
vaskan þreytti' 'ann róður.
Reyndist sökum öllum í
ávallt drengur góður.
Stýri' á lífsins Stórasjó
steytti 'ann oft að grunni,
hóf þó vað og herti kló
á hinstu siglingunni.
Þannig endar þessi dægurljóðaþáttur, góðir lesendur, sem
ég býst við, að séu á öllum aldri - og eiga að að vera það.
Lifið heil.
Auðunn Bragi Sveinsson,
Hjarðarhaga 28, 107 Reykjavík
Sími: 552-6826
Netfang: audbras@simnet. is
446 Heima er bezt