Heima er bezt - 01.10.2002, Síða 40

Liselotte varpar öndinni létt. Hún hefúr lokið lestri bréfs-
ins og brýtur vandlega saman margar þétt skrifaðar arkir.
- Þakka þér íyrir, Andre, að leyfa mér að lesa þetta stór-
merkilega bréf. Það má ekki glatast, segir hún festulega.
- Hvað finnst þér? Eigum við ekki að bjóða gamla mann-
inum að flytja hingað til okkar og eyða hér ævikvöldinu?
Við höfum nóg húsrými og allt af öllu til þess að geta látið
honum líða bærilega. Ég skal hjúkra honum eftir bestu
getu.
Andre snýr hægt frá stofuglugganum og lítur á konu sína.
Undrun leynir sér ekki í svip hans.
- Ég hef alltaf vitað, Liselotte, að ég ætti góða konu, en
að þú brygðist á slíkan hátt við þessu bréfi, er stórkostlegra
en mér hefði getað komið til hugar, svarar hann og rödd
hans lýsir heitri aðdáun. - En þetta var sú lausn málsins sem
ég hefði helst af öllu kosið.
- Þá erum við einhuga, hjónakomin, segir Liselotte
brosmild á svip og rís úr sæti. - Geturðu ekki farið mjög
fljótlega til að hitta gamla mannin, spyr hún full áhuga.
- Ég fer á morgun, svarar Andre að bragði. - Fyrst á fund
Jensens vinar míns og síðan verður hann leiðsögumaður
minn heim til Torvalds.
Málið er útrætt að sinni og hjónin fallast í faðma...
• • •
Torvald byltir sér stynjandi á rúmfletinu. Þetta bakfall
hans á svellbunguna ætlar að reynast honum erfitt í skauti.
Hann hefur ekki komist út fyrir húsdyr eftir það óláns slys,
rétt getað skreiðst um hér innan veggja og bjargað brýnustu
nauðþurftum sínum. Hann finnur enga framfór, nema síður
sé. Hvar endar þetta? Þessi skólastrákur hefúr daglega litið
inn til hans, greyið það tama, og boðið honum aðstoð sína,
en hann hefiir ekki í hyggju að þiggja neina hjálp, hvorki
frá honum né öðmm. Þó vill hann ekki banna stráknum að
reka inn nefið, fyrst hann á leið framhjá, hverju sem það
sætir. Skyldi hann aldrei ffamar eiga eftir að komast niður
að hliðinu, hugsar Torvald óvenju raunsær. Hann sér ekki
fram á það og alger örvænting grípur hann. - Guð hjálpi
mér, stynur hann upp. En í sömu andrá er drepið að dymm.
- Æ, strákurinn á ferð, andvarpar Torvald næstum magn-
þrota.
- Kom inn, ansar hann önuglega.
Dyrunum er lokið upp. Jensen gengur inn í vistarveru
gamla mannsins, en hann leggur hurðina ekki að stöfum á
eftir sér, eins og venjulega.
- Góðan dag, Torvald, segir hann léttum rómi. - Hvemig
sæki ég að þér á þessum bjarta degi?
Torvald svarar engu en lítur hvössum augum til opinna
dyranna og hann sér ekki betur en manni bregði fyrir
frammi í anddyrinu. Hvað er á seyði?
- Af hveiju lokarðu dyrunum ekki á eftir þér, strákur, spyr
hann höstum rómi.
- Af því að ég er ekki einn á ferð í þetta skipti, svarar Jen-
sen rólega. - Ég kom með gest sem ég átti von á að þú vild-
ir gjaman hitta, Torvald.
- Gest, sem ég vildi hitta! Ég hélt að þú vissir það vel að
þar er ekki nema um einn að ræða og varla er þetta hann
Andre.
- O, jú, sá er maðurinn, svarar Andre glaðlega og gengur
inn að rúmfleti gamla mannsins.
Torvald er í fyrstu orðlaus og agndofa af undrun. Er þessi
fríði, föngulegi maður, sem stendur hér við rekkjustokk
hans, sá hinn sami og fölleiti, renglulegi, tötmm klæddi
unglingsdrengur sem hann forðum rak á dyr? Já, svipmótið
svíkur ekki.
Andre Rekdal, líður af vömm hans í ómælisdjúpum feg-
inleik.
Já, sæll og blessaður, Torvald, svarar Andre og réttir hon-
um höndina. Gamli maðurinn grípur hönd hans með báðum
sínum og þrýstir hana eins þétt og kraffar leyfa.
- Hvernig fannstu mig, spyr hann og augu hans döggvast
tárum.
- Við eigum báðir Jensen að þakka þennan endurfúnd,
svarar Andre. - Hann er sannkallaður bjargvættur í lífi okk-
ar.
- Svo skólapilturinn fann þig fyrir mig, Andre, segir Tor-
vald og sleppir ekki hönd hans. - Ég var svo lánsamur að
hann skyldi finna mig á svellbungunni.
En Jensen vill ekki að samræður þeirra snúist frekar um
sína persónu. Honum finnst sjálfsagt að Torvald fái að njóta
einn með Andre þessarar langþráðu stundar og hann býst
þegar til brottfarar.
- Þú veist hvar mig er að finna, Andre, segir hann og snýr
til dyra.
- Já, vinur, við hittumst aftur vonbráðar, svarar Andre
þýðlega en Torvaid ókyrrist.
- Jensen, lofaðu mér að þakka þér, drengur, segir hann
með ákafa í rómi. - Þú hefur bjargað öllu fyrir mig.
- Ég held að þetta sé nú einum of sagt, Torvald, svarar
Jensen hógværlega. - Það er lítið mér að þakka, en njóttu
vel samfúndanna.
Hann kastar kveðju á þá félagana og gengur fram úr dyr-
unum. Augu gamla mannsins fylgja honum uns hurð fellur
að stöfúm að baki hans.
- Þessi piltur verður gæfumaður, segir Torvald og rödd
hans klökknar.
- Við skulum báðir biðja þess að svo verði, svarar Andre
með alvöru í svip. - Hann verðskuldar það besta.
Torvald heldur enn dauðahaldi í hönd Andre og slakar
hvergi á. Mikið tilfinningarót geysar í sál hans.
- Andre, getur þú fyrirgefið mér, spyr hann og tár blika á
hvörmum.
- Já, Torvald, mér er það auðvelt, því ég hef aldrei borið
óvild í brjósti til þín, en mér sámaði það aðeins að þú
skyldir brenna rauða kistilinn minn forðum, svarar Andre
mildum rómi. - En nú er það liðna gleymt.
- Þakka þér fyrir, Andre, þá get ég dáið í friði, segir Tor-
vald hljóðlega og hver hans taug slaknar til þess ítrasta, en
hann sleppir ekki hönd síns langþráða gests, þótt gesturinn
hafi veitt honum uppgjöf saka.
Andre lofar gamla manninum að hvílast um stund og bíð-
456 Heitna er bezt