Heima er bezt - 01.09.2007, Síða 14

Valdimar
Olafsson:
Spítalasaga
Hvítt er liturinn - á sjúkrahúsum
er flest hvítt, veggir, gluggar,
rúmföt, hjúkrunarklæðin, já
nema föt nemanna svolítið blá, enda sagði
stúlka sem ég kallaði hjúkrunarkonu „ég
er nú bara blánemi“.
Þetta var áður en blessaðar hjúkkurnar
urðu að hjúkrunarfræðingum. Sjálfsagt
nafnbreyting til að laga launin.
Mikið elska annars karlsjúklingar
hjúkrunarkonurnar, já, ég held áfram
að kalla þessar elskur hjúkrunarkonur,
hvað sem öllum fræðingum líður, enda
er ég kvæntur einni svoleiðis og kann
vel að meta.
Við sem liggjum þama marflatir,
sumir ósjálfbjarga, höfum allt frá dögum
Florence Nightingale elskað þessa
fórnfúsu líknar- og vemdarengla.
Þau örfáu karldýr sem hafa álpast
inn í þessa stétt tel ég ekki með, þeir
gætu mín vegna mokað skít eða grafið
skurði með handskóflu, eða þá hjúkrað
veiku kvenfólki, en ekki mér.
Núnú, ég ligg sem sé þarna í
drifhvítu rúminu, á þriggja manna
stofu, gersamlega ósjálfbjarga. Sjálfur
hryggurinn, þessi máttarstoð líkamans,
gerði verkfall. Ég datt bara niður og
gat ekki einu sinni velt mér við svo
ég lenti á þessum spítala, hjá hinum
nafntogaða prófessor, Snorra. Mér
skildist að mein mitt væri brjósklos
neðarlega í hryggnum, eða „discus
prolapsus“ á læknamáli.
Konan mín var mjög ánægð að koma
mér í hendumar á Snorra. „Hann er sá
besti,“ sagði hún, enda hlaut hann sína
þjálfun og eldskírn sem skurðlæknir á
hermannaskrokkum í frelsisstríði Finna
gegn Rússum, á ljórða áratugnum. Slíka
þjálfun öðlast fáir íslenskir læknar, svo
ég var bjartsýnn og vongóður.
Snorri spurði mig hvort ég væri ekki
til í að vera tilraunadýr í kennslustund
hjá sér daginn eftir. „Jú allt fyrir
læknavísindin,“ sagði ég og reyndi
aö brosa. Seint um kvöldið kom svo
læknanemi í heimsókn á stofuna til mín
og spurði mig spjörunum úr, lét mig
reyna alls konar hreyfmgar og skrifaði
mikið á blaó. Hann var að minnsta kosti
helmingi lengur að rannsaka mig en
alvörulæknirinn sem gerði það fyrr
um kvöldið og klukkan var orðin eitt
þegar hann hafði lokið sér af og bauð
góða nótt.
Arla næsta morgun var mér svo ekið
í hjólarúmi í kennslustofuna þar sem
fjölmenni var samankomið, af báðum
kynjum. Læknaneminn hélt þar skörulegt
erindi og lýsti vesaldómi mínum sem
ítarlegast og prófessorinn skaut inn
setningu af og til þar sem við átti.
Mér brá þegar Snorri sagði mér að rísa
upp. „En ég get það ekki,“ sagði ég.
„Reyndu,“ sagði Snorri. Svo ég
beit á jaxlinn, leit í kringum mig á öll
þessi starandi augu, og varð hugsað til
Gunnlaugs Ormstungu, sem á að hafa
sagt: „Eigi mun ég haltur ganga meðan
báðir fætur eru jafnlangir“.
Ég komst upp á annað hnéð og
olnbogana, en þegar kom að hlutverki
hryggsúlunnar hrundi ég niður í vesalt
hrúgald. Svo fór um sjóferð þá.
Mikið lifandi skelfmgar ósköp er
tíminn lengi að líða þegar maður liggur á
spítala, það gerist næstum ekki neitt.
Ég lá í rúminu næst glugganum en
sá lítið út um hann nema loftið blátt. 1
miðrúminu lá eldri maður með annan
fótlegginn í gipsi, hafði orðið fyrir
bíl er hann gekk yfir götu, búinn að
liggja lengi. I fremsta rúminu var bóndi
austan úr sveit. Hann var sæmilega
málhress en sá gamli var daufmgi, í
eigin hugarheimi.
Sem sé, meðan ég beið eftir aðgerðinni
var maður vakinn fyrir allar aldir á
morgnana til þess eins að fá hitamæli
í óæðri endann, svo leið löng stund og
maður var rétt að festa blund aftur þegar
morgunveróurinn kom.
Já, máltíðirnar voru stórviðburður,
446 Heima er bezt