Heima er bezt - 01.09.2007, Side 15

tilbreyting. Verst að þær sem fóðruðu
okkur höfðu engan tíma til að spjalla,
færibandavinna. Það var helst að unga
stelpan sem strauk af ryk og þvoði,
fengist til orðaskipta, tókst jafnvel að
koma henni til að hlæja ef maður var
heppinn, svo var hún bara löguleg og
augnayndi.
Sem betur fer kom svo konan í
heimsókn á kvöldin, langþráður gestur,
og svona leið tíminn. Við bóndinn fórum
svo báðir að fmna og tala um ókennilega
lykt sem kitlaði nasimar, eða fnyk öllu
heldur, sem okkur fannst ágerast dag
frá degi.
Við kvörtuðum, læknar komu í
heimsókn og athyglin beindist að
gipsfótleggnum í miðrúminu. Það var
komið með hamra og tól og gipsið brotið.
Guð minn góður. Undir gipsinu var
einn heljar graftarvellingur og lyktin
sú líður mér seint úr minni, vesalings
maðurinn.
Ekki veit ég hvemig honum reiddi
af, eða hvort hann gat nokkurn tímann
gengið framar, en hann hverfur úr
sögunni.
Svo kom að því. Einn morguninn
skundar snaggaraleg rauðhærð hjúkka inn
gólfíð og staðnæmist við innsta rúmið.
„Heitir þú Valdimar, spurði hún. Égjátaði
því. „Farðu úr buxunum,“ kom næst. Ja
hérna, það var naumast, víst eins gott
að hlýða, svo ég mjakaði mér úr þeim,
undir sænginni. Sú rauðhærða velti mér
yfir á hjólarúm og ók af stað.
Mér fannst óþarfi að láta hana kveða
mig alveg í kútinn, ég gat ennþá talað,
svo ég hélt áfram að spjalla við hana
í svipuðum dúr og hún hóf samtalið.
Ég yrði ekki í vandræðum með hvemig
skyldi ávarpa hana ef ég fyndi hana
í fjöru eða á förnum vegi síðar, bara
“farðu úr buxunum", eins og hún hafði
sagt. Við héldum áfram að skylmast
með orðsins brandi og rennirekkjan
mín komin hálf inn í stóra lyftu þegar
sú rauðhærða spyr:
„Mikið andskoti ertu hress, fékkstu
ekki sprautu?
„Hvað áttu við, þessa sprautu
sem þeir hræddu fá fyrir aðgerð,
kæruleysissprautuna,“ spurði ég. „Nei,
ég fékk ekkert svoleiðis.“
Án orða æddi hún til baka og skildi
mig eftir einan og yfirgefinn, pokar með
óhreinum þvotti lágu á lyftugólfínu og
vindstraumar milli hæða, blandaðir
óþef frá hálfblautum þvottinum léku
um fáklæddan sjúklinginn undir einu
laki.
Svo kom hún aftur - og úr henni allur
vindur.
„Jesús minn, það fékk vitlaus maður
sprautuna, hvað ætli prófessorinn
segi?“
Ekki var meira talað að sinni og lyftan
seig niður í kjallara.
Blessuð stúlkan stundi upp sögu
sinni við sjálfan prófessorinn og
aðstoðarlækninn, sem biðu vígbúnir
og búnir að brýna busana.
Hryggurinn á mér var tilbúinn til
aðgerðar, þýsk nunna, sem var að nema
hjúkrunarfræðin, hafði rakað af honum
hvert einasta hár kvöldið áður.
Svo fékk ég sprautu í æð og óðar en
varði náði óminnishegrinn valdi á huga
mínum og örlaganomirnar héldu áfram
sínum seið, meðan blessaður prófessorinn
risti hold mitt frá beinum.
Ég vaknaði aftur, en það tók langan
tíma að verða á nýjan leik „homo sapiens
erectus.“ Það kom hægt og bítandi.
Skömmu eftir heimkomuna af
spítalanum sá ég sænskan sjónvarpsþátt
af brjósklosaðgerð og áttaði mig þá betur
á því hve stórkostleg og vandasöm
þessi aðgerð er. En þegar venjulegum
kjötkrókum, svona eins og sjást í
sláturhúsum, var krækt í holdið beggja
megin hryggjarins og það togað til hliðar
svo komast mætti milli liðanna, var mér
nóg boðið og leit undan.
Þökk og virðingu mína votta ég þeim
ágætu læknum sem komu mér aftur
á legg, henni Jóhönnu Bjömsdóttur
yfirhjúkrunarkonu á D deildinni og
skömlegum stjórnanda fjölda kvenna,
sem voru hver annarri blíðari og betri og
svifu þar um í sínum hvítu klæðum.
Ég mun halda áfram að elska þær
allar (mína eigin náttúrlega mest) og
alls ekki kalla þær fræðinga, sem er
svo kuldalegt og fjarlægt.
Það er nú svona, bara miklu betra
að vera kona.

Nýtt
afbrigði
af gamalli
þraut
Margir kannast við þrautina um
bjöminn sem gengur 5 kílómetra í
suður, snýr svo til austurs og gengur
aðra 5 km, heldur svo 5 km í norður
og er þá kominn á upphafsreit. Svo er
spurt: Hvernig var björninn á litinn?
Rétt svar er hvítur, því bangsi lagði
af stað frá norðurpólnum.
En hér kemur afbrigði þrautarinnar.
Hér er engan bjöm að finna né nokkurt
kvikindi ómennskt sem gengið gæti
marga kílómetra, ekki einu sinni
mörgæs, þótt við séum vissulega á
Suðurskautslandinu.
Að öðm leyti en því að vel búinn
pólfari kemur í stað bjarnarins er
ferðasagan óbreytt: Maðurinn gengur
fyrst 5 km í suður, fer svo 5 km í austur,
að lokum 5 km í norður og stendur
þá á blettinum þar sem ferðin hófst.
Og spumingin er: Hvar á suðurslóð
gœti þetta gerst?
Tekið skal fram að hér eru engar
blekkingar á ferð, engir orðaleikir eða
útúrsnúningar.
Örnólfur Thorlacius.
Svar birlisl í nœsta blaði.
Heima er bezt 447