Heima er bezt - 01.09.2007, Síða 30

Árni Árnason frá Grund:
Vertíðarspjall
og aflakóngur
í Eyjum 1958
etrarvertíð
Vestmannaeyjum
er lokið fyrir árið
1958. Lokadagurinn er í dag.
Sú var tíðin, að sá dagur var
margt og mikið í senn. Hann
var vertíðarlok, allsherjar
greiðsludagur, landsfrægur
gleðidagur, en um leið
mörgum skilnaðarstund
skemmtilegrar samveru í
Eyjum.
Nú er þetta mjög á annan
máta. Að vísu lýkur vertíð
þennan dag samkvæmt
gamalli venju, en allt frá
síðustu mánaðamótum, þ.
e. apríl—maí, hefur margt
vertíðarfólk verið að halda
lokin. Það hefur verið að
fá endanlegt uppgjör hjá
útgerðarmönnum og fiskvinnsluhúsunum, stigið síðan upp
í flugvélina og farið upp til meginlandsins í hundraðatali.
Einnig fara kaupgreiðslur víðast fram mánaðarlega eða
jafnvel vikulega, svo að það fer nú orðið ekki svo mikið
fyrir lokadeginum að því leyti. Allar fyrrum sjálfsagðar
lokadagsathafnir dreifast nú til dags á eina viku eða jafnvel
tíu daga. Þó er ávallt einhver sérstakur blær yfír þessum
fomfræga degi. Þegar engin óhöpp hafa komið fyrir og
vel hefúr aflazt á vertíðinni, er lundin kát og hress þennan
dag. Góðir vinir gleðjast saman, þakka samverustundimar,
óska hver öðmm góðrar ferðar og heimkomu og gleðilegs
sumars. Já, það er glatt á hjalla á lokadaginn eða um lokin,
eins og vera ber. Það er skálað og drukkin minni manna og
kvenna, skálað fyrir vaxandi velgengni, fyrir góðra vina
samfundum í Eyjum á næstu vertíð o. fl.
Lokin eru líka tímamót
þrungin af alvarlegum
hugsunum. Marga vertíðina
hafa orðið hér stór slys á
mönnum og bátum. Margur
hefur oft átt um sárt að
binda, og einmitt um lokin
rifjast hinir hryggilegu
atburðir helzt upp íyrir fólki.
Máske voru það atburðir,
sem ollu straumhvörfum
í lífi þess, í lífi Eyjabúa
eða einhverra landsbúa.
Þó sjómönnum sé mjög á
móti skapi að hugsa eða
tala um hættumar á sjónum,
sem ávallt eru við bæði borð
farkostsins, hryggjast þeir
með hryggum og syrgjandi
og taka innilega þátt í sorg
þeirra og erfiðleikum. En
þeir gleðjast líka innilega með Eyverjum yfir hverri þeirri
vertíð, sem lýkur farsællega og án slysa. Auðvitað er skálað
fyrir því og minni Eyjanna óspart drukkin.
Vertíðin í Eyjum er liðin. Þessu þýðingarmesta tímabili
í árlegri velferðarsögu þeirra er lokið. Þó fast væri sótt á
fjarlæg mið og oft væri „þungur róður“ eftir þeim gula,
sem ýmist var sóttur vestur á Selvogsbanka eða austur að
Ingólfshöfða, þó veður væru hörð og yggldur sjór, komu
allir heilir í höfn. Enginn bátur týndist og ekkert mannslíf
misstist í þessum hörðu átökum við úthafið. Er það mikið
gleðiefni og þakkarverð forsjá þess, er öllu stjórnar, fyrir
lífi og limum skipshafna þeirra 130 vélbáta, sem stunduðu
veiðar frá Eyjum í vetur auk fjölda trillubáta. Fyrir þessu
er sjálfsagt að skála á lokadaginn.
Mjög eykur það og á gleði almennings, að ijárhagsleg
Skipshöfn mb. Gullborgar 1958 (vantar tvo á myndina).
462 Heima er bezt