Heima er bezt - 01.02.2009, Blaðsíða 8

Herdís amma Skúla, á peysufötun-
um og með böm Aðalbjargar,
Steingrím, Herdísi og Vigdísi.
Og þama vann hann til 1941, að mig
mmnir.
En svo flytjum við aftur um haustið
að Sogabletti 3, sem var við efri götuna,
þar sem nú heitir Sogavegur. Ég man vel
eftir mér þennan vetur. Þama var gata
sem hét Borgarbraut og hana notuðum
við sem sleðabrekku á vetuma. Henni
var bara lokað á meðan. Þar tókst mér
einu sirrni að lenda í hörðum árekstri
við annan sleða sem verið var að draga
upp brekkuna og sér enn móta fyrir Móðurafi, Magnús
því sári á nefinu á mér. I þá daga var Þorbergur Arnason.
ekkert verið að fara til læknis með
svona og láta sauma, það þótti algjör óþarfí, úr því að ég
reyndist ekki vera nefbrotinn, eftir því sem fólkið taldi. Það
var bara settur plástur á þetta.
Svo flytjum við aftur niður á Sogablett 16, og nú á neðri
hæðina. Og einhvem veginn talast svo til, milli systkinanna
Aðalbjargar og pabba, að ég komi norður til þeirra á Húsavík
og verði þar eftir hjá þeim. En Aðalbjörg og maður hennar
höfðu komið suður til þess að fara á Alþingishátíðina. Ég var
alltaf á þessum tíma svona hálfgerður sjúklingur út af þessu
berklasmiti sem ég hafði fengið, þó það hafi nú víst ekki verið
alvarlegt. Þeir kölluðu það bólgna kirtla á bakvið lungun. Svo
hét það í þá daga. Þetta háði mér nú eitthvað en ég man ekki
svo glöggt eftir því.
En það verður sem sagt niðurstaðan að ég er sendur norður
til Húsavíkur og var látinn fara með Dettifossi þangað. Fyrir
mig var beðinn kokkur sem vann á skipinu, og hafa foreldrar
mínir sjálfsagt eitthvað þekkt til hans áður. Svaf ég í koju fyrir
ofan hann, alla leið til Húsavíkur.
Mér er ferðin nokkuð minnisstæð, og ekki síst það, að í upphafi
hennar gaf kokkurinn mér ristað brauð og kaflfi, sem ég hafði
ekki bragðað áður, enda bara rétt 6 ára þegar þama er komið
sögu. Ég varð bráða sjóveikur af þessu öllu og gat ekki hugsað
mér að bragða franskbrauð eða kaffi lengi eftir þetta.
Herdís systir Skúla á ejri
ámm.
Þeir taka svo á móti mér,
þegar til Húsavíkur kom, Birgir og Steingrímur, jafnaldri
minn. Heldur þótti mér lítið koma til götuljósa staðarins,
Reykjavíkurbaminu, þegar ég labbaði með þeim upp í þorpið.
Mig minnir að það hafi mátt koma auga á einn ljósastaur á
þeirri leið sem við fómm.
Við Steingrímur urðum miklir mátar, og líklega höfúm við
verið orðnir nokkuð fyrirferðarmiklir á heimilinu, því allt í
einu, einn daginn, er gamla konan amma mín, komin í sínum
peysufotum, og drífiir mig í einhvem skárri klæðnað. Ég vissi
Dóttir Skúla og Sólveigar,
Elísabet áyngri árum.
Hjónin Skúli Heigason og Sólveig Hjaltadóttir,
stödd í Keflavík árið 1957.
56 Heima er bezt