Heima er bezt - 01.02.2009, Síða 10

og landafjandar um allt skip og vinguðumst
við skipstjóra og stýrimann skipsins og vorum
iðulega uppi í brú hjá þeim.
Eg man vel eftir þegar við komum til
Vestmannaeyja, en þar var engin bryggja, fólk
og farangur var þar selflutt í land á stómm snurpi
bátum, sem vom dregnir af trillum. Við komum
ekkert í land í Vestmannaeyjum en lágum fyrir
utan.
Svo man ég líka þegar við vomm að sigla
inn til Seyðisfjarðar hvað það var gott veður
og fallegt og við fengum að vera uppi í brú
á meðan siglt var inn fjörðinn. Mér þótti það
mikil virðingarstaða að fá að standa uppi í brú
hjá skipstjóra, stýrimanni og háseta, sem hafður
var við stýrið.
Sama aðferð var höfð við lendingu á Raufarhöfn
og í Vestmannaeyjum, þar var fólkið selflutt á
nótabátum sem trillur drógu. Og þar sá ég á eftir
þessum sjóveiku kaupakonum sem höfðu átt að gæta
okkar í ferðinni, en höfðu verið til „kojs“ bókstaflega
alla ferðina. Ég man bara ekkert eftir að hafa séð
þær neitt á leiðinni og ekki fyrr en þær em að fara
í land þama með Önnu á Raufarhöfn. Og þetta er
sem sagt vorið 1932.
Svo er siglt áfram þama í ágætis veðri fýrir Sléttuna,
og þá gerist það að það fer að skipta sér af mér karl
einn mikill, sem ég var nú ekkert hress með. Ég sem hafði verið
svona frjáls um allt skip áður kunni ekki að meta það að þessi
karl færi allt f einu að fara að hafa afskipti af mínum ferðum.
En þá hafði hann greinilega verið beðinn að hafa eftirlit með
mér það sem eftir lifði ferðar, eftir að gæslustúlkumar voru
famar í land á Raufarhöfn. Hann reyndist vera frá Túnsbergi,
og líklega faðir Birgis, sem var giftur Aðalbjörgu frænku minni,
en Túnsberg var næsta hús við Berg, þar sem þau bjuggu.
Svo ég fór nú loks að kannast við mig þegar til Húsavíkur var
komið. Þar þurfti maður að klifra niður kaðalstiga sem lá ofan
í nótabátinn, og í landi tóku þeir svo á móti mér Steingrímur
og Birgir.
Stutt var svo stoppið á Húsavík því ég fór fljótlega suður í
Víða þar sem ég er svo þetta sumar. Kunni ég mjög vel við
mig þar.
Ég er svo þar um sumarið. Um haustið, þegar komið var
að sláturtíð, þá á að senda mig suður, og ég fer til Húsavíkur.
Þá er þar kominn Hörður, foðurbróðir minn, sem ég hafði
aldrei séð áður. Honum gæti maður kannski svipað nokkuð
til Bjarts í Sumarhúsum hjá Laxness, því hann hafði byggt sér
nýbýli í heiðinni árið 1919, á milli Reykjadals og Bárðardals,
og kallað bæ sinn Gafl. Ég kynnist honum sem sagt þama og
verð afskaplega hrifinn af þessum manni og linni ekki látum
fyrr en hann hringir til foður míns, suður til Reykjavíkur, sem
var nú bara talsvert mál á þessum tíma, til þess að semja við
hann um að ég þurfi ekki að fara suður. Það var samþykkt og ég
fer með þessum foðurbróður mínum heim í bæinn Gafl, uppi á
heiðinni og þar sem ekki sést til nokkurra annarra bæja. Þar er ég
Sv

#'
Góövinur, hundurinn
Ljóturá Víðum.
svo í besta yfírlæti um veturinn hjá þeim hjónum,
Herði og Auði konu hans, auk næsta sumars, og
líkaði afskaplega vel.
Hjá þeim var ennþá fært frá, eins og kallað var,
það er að lömbin voru tekin frá mæðmm sínum
í byrjun sumars, og þær síðan mjólkaðar. Þama
var reyndar geitpeningur líka. Þá lærði ég loks að
meta geitamjólk en hún hafði ekki verið í sérstöku
uppáhaldi hjá mér ffarn að því.
Nú, ég er þama í besta yfirlæti, eins og fyrr greinir,
en birtist þá ekki allt í einu um haustið, kerlingin hún amma
mín, á peysufötunum, og það líklega gangandi frá Narfastöðum,
sem var eiginlega næsta byggða ból við Gafl, sem er líklega
nærri 5 kílómetra spölur.
Ekki skal ég segja um hvort hún hafi verið á sauðskinnskóm,
en ég var á kúskinnskóm þama á þessum tíma. Það var ekkert
svo slæmt, en á sumrin urðu þeir mjög harðir og hálir, svo
maður gat eiginlega ekki gengið neinar brekkur og var alltaf á
fljúgandi ferð ef maður átti leið niður eina slíka. Sauðskinnskór
vom affur á móti miklu frekar notaðir sem inniskór. Það var
nú mjög mýrlent þama svo maður var eiginlega alltaf blautur
í lappimar og þá mýktust skómir um leið.
A bænum var svokölluð fjósbaðstofa, sem þýddi að hún var
yfír fjósinu til að nýta ylinn frá kúnum, sem vom tvær á bænum
og bara fjalagólf á milli. Þama var eiginlega bara búið í einu
herbergi að mestu. I því var stóin, sem kölluð var, og á henni
eldað allt sem þurfti.
Ég var þama eins og kóngur í ríki mínu, einn með þeim
ljómm, hjónunum og kúnum. Ég var því ekkert afskaplega
hrifinn þegar amma mín birtist allt í einu, og ég heyri það að
hún ætlar að fara með mig suður til Reykjavíkur.
Og það er ekkert með það, hún fer með mig til Húsavíkur og
svo er ég sendur, enn eina ferðina, en nú með fólksbíl. Sú ferð
tók hvorki meira né minna en þijá daga. Og svo hlaðinn var
bíllinn að ég held að amma mín hafi að mestu setið undir mér í
þann tíma sem ég ekki stóð í lappimar, alla leið til Reykjavíkur.
En í fyrsta áfanga var ekið til Akureyrar og gist þar. Þaðan var
svo farið snemma morguns, áleiðis í Fomahvamm. Og mér er
enn í minni hvað mér fannst Hörgsdalimir óskaplega langir.
58 Heima er bezt