Heima er bezt - 01.02.2009, Blaðsíða 17

Förukona, sem ferðaðist á milli
bæja á þeim slóðum sem sagan
gerist á.
upp í hlíð og var að hluta til gamall
torfbær, kamar úti og ekkert bað né
heitt vatn. Einnig var torfíjós.
Heimilisfólkið þyrsti í fréttirað sunnan
og spurði mig margra spurninga, t.d. um
grassprettuna á túnum meðfram leiðinni
norður og hvað fötin mín hefðu kostað.
Mér leið eins og páfugli svona skrautleg
til fara innan um allt fólkið á bænum,
sem klætt var í föt í hefðbundnum
sauðalitum.
Heimilisfólkið samanstóð af eldri og yngri hjónum. Við
vorum tjögur sumarböm, vinnumaður og förukona.
Mér fannst margt skrítið í sveitinni minni. Ungi maðurinn
kyrjaði klámvísur yfír okkur aðkomubörnunum og feðgamir
rifust mikið. Maturinn var að mörgu leyti frábmgðinn því
sem ég átti að venjast t.d. súrmaturinn á hverjum degi, sem
var sóttur í tunnur í gamla hlóðaeldhúsið. Verkaskipting
allra var nokkuð skýr. Ég sótti beljurnar á morgnana ríðandi
á honum Rauði eða Kjamma og hundurinn Kátur fylgdi
Tuttugu og fimm króna seðill.
með. Það tók um það bil 20 mínútur að fara með kýrnar
út í haga. Svo lærði ég að handmjólka, gefa kálfunum og
hjálpa ungu konunni í ijósinu og þótti mér skrýtið þegar
hún bað mig að rétta sér byttuna, sem ég áttaði mig ekki á
í fyrstu hvað var, en reyndist svo vera vaskafat.
Eins var með skjóluna, sem ég hafði alltaf þekkt undir
heitinu fata.
Við hlustuðum á fréttir og veðurfréttir. Allir tóku þátt í að
finna út hver fugl dagsins var í útvarpinu. Heimilisfólkið
lagði sig eftir matinn en ég og förukonan vomm að vinna í
eldhúsinu. Ég vaskaði upp leirtauið. Förukonan sat dökkklædd
á kolli í eldhúsinu og prjónaði allt mögulegt úr ull eftir
pöntunum á heimilisfólkið, fyrir mat og gistingu. Hún
gekk á milli bæja og átti enga útiskó, kannski var hún í
sauðskinsskóm innan undir ullarsokkunum. Pilsið hennar
var bætt allan hringinn og hún var með dökka húíú niður í
augu. Ekki man ég eftir að við hefðum talað mikið saman
en ég man að við hlustuðum saman á óskalögin og ég söng
með. Ég sýndi henni hvemig ætti að dansa við lagið um
jenka-drauminn, sem Ragnar Bjarnason söng, og var svo
vinsælt í þá daga.
Vinnumaðurinn vann líka tímabundið við heyskapinn.
Honum fylgdi góður hundur. Strákamir voru þrír og allir
að sunnan. Þeir unnu eingöngu útistörf og þá gjarnan á
vélum við heyskap. Skepnumar voru kýr, kindur og einnig
margir hestar og það var mikil vinna við allar skepnurnar.
Reka og rýja kindurnar, mjólka og reka kýmar og að temja
hestana. Einnig man ég eftir að
við unnum í mógröfum og við
girðingavinnu.
Mikið var unnið í sveitinni
en samt fórum við einu sinni í
messu inn í dal og fengum kaffi
á eftir, það var gaman. Einnig
fórum við að synda og baða
okkur í vatni fyrir ofan bæinn.
Ég man að það var mjög kalt
en þetta sumar var hafísbreiða
úti á flóanum.
Um verslunarmannahelgina
var farið á útihátíð með nesti.
I lok sumarsins vom haldin
töðugjöld til að halda upp á að
slætti væri lokið og allt hey
komið í hús. Bakaðar vora tertur,
pönnukökur og ástarpungar. Allir
borðuðu vel og vom kátir.
Eftir þrjá mánuði keyrði bóndinn mig aftur í rútuna og
borgaði mér fíólubláan 25 krónu seðil.
Ég var fegin að koma heim til mömmu og pabba og systra
minna og mér fannst ég hafa upplifað mikið.
Hefi ég oft hugsað um þessa sumardvalahefð fyrri ára.
Heima er bezt 65