Hljóðabunga - 01.03.1975, Blaðsíða 7

gott heita í bráðina, en kannski eftir 2 eða
3 daga kallaði hún á okkur.
„Komdu, ég ætla að sj7na þér nokkuð”.
Og þá var það hvar þessi hlutur var.
„Nú þarna hefur hann legið” gall maður
við”.
„Þarna, nei-nei. Það hefur verið fólk
Iiérna í nágrenninu”, segir hún „sem fær
þetta lánað stundum”.
Hún átti hnífgarm, ákaflega lélegan.
Blaðið var nokkuð gott, en hún bjó til skaft
sjálf. Hún var lagin og aldrei ráðalaus og
setti fleyga með inn í eirrör og bjó til skaft
úr þessu og hafði hnífinn til að kljúfa með
taðflögur í eldinn. Þessu hafði hún týnt, og
svo höfðu álfarnir fengið þetta lánað. Já,
og þeir skiluðu honum aftur.
„Þeim var þetta víst velkomið”, sagði
hún.
Hún dekraði við álfa og dularfull öfl.
Hún kenndi okkur marga lífsregluna og
hafði þá álfkonu fyrir þessu eða hinu.
„Því áttu svo fátt, að þú nýtir ekki
smátt”, sagði hún eftir álfkonn.
Hún kunni ótalmargt. Hún tók út skrudd-
ur hjá afa, þegar hann var ekki inni, og las
fyrir okkur hitt og annað, sem hann hafði
skráð, því að hann skráði allt. Og svo sagði
hún:
„Farðu nú að gá hvort hann Sighvatur
er að koma. Já, láttu mig vita”.
Svo las hún og las og hún var svo
skemmtileg. Hún kenndi okkur margt, en
mikið af því voru álfasögur og trölla og
ekki beint veraldleg viska. Það er sama,
það vikkaði hugsunina. Ekki held ég, að
hún hafi haldið, að tröll væru ennþá til, en
að þau hefðu verið til.
„Ef huldufólk hefur verið til, þá er það
til enn”, sagði hún hins vegar.
Eina álfasöguna sagði afi um sig. Áður
en norsku hvalveiðamennirnir komu að
Höfða árið 1890, þá dreymir hann, að það
kemur til hans ferðaklæddur maður, sem
segist vera kominn til að kveðja, hann
j)akki honum fyrir góða sambúð, það eigi
að fara að rífa húsið sitt og hann ætli að
flytja áðux. Um vorið skeður það, að hval-
veiðasíj órinii vildi fá sér heimili uppi á
túninu og reisti þar stórt og mikið hús upp
undir hlíð og kallaði Framnes. 1 veginum
var gríðarstór steinn, og eitt af fyrstu verk-
um þeirra var að sprengja hann og nota
slátrið úr honum í grunninn á nýja húsinu.
Það þurfti náttúrulega ekki að skýra
drauminn. Þessi nágranni hafði búið í
steininum og var að flytja.
Satan bjó boðinn og búinn að draga sálirnar
í vítiseld.
GRtLA OG FJANDINN
Ég þekkti Grýlu, ég hef hana séð. Ég hef
að vísu aldrei séð hana en ég var ósköp
hræddur við hana. Mig dreymdi hana oft
á nóttunni. Einu sinni dreymdi mig hana
þannig, að hún var i stærra meðallagi kerl-
ing, bláleit á hörund, nokkuð feit, og hún
vildi alltaf koma og taka í mig. Ég hafði
engin önnur ráð en að bíta hana, og ég
beit hana til blóðs. En mikið var bragðið
vont af blóðinu. Ég hallaði mér fram á
stokkinn og spjó öllu, sem í mér var og
vaknaði um leið.
Trúarbrögðin voru eilífar grýlur. Fjand-
inn var alltaf að reyna að ná í mann. Hann
var líka draumaefni hjá mér, kom þá
krangalegur og langur, glotti og hló. Eitt
þótti mér ákaflega vont. Það var vond lykt
af þráa, sem ég þekkti svo vel frá hval-
HLJÓÐABUNGA
7