Bænavikan - 17.11.1956, Side 16

16 —
Lestur fyrir þriðjudaginn 20. nóvember 1956.
Fórnargjafir og trúmennska
í tíundargreiðslum.
EFl'IB W. DUNCAN EVA.
„Lofaður sé Guð og faðir Drottins vors Jesú
Krists, sem eftir mikilli miskunn sinni hefur
endurfætt oss til lifandi vonar fyrir upprisu
Jesú Krists frá dauðum til óforgengilegrar og
flekklausrar og ófölnandi arfleifðar, sem yður
er geymd á himnum, — yður, sem með krafti
Guðs eruð fyrir trúna varðveittir til þess að
þér getið öðlazt hjálpræðið, sem er þess al-
búið að opinberast á síðasta tíma.“ 1. Pét.
1. 3—5.
Hver sannur Aðventisti, hvar sem er í heim-
inum, tekur þátt í lofsöngnum Guði til dýrðar.
Vonin um arfleifðina, sem okkur er geymd á
himni, er vissulega hin blessaða Aðvent von.
Pétur bendir okkur á, að þessi arfleifð veiti
fullkomið öryggi, vegna þess að hún sé ofar
öllum eyðileggjandi og spillandi áhrifum. Hún
er fyrirheit um fullkomna hamingju. Hún
veitir eilífa fullnægju vegna þess, að skugga-
laus dýrð hennar er ófölnandi. Hún er æðri
öllum draumsjónum, sem mennirnir hafa alið
með sér um allar aldir. Guð hefur undirbúið
hana í kærleika sínum og enginn mannshugur,
sem er flæktur og brenglaður af synd, hefur
átt nokkurn þátt í þeim undirbúningi. Og það
sem undursamlegra er, að uppfylling þessarar
vonar er miklu nær heldur en þegar við fyrst
tókum á móti Boðskapnum. Vissulega þurfum
við ekki að bíða öllu lengur eftir degi opin-
berunarinnar.
Hvaða armædd sál, sem berst við fátækt og
örbirgð, hefur ekki alið með sér draum um
óvæntan arf eða einhverja sérstaka heppni,
sem myndi breyta högum hennar á svip
stundu? Slíkt hefur átt sér stað. Hugsum t. d.
um Suður-Afríkönsku bændurna, sem áttu
þetta ófrjóa fjalllendi í norðvestur hluta Or-
ange Free-ríki, þar sem auðugar gullnámur
fundust árið 1947. Á stuttum tíma hefur þessi
eyðilegi staður breytzt í annríkar borgir.
Áætlað er að gullnámurnar, sem eru á þessu
svæði, er áður var eyðiland, muni framleiða
rúml. 11 billjónir dollara virði af þessum dýr-
mæta málmi næstu 50 árin. Jarðeigendur á
þessu svæði hafa fengið ótrúlega háar upp-
hæðir fyrir jarðir sínar. Af heppilegri tilvilj-
un bjuggu þeir mitt í námusvæði gullsins, og
landið, sem áður hafði veitt þeim ríra upp-
skeru, gerði þá allt í einu ríka. Hvernig myndi
okkur hafa fundizt að vera í þeirra sporum?
Hvað myndum við ekki hafa getað veitt okkur,
hefði ríkidæmi þeirra orðið hlutskipti okkar?
Brosir hin duttlungafulla gæfa aðeins við fá-
um útvöldum?
Nei, auðvitað ekki. Sérhverju barni Guðs
stendur langtum meiri auðlegð til boða. Ætt-
um við að jafna öruggum staðreyndum eilífð-
arinnar við öryggisleysi fallvalts auðs, jafnvel
þótt hann endist hálfa öld?
Ef við íhugum þau áform, sem Guð hefur
lagt viðvíkjandi þessum heimi og hinum end-
urleystu, verður okkur ljóst, að arfleifð okkar
er langtum stærri en mennina hefur nokkru
sinni órað fyrir.
Við skulum íhuga þetta velþekkta loforð:
„Og ég heyrði raust mikla frá hásætinu, er
sagði: Sjá, tjaldbúð Guðs er meðal mannanna,
og hann mun búa hjá þeim, og þeir munu vera
fólk hans, og Guð sjálfur mun vera með þeim,
Guð þeirra.“ Op. 21, 3. Það, með hverjum
hætti yfirlýsingin er gerð heyrum kunn, gefur
mikilvægi hennar til kynna, því að það er
raust mikil, sem talar frá himni. Hún segir,
að Guð muni búa meðal manna, — ekki að
menn muni búa með Guði, sem er svo algeng
kenning. Hann sjálfur mun verða með mönn-
unum og vera Guð þeirra. Þessi gamli heimur,
sem svo lengi hefur verið leiksvið syndar og
baráttu, svo lengi verið vígvöllum stríðsins
milli Krists og Satan, mun ekki aðeins verða
endurkeyptur og endurreistur, heldur mun
hann verða upphafinn frammi fyrir alheimin-