Bænavikan - 17.11.1956, Qupperneq 19

— 19 —
heilögu myndu þegar hafa inngengið í borg
Guðs.“ — Test. 6. b„ bls. 450.
Við skulurn minnast þess, að það myndi
ekki einungis vera til nóg fé handa kristni-
boðinu bæði heima og að heiman, hefðu allir
sýnt trúmennsku í tíundagreiðslum og fórnar-
gjöfum, heldur myndu ótal leiðir hafa opnazt,
sem við hefðum getað hagnýtt okkur. Guð
getur ekki opnað þessar leiðir vegna ótrú-
mennsku okkar. Enn sem komið er hefur
heimurinn ekki hlotið viðvörun, og við verðum
enn að bíða komu Drottins. Er ekki kominn
tími til að við vörpum frá okkur ótrúmennsk-
unni? Hvernig getum við prettað Guð á slíkri
stund? Hafir þú verið kærulaus og sjálfselsk-
ur, villtu þá ekki leiðrétta villu þína fyrir
Guði? Viltu ekki taka þá ákvörðun hér á
þessum stað og stundu? En hafir þú fyrir
Guðs náð verið trúr, því til eru margir slíkir,
viltu þá samt ekki endurnýja heit þín um að
greiða Guði samvizkusamlega það sem honum
ber og ákveða að sýna meiri sjálfsafneitun?
Ættum við ekki sem erum foreldrar að kenna
börnum okkar trúmennsku á þessu sviði? Við
ættum að hlúa að hverjum vísi að örlæti í
hjörtum hinna ungu. Sé það nauðsynlegt, gæt-
um við dregið úr okkar eigin gjöfum, svo að
við getum gefið þeim meira til að gefa Guði,
til þess að þau læri að gefa stórar gjafir allt
frá barnæsku. Höldum nízkunni utan við sam-
skipti okkar við Guð. Okkur ber að skipta við
hann eins og hann hefur skipt við okkur,
minnug þess að Golgata er mælikvarði gjafar
hans.
Fyrir löngu síðan varaði þjónn Drottins okk-
ur við og sagði, að hús og jarðeignir mundu
ekki koma okkur að neinu haldi á hörmungar-
tímanum og að þá muni ekki verða hægt að
nota þessar eignir málefni Guðs til eflingar.
„Mér var sýnt,“ skrifaði hún, „að það sé Guðs
vilji að hinir heilögu skilji sig við allar kvaðir
áður en hörmungatíminn rennur upp og að
þeir geri sáttmála við Guð með fórnargjöfum.
Ef þeir leggja eign sína á altarið og spyrja
Guð í einlægni, hver sé vilji hans, mun hann
sýna þeim hvernig þeir eigi að ráðstafa eign-
um sínum. Þá munu þeir verða frjálsir á tíma
neyðarinnar og engar byrðar munu íþyngja
þeim.“ Early Writings, bls. 56, 57. Hún tók
það einnig fram, að þeir sem ekki leituðu ráða
hjá Guði um hvað þeim bæri að gera, mundu
fá að halda eignum sínum, en að á hörmunga-
tímanum mundu þær „rísa upp frammi fyrir
þeim eins og fjallskriða, sem malaði þá undir
sig.“ Eftirfarandi lýsir hve mjög þeir iðrast
afstöðu sinnar:
„Starfinu hnignaði, fólk Guðs leið skort
vegna sannleikans, og við gerðum enga til-
raun til að bæta úr þeim skorti; nú koma
eignir okkar að engu haldi. Ó, að við hefðum
losað okkur við þær og safnað okkur f jársjóð-
um á himni.“ — Sama bók.
Bræður og systur, það er komið að hinum
síðustu dögum. Verið getur að við heyrum
talað um öryggi, vegna þess að fjármála-
ástandið sé gott eins og er, en það gæti orðið
endasleppt. Það er e. t. v. ótrúlegt, en „þeir
sem halda um ríkistaumana reyna árangurs-
laust að koma verzlunarviðskiptunum á ör-
uggari grundvöll.“ Test. 9. b., bls. 13. — Þessi
gamli heimur „flýtur hraðfara að feigðarósi."
Sama bók, bls. 14.
Er ekki kominn tími til að leggja eignir
okkar á altarið og leita ráða til Drottins um
það, hvernig okkur beri að ráðstafa þeim?
Koma Drottins er svo nærri að það þarf ekki
eins mikla trú til að fórna nú og þegar starf-
semin hófst fyrst. Við verðum að yfirvinna
kærleikann til jarðneskra auðæva, svo að við
getum sagt skilið við þau og með því stuðlað
að framgangi starfsins.
Það áform, sem Guð er að koma í fram-
kvæmd fyrir þessa jörð, er dýrðlegra en orð
fá lýst. Arfleifðin, sem okkur er búin, þegar
öllu verður safnað saman undir eitt höfuð í
Kristi, er óendanlega miklu æðri öllu því sem
heimurinn hefur upp á að bjóða. Við ættum
að tryggja okkur það að fjársjóður okkar sé
geymdur í hinu komandi ríki, og að eigur
okkar og hæfileikar, sem Guð hefur gefið okk-
ur, séu helguð því að fullkomna starf hans.
Þá munu þær reynslur og erfiðleikar, gjafir
og fórnir, sem við færum nú, verða að engu
í samanburði við hina „óforgengilegu og flekk-
lausu og ófölnandi arfleifð."
Megi Guð flýta þeim degi.