Bænavikan - 17.11.1956, Blaðsíða 26

26 —
heiminn, en fyrirgjöri sálu sinni.“ Matt. 16, 26.
Ef til vill er þetta íhugunarefni fyrir okkur,
er við sækjumst eftir heimslegri viðurkenn-
ingu. Gott mannorð og vinsældir eru auðvitað
óhjákvæmileg skilyrði fyrir því að við getum
haldið starfinu áfram og til þess að ná til
fólksins, en við þurfum ekki að ávinna okkur
slíkt á kostnað þess sérstaka boðskapar, sem
við flytjum. Þjónn Drottins gefur okkur eftir-
farandi alvarlega áminningu.
„Margt af því fólki, sem kennir sig við
söfnuð Guðs, er svo tengt heiminum að hið
sérkennilega lunderni verður ekki greint og
það er erfitt að sjá greinarmun á þeim sem
þjónar Guði og hinum, sem ekki þjónar hon-
um.“ Testimonies, 2. b. bls. 125. „Aðskilnaður
. . . frá anda heimsins er okkur nauðsynlegur,
ef við viljum sameinast Drottni og dvelja í
honum. ... Það getur ekkert samband átt sér
stað milli ljóss og myrkurs. Guð ætlast til þess
að fólk hans sé sérkennilegt, aðskilið heimin-
um, og að það sé lifandi dæmi helgunar, svo
að heimurinn verði upplýstur, sannfærður eða
fyrirdæmdur, allt eftir því hvernig það fer
með það ljós, sem því er fengið.“ Sama bók,
2. b. bls. 689.
Vegurinn út úr heiminum.
Gamall skozkur prédikari sagði eitt sinn:
„Allt mannkynið heldur sér annaðhvort í belti
Adams eða belti Krists,“ og nú eigum við að
velja um „belti“. Höfðingi nokkur, sem sam-
kvæmt mannlegum mælikvarða hafði lifað
heiðarlegu og réttlátu lífi, spurði Meistarann
eitt sinn: „Hvers er mér enn vant?“ Við vitum
ekki hvað hann hugsaði í leyndum hjarta síns
eða hvað olli þessari spumingu. En „hann fór
hryggur leiðar sinnar,“ því að hann átti margt
sem hann vildi ekki skilja sig við. Hvernig er
okkur farið? Myndum við ekki segjast halda
boðorðin eins og ungi höfðinginn, en bæta því
jafnframt við eins og hann: „Hvers er mér
enn vant?“
Vegurinn út úr heiminum liggur um Golgata.
Sigur hins daglega lífs byggist á því, hvort
við skiljum hvað Jesús Kristur ávann okkur
með dauða sínum á krossi eða ekki. Aðeins
með því að skilja þetta getum við sagt, að
Kristur lifi í okkur. „Ég er dyrnar; ef einhver
gengur inn um mig, sá mun hólpinn verða,“
segir Jesús. Jesús á einnig við þetta, þegar
hann talar við Nikódemus og segir: „Undrast
þú ekki, að ég segi þér: Yður ber að endur-
fæðast.“ Jóh. 3, 7.
„Endurfæðingin" er hið sama og „dymar“
og gegnum þær komumst við inn í ríki náðar-
innar og gerð að hluttökum þeirrar dýrðar,
sem er æðri öllu því, sem okkur hefur órað
fyrir. Ef hjörtu okkar eru ekki fyllt þessum
ríkdóm nú, er það ekki undarlegt þó að heim-
urinn hafi okkur enn á valdi sínu. Hvers vegna
látum við svo oft hugfallast og hugsum svo
mikið um það sem heimslegt er? Ef til vill er
það vegna þess, að við höfum ekki raunveru-
lega komizt í kynni við Krist. Við höfum ekki
skilið hver hann er í raun og veru og hvað
hann hefur gert fyrir okkur. „En öllum þeim,
sem tóku við honum, gaf hann rétt til að verða
Guðs börn; þeim sem trúa á nafn hans, sem
ekki eru af blóðs né af holds vilja, (við erum
ekki fædd Kristin, eða kristin fyrir eigin til-
verknað), né af manns vilja, (ekki vegna þess
að einhver þvingi okkur til að segja að við sé-
um kristin), heldur af Guði getnir.“ Jóh. 1,
12. 13. Það var máttur þessa leyndardóms,
sem hvatti frumherjana til að flytja Boðskap-
inn til fjarlægra landa, án þess að þeir hefðu
þá f járhagsmöguleika, sem við höfum nú. Þeir
voru af „Guði getnir“ og þeir áttu þá trú sem
„færði fjöll úr stað.“
Við trúum og prédikum, að Kristur komi
brátt. í hvaða ásigkofhulagi mun hann þá
finna fólk sitt? Mun það stöðugt lifa í heim-
inum án þess að nokkuð skilji það frá „börn-
um þessa heims?“ Eða mun hann finna það
sem „eignarlýð", sem hefur fengið sig hreinan
af saurgun heimsins í blóði lambsins? Það
mun hafa heyrt og farið eftir fyrirmælunum:
„Gangið út, mitt fólk, út úr henni, svo að þér
eigið engan hlut í syndum hennar, og svo að
þér hreppið ekki plágur hennar.“ Op. 18, 4.
Við lesum: „Guð vill að fólk hans sé aðskil-
ið og frábrugðið heiminum. Um leið og menn
fá löngun til að fylgja hætti heimsins, og bæla
hana ekki samstundis niður, hættir Guð að
kannast við þá sem börn sín. Þeir eru orðnir
að bömum heimsins og myrkursins. Þá langar
í laukana í Egyptalandi, þ. e. þá langar til að
likjast heiminum eins og mögulegt er. Þeir
sem segjast hafa íklæðzt Kristi, en fara þann-
ig að, varpa honum í raun og veru frá sér og