Bænavikan - 17.11.1956, Side 29

— 29 —
artakmarki Kristsíyllingarinnar halda þær
áfram að gegna mikilsverðu hlutverki. Á eng-
um áfanga á göngu okkar með Guði getum við
örugglega varpað þeim fyrir borð, því að af
öllu því illa, sem ógnar kristilegum uppvexti,
er freistingin til þess að koma óheiðarlega
fram við okkur sjálf í sambandi við synd og
mannlegan veikleika, hin alhættulegasta.
Enginn áreiðanlegur kennari í andlegum
málum segir, að það verði nokkurn tíma
ómögulegt að syndga, þeir halda því aðeins
fram, að syndin hætti að verða óhjákvæmileg
og að möguleikar til sigurs standi öllum til
boða. Það eru mjög fáir, ef þeir eru nokkrir,
sem játa það ekki að þeir hafi stundum beðið
ósigur fyrir freistingu, a. m. k. um stundar-
sakir einhverntíma á ævinni. Slík misgrip eru
hryggileg, víst er um það, en sé þeim tekið
með iðrun og yfirbót, þarf samfélag okkar við
Guð ekki að truflast nema örskamma stund.
Samt getur verið að einstaklingurinn sem
mistekst þannig, freistist til þess að bregðast
við á einn hátt af tveim. Annaðhvort freistast
hann til að láta hugfallast eða hann freistast
til að hylma yfir syndina með afsökun og rök-
semdafærslu. Og hvorttveggja er rangt.
Það er öllum ljóst, að það að láta hugfallast
er ekki leiðin til sigurs og því síður heillavæn-
legt, þegar um misgrip er að ræða. Það er
heldur engin þörf á slíku. Frelsaranum, sem
hjálpar okkur með mætti sínum, hafa engin
mistök orðið á. Hann er jafn fær um að
hjálpa okkur, og þó að við hefðum aldrei
syndgað. Hve alvarlegt sem afbrot okkar kann
að vera, er ekki nauðsynlegt að það dragi okk-
ur út í sorglegt hugarvíl. Mistök okkar er
fremur óvéfengjanleg sönnun þess, að við
þurfum að treysta Guði betur. Vonleysið veik-
ir aðeins. Það er óumflýjanleg skylda hins
kristna, að forðast það eins og hann mundi
forðast holdsveiki.
En hvað um það að afsaka syndina? Sú
spurning sýnir okkur aðeins, hve fráleit og
óréttmæt slík hegðun er. Samband okkar við
Guð krefst fullkomins heiðarleika, þegar glímt
er við óhlýðni. Blessunin, sem synd okkar
myndi aðeins trufla um stundarsakir, ef hún
væri strax játuð og beðin fyrirgefning á, mun
vissulega glatast algjörlega, ef við sýnum
óheiðarleik í afskiptum okkar við þá synd.
Athyglisverð saga hefur verið sögð viðvíkj-
andi notkun orðsins hreinskilni í sambandi við
kínverska leirkerasmíð. Það er gömul hefð að
hreinskilni á latínu (sincere) þýði vaxlaust eða
ekta, falslaust. Kína er land leirkerasmíðinnar.
Það er til góð leirkerasmiði jafnframt því sem
ómerkileg stæling fyrirfinnst líka. Samvizku-
lausir kaupahéðnar tóku oft brostið leirker og
fylltu skörðin með mjúku lituðu vaxi, svo það
liti út eins og það væri af beztu tegund, þegar
búið var að fága það. Kaupandinn uppgötvaði
þó fyrr eða síðar, að hann hafði verið svikinn.
En samvizkusamari kaupmenn fylgdu þeirri
reglu, að skrifa orðið hreinskilið á vöru sína,
þ. e. vaxlaust, ekki límt yfir neitt. Þetta var
vörumerki góðra leirkera.
Þannig verður ekki aðeins fyrsta skrefið í
undirbúningnum til að mæta Guði, heldur
hvert eitt einasta að vera hreinskilið — vax-
laust, eða ef þið viljið heldur, ekki límt yfir
neitt. Spekingurinn sagði: „Ofmetnaður hjart-
ans er undanfari falls, en auðmýkt er undan-
fari virðingar." Orðs. 18, 12. Minnizt þessa
ávallt, þegar þið freistizt til að hylma yfir
synd. Afsakið aldrei veiklyndi. Sigrizt fremur
á því fyrir mátt Krists.
Umbreytingin heldur áfram.
Iðrun og játning koma ekki einungis starfi
endurfæðingarinnar af stað, heldur er þetta
tvennt nauðsynlegt framhaldandi vexti. Þær
vinna gegn því að allt miðist við okkur sjálf
og að því að allt miðist við Krist. Og hér
komum við að hinu örðuga og sífellda vanda-
máli þess, við hvað beri að miða. Það að miða
allt við sjálfan sig — á hvaða hátt sem er —
lamar hið andlega líf. Það fjötrar manninn við
gamla lífið, hversu trúaður sem hann lítur út
fyrir að vera. Þessi breyting á þungamiðju
lífsins er óhjákvæmileg. En til þess að upp-
ræta langvarandi tilhneigingar þess að miða
allt við sjálfan sig, hvort heldur það er í
byrjuninni með Kristi, eða þegar Guð biður
um dýpri og fullkomnari uppgjöf, — verða
hreinskilin iðrun og hjartanleg játning að
vera fyrir hendi.
Dæmi: Fyrir nokkrum árum var ungur
maður í heimili sínu, sem gerðist uppreistar-
gjarn og óhlýðinn. Þær tilhneigingar, sem
gerðu vart við sig hjá honum, ollu foreldrum
hans mikillar hryggðar. Kvöld nokkurt sagði