Heimili og skóli - 01.02.1946, Side 15

HEIMILI OG SKÓLI
11
HANNES J. MAGNÚSSON:
Jón Kristjánsson kennari
sjötugur
í skammdeg'lnu veturinn 1909—
1910 bar gest að garði á æskuheimili
mínu, og er mér sú gestkoma minnis-
stæðari en flestar aðrar. Komumaður
var þó enginn af höfðingjum héraðs-
ins, og ekki geystist hann í hlaðið með
tvo til re’ðar. Nei, jretta var lágur
maður vexti, en kviklegur í hrevfing-
um, drengilegur á svip og hógvær í
háttum. Gangandi kom hann með
stóra bókatösku á baki og litla fiðlu
undir hendinni. Þetta var tilvonandi
kennari minn og vinur, Jón Kristjáns-
son, sem fyrir skömmu hafði verið ráð-
inn farkennari í Akrahreppi í Skaga-
firði. Mér urðu J^að að vísu nokkur
vonbrigði, hve lágvaxinn hann var.
Ég hafði hugsað mér hann stóran og
kempulegan, með gullspangargler-
augu og ákaflega lærðan svip. En
Jretta var þá aðeins hversdagslegur al-
Jrýðumaður, eins og gengur og gerist.
En þetta kom þó ekki að sök, því að
Jón hefur alltaf verið að vaxa í augum
mínum, ekki vegna lærdóms og speki,
heldur vegna hins ódrepandi áhuga,
trúmennsku og virðingar fyrir köllun
sinni, sem aldrei brást.
Síðan þessi umræddi merkisatburð-
ur gerðist, eru nú liðin 36 ár. Allan
Jrann tíma hefur hjól tímans snúizt
jafnt og þétt með gleði og sorgum,
sigrum og ósigrum .Við höfum heyrt
klukkuna slá á eyktamörkum ævinn-
ar: fertugur, fimtmugur, sextugur o.
s. frv. og 16. jan. sl. bar svo við, að
klukkan hans Jóns vinar míns sló allt
í einu — sjötugur. — Og þó finnst mér
þetta ekki vera nema fáein ár síðan ég
sat á skólabekk hjá honum í stofunni
á Þverá, Réttarholti og Flugumýri.
Hrukkunum hefur að vísu fjölgað á
góðlega og drengilega andlitinu hans,
en þó er hann enn kvikur á fæti, hress
og glaður og syngur með orgelinu
sínu, eins og hann gerði í Flugumýrar-
kirkju fyrir 36 árum.
Jón Kristjánsson er fæddur á Mið-
sitju í Skagafirði 16. jan. árið 1876.
Hann var einn af þeim mörgu ungl-
ingum, sem hungraði og þyrsti eftir
námi og skólagöngu, en þar voru allar
leiðir lokaðar sökum fátæktar.
Tvo næstu vetur eftir fermingu naut
hann þó nokkurrar kennslu hjá séra
Birni Jónssyni á Miklabæ, sem alla tíð
reyndist honum vel, eins og hans var
von og vísa. En Jón reyndi að bæta
við þekkingu sína með sjálfsnámi, og
mun hann því hafa verið orðinn
óvenjulega vel að sér, þegar draum-
ur hans rættist — draumurinn um að
verða kennari. — Og það átti hann
einnig að þakka séra Birni á Miklabæ.
Haustið 1908 var hann ráðinn far-
kennari í Akrahreppi og hélt því starfi
áfram til ársins 1924, er hann réðist
farkennari í Saurbæjarhreppi i Eyja-
firði. Þar kenndi hann í 4 ár, en var
þá ráðinn farkennari í Hrafnagils-