Heimili og skóli - 01.06.1950, Qupperneq 13

HEIMILI OG SKÓLI
57
lífið og náttúruna. „Enginn ber þess
bætur, sem burt úr dalnum fer“, segir
Davíð. Ég harma það, að héraðs-
skólarnir, sem eru fyrst og fremst
skólar sveitanna, skuli ekki hafa gert
ræktunarstörfin og önnur verkleg við-
fangsefni að veigamiklum lið í starf-
semi sinni. Landbúnaðurinn hrópar
á ungt fólk, skógræktin kallar á
hundruð og þúsundir ungra karla og
kvenna til þegnskyldustarfa. En ég
held, að reynslan sýni, að þar eru oft-
ast þunnskipaðar fylkingar. Þarna
verða skólarnir að koma til, allt frá
barnaskólunum og upp til háskól-
ans. Á þessu vori gekkst hið nýstofn-
aða N emendasamband Kennaraskól-
ans fyrir því, að nokkurra daga nám-
skeið í skóggræðslu var haldið með
kennurum þeim, sem útskrifuðust í
vor. Var námskeiðið í Haukadal í
Biskupstungum. Þetta spáir góðu, og
hér sem víðar er horft til kennara-
stéttarinnar.
Skólarnir verða enn sem fyrr að
búa ákveðinn fjölda manna til að
gegna liinum ýmsu embættum í þjóð-
félaginu, þeir verða að búa menn
undir ýmis sérfræðileg störf og verk-
efni, bæði á sviði anda og efnis, en
allur þorrinn af skólum landsins á
fyrst og fremst að veita almenna
menntun, búa nemendurna undir að
verða nýtir menn og dugandi við
framleiðslustörfin. Og ef þeim tekst
ekki á næstu árum að beina unga
fólkinu þangað, meir en nú er, verð-
ur að taka allt skipulag þeirra og
fræðslu til rækilegrar endurskoðunar.
Enn hafa skólarnir nokkuð almennt
traust og því trausti mega þeir ekki
glata. Enn sem fyrr er rammi barna
skólanna rúmur og skiptir því mestu
máli, hvernig okkur tekst að fylla út
í hann. Það veltur á kennarastétt
landsins yfirleitt, hvort skólinn verð-
ur slitinn úr samhengi við lífið, eða
hvort hann starfar í þjónustu þess.
Krafan um minni vinnu og meiri
þægindi hefur verið hávær á síðustu
árum. Kjörorð framtíðarinnar á að
vera meiri vinna og einfaldara líf.
Skólarnir, og þá einkum héraðs- og
gagnfræðaskólarnir eiga að senda
breiðar fylkingar beint út í fram-
leiðslustörfin.
Já, skólastarfið er eins og hús, sem
aldrei verður fullbyggt. Með stöðugri
leit, stöðugri gagnrýni á okkur sjálf
og skólastarfið, með víðsýni og þraut-
seigju, getur okkur tekizt að full-
komna þetta hús, gera það betra í
ár en það var í fyrra. En við skulum
hafa það til marks, að þegar við erum
fyllilega ánægð með skólastarfið og
okkur sjálf, þá erum við hætt að vaxa,
við erum farin að steinrenna. Hús-
smíðin er stöðvuð. Slíkt má ekki ger-
ast, og ég trúi því, að það gerist ekki.
Stína litla, 5 ára, kom heim úr skólanum, og
var henni mikið niðri fyrir.
„Við lærum að teikna i skólanum, mamma."
„Hvernig ferðu að því?“ spurði mamma.
„Fyrst hugsa ég, og svo bý ég til strik í kring-
um það,“ sagði Stína.
Ung kennslukona hafði lokið við að segja
litlum dreng frá lambinu, sem varð viðskila við
fjárhópinn og úlfurinn át.
„Þarna sérðu,“ sagði hún, „ef lambið hefði
verið hlýðið og ekki farið frá hópnum, hefði
úlfurinn ekki étið það.“
„Nei,“ sagði snáðinn. „Þá hefðum við étið
það.“