Úrval - 01.09.1968, Blaðsíða 97

EDDIE RICKENBACKER
95
ur að skipta fyrstu appelsínunni
og gæta síðan hinna þriggja. Við
höfðum dregið bátana nær hver
öðrum, og fjórtán sultarleg augu
fylgdust nú nákvæmlega með mér,
er ég skar appelsínuna í 8 jafna
hluta. Enginn þjálfaður demanta-
slípari hefur nokkru sinni unnið
við demantaskurð af eins ofboðs-
legri nákvæmni og einbeitingu og
ég beitti við þetta starf mitt, enda
urðu hlutarnir eins jafnir og hugs-
azt gat. Allir, nema við Cherry,
átu fræin, börkinn, hvert tangur
og tetur. Við tókum börkinn frá
til þess að nota hann í beitu, en
fiskurinn skeytti elckert um börk-
inn.
Hvar vorum við staddir? Engir
tveir okkar voru á alveg sama
máli í því efni. Við Cherry höf-
uðsmaður héldum, að sterkur með-
vindur hefði feykt okkur fram hjá
Cantoneyju og að við hefðum því
nauðlent norðan og vestan við eyj-
una. Ég dró fram kortið mitt. Ef
hugmynd okkar reyndist rétt, var
næsta land Gilberteyjaklasinn í
um 400 mílna fjarlægð. . og í
höndum Japana.
Ættum við að skjóta neyðarblys-
um? Sameiginlegt álit okkar var,
að við ættum að hætta á það, og
skyldum við því skjóta þeim upp
með vissu millibili að næturlagi.
Þetta veitti okkur þó að minnsta
kosti tækifæri til þess að hlakka
til einhvers í tilbreytingarleysinu.
En hinn langi dagur leið mjög
hægt. Sólin hellti yfir okkur brenn-
heitum geislum sínum, og það seig
á okkur mók. Það var ekki fyrr
en myrkrið skall á, að áhugi okk-
ar fyrir hugsanlegri björgun vakn-
aði að nýju.
Okkur til mikilla vonbrigða var
fyrsta neyðarblysið bilað, og það
annað var litlu betra. En það þriðja
splundraðist uppi í loftinu og
breyttist í rauða eldkúlu. Hún
hékk þarna yfir okkur í fallhlít-
inni í heila eilífð, að því er okkur
virtist. Kannske hafa það verið 90
sekúndur. Hún lýsti upp gervalla
veröld okkar, bátana, mennina og
hafið, með óhugnanlegri skelli-
birtu, svo okkur sveið í augun.
Vissulega hefði þetta sézt af hverju
því skipi eða ílugvél, sem kynni
að hafa verið stödd á þessum slóð-
um. Þegar það dó út og skyldi
okkur eftir í enn dimmara svart-
nætti en áður, gátum við ekki lát-
ið hjá líða að vona, að einhver ár-
vökul augu hefðu komið auga á
bjarmann og að björgunarmenn
væru nú að nálgast okkur. Það
hýrnaði svolítið yfir okkur, og sam-
ræður okkar urðu þróttmeiri, jafn-
vel glaðværar. En er leið á nótt-
ina og það heyrðist ekki í neinni
flugvél, misstum við móðinn og
urðum niðurdregnir á nýjan leik.
Við urðum að horfast í augu við
það, að það var fremur líklegt, að
við yrðum að vera á reki á haf-
inu vikum saman eða jafnvel leng-
ur. Og óhjákvæmileg afleiðing af
þessari vitneskju var sú, að við
gerðum okkur grein fyrir því, að
einhverjir okkar kynnu að týna
lífinu.
HEPPILEGT SLYS.
Ég hafði horfzt oftar í augu við
dauðann en nokkur hinna í þess-