Úrval - 01.09.1968, Blaðsíða 104

102
elsínuna heldur en að geyma hana
lengur. Þessi ákvörðun var fyrst
og fremst tekin vegna þeirra, sem
voru veikir. Alex var verst hald-
inn. Hann hafði ekki alveg jafn-
að sig eftir veikindin, þegar hann
lagði af stað í þessa flugíerð (hann
hafði verið skorinn upp við botn-
langabólgu á Hawaii og þjáðist
einnig af gulu). Hann hrópaði æ
ofan í æ á vatn, svo að það var
ömurlegt á að hlusta. Ég komst
ekki að því fyrr en nokkrum dög-
um síðar, að hann var farinn að
stelast til að drekka sjó að nætur-
lagi. De Angelis vaknaði við það,
að Alex hallaði sér yfir brún báts-
ins og svolgraði í sig sjóinn. Það
var því engin furða, þótt piltur-
inn hrópaði á vatn. Það eru til
dæmi um, að menn hafa misst vit-
ið af þorsta við að drekka sjó. Við
tókjum eftir því, að hann varð
stöðugt máttfarnari, og ég vissi,
að hann mundi ekki þola hrakn-
inguna miklu lengur. Á daginn lá
hann óvarinn í steikjandi sólar-
breiskjunni. Á næturnar var hon-
um svo kalt, að líkami hans skalf
allur. En samt var ekkert, sem við
gátum fyrir hann gert til þess að
draga úr þjáningum hans.
Við borðuðum síðustu appelsín-
una sjötta daginn. Mikið af safan-
um hafði þegar gufað upp, og hún
var byrjuð að mygla. Það hefði
verið gagnslaust að geyma hana
lengur. En samt var það rangt af
okkur að borða hana. Þessi síð-
asta, uppþornaða appelsína hafði
verið tákn, eitthvað, sem við gát-
um hlakkað til að fá. Nú var ekk-
ÚRVAL
ert eftir, sem við gátum beðið
með eftirvæntingu.
Sumir mannanna fóru að finna
til hungurverkja, næstum strax
eftir að þeir höfðu borðað sinn
skammt, svo ákafra, að þeir voru
alveg hjálparvana og réðu ekki við
sig lengur. Þeir fóru að tala um
mat og drykk. Sérhver maður átti
sína uppáhaldsrétti, sem hann
þráði ákafast. Cherry höfuðsmað-
ur vildi fá súkkulaðiís. Reynolds
talaði og talaði um gosdrykki, og
þeir töluðu um söluskýlin við þjóð-
vegina í Kaliforníu, þar sem á-
vaxtasafi var seldur ferðamönnum
og það stóð á auglýsingaspjöldun-
um, að maður mætti drekka eins
mikið og maður vildi fyrir 5 cent.
Skyndilega fann ég til kunnug-
legs bragðs í munninum. Þegar ég
vann fyrst fyrir Duesenberg í Des
Moines í Iowafylki áður fyrr, þá
hafði ég alltaf borðað súkkulaði-
mjólkurhristing með eggi út í um
hádegið og ekkert annað. Ég hafði
að vísu ekki smakkað þennan rétt
síðustu 25 árin, en núna langaði
mig svo mikið í hann, að ég gat
raunverulega fundið bragðið af
honum uppi í mér. Tunga mín fór
að hreyfast alveg ósjálfrátt, og ég
kyngdi. En það var bara ekkert til
þess að kyngja.
GJÖF FRÁ HIMNUM.
Ég hef alltaf verið mér með-
vitandi um tilveru æðri máttar-
valda. Ég lærði að biðja við kné
móður minnar, og ég hef aldrei
farið svo að sofa á kvöldin, að ég
hafi ekki fyrst kropið og beðið
þakkarbæn. En trú mín hafði allt-