Úrval - 01.04.1973, Síða 11

SVONA LIFA INDÍANARNIR
9
I llfinu, þegar allt kemur til alls? Er
nokkur von?”
„Sálræn áttavilla” leiöir til lifs-
flótta. Gremja og fánýtistilfinning ná
tökum á honum. Hann hrekst æ lengra
frá eölilegri hegöun. Mörgum veröur
þessi sálræna áttavilla hremt ofurefli.
Þúsundir snúa sér aó alkóhóli,
eiturlyfjum, kynlifsspillingu — fremja
jafnvel sjálfsmorö.
A einu verndarsvæöinu I vestur-
rikjunum voru 44 prósent karlanna og
21 prósent kvennanna handtekin fyrir
ölvun á einu nýliönu ári. Meöal
Indjánanna eru sjálfsmorð tiöari en I
meðallagi. Lauslæti fer vaxandi og
hefur I för meö sér aö lekandi er fimm
sinnum algengari en almennt gerist.
Fæöingatíöni meðal bandariskra
Indjána er næstum tvöföld á við það,
sem gerist meðal þjóðarinnar i heild.
Þannig auka fátækt, fánýtis-
tilfinning, menntunarskortur, og
tilgangsleysi á vaxandi ófremdar-
ástand í þessum efnum. Þrátt fyrir
það eru þessi þjóðfélagslegu
vandamál aðeins einkenni, sem eiga
sér dýpri rætur og sem alið hefur verið
á síðan hvfti maðurinn settist að i
þessari álfu.
Hvlti maðurinn talar tveiin tungum
Þegar hvítir Evrópubúar stigu fyrst
fæti á norður-ameriska jörð höfðu
ættflokkar Indjánanna aldrei heyrt
minnzt á bibliuna eða kristindóm.
Hvltir trúboðar stóðu i þeirri meiningu
að Indjánarnir þörfnuðust
„umturnunar” og hófu krossferð
fyrir Krist.
Trúboðarnir færðu Indjánunum
menntun og fræðslu og þekkingu á
þeirri veröld, sem þeim hafði áður
verið ókunn.
En sjálfur kristindómurinn var ekki
sérlega áhugaverður i augum
Indjánanna, vegna þess að sjálfir
játendur hans hvorki skildu eða
breyttu samkvæmt lögmálum
bibliunnar. Vitnisburður þessa er
fjöldi svikinna samninga, hreinar
lygar og hroðaleg fjöldamorð, sem
índjánarnir urðu aö þola af hendi hvita
mannsins.
1 alltof mörgum tilvikum olli allt
þetta óeinlægri játun kristindómsins.
Einhvernveginn varð einföld boðun
Krists á iðrun, fyrirgefningu og hlýðni
við lögmál Guðs Indjánunum óljós,
vegna þess hve margir hinna hvitu
landnema sjálfra virtust ekki skilja að
fullu boðskap hans og fylgja kenningu
hans.
Hvernig hvitir menn, sem kölluðu
sig „kristna” komu fram við
bandariska Indjána, er sorglegt dæmi
um hræsni og mistök. Hvernig þeir
kenndu eitt en framkvæmdu annað.
Þeir voru i engu frábrugðnir ætt-
bálkum Indjánanna, sem alltof oft
börðust, sviku og frömdu fjöldamorð
hver á öðrum.
Hinn einfaldi boðskapur Krists: Að
elska Guð og náungann (sem merkir
hlýðni við Guð og að korna fram við
náunga þinn eins og þú vilt að hann
komi fram við þig), hafði augsýnilega
glatazt.
Treglega skiptu Indjánarnir á
„Hinum mikla anda” og heilögum
Nikulási, en fengu ekki skilið hvað það
kæmi Kristi við. Þeir urðu ringlaðir
varðandi hinn raunverulega boðskap
guðspjallanna. Einn Indjánahöfðingi
komst svo að orði:
„Bróðir. Þú segir að það sé aðeins
ein leið að tilbiðja og þjóna hinum
Mikla Anda. Ef ekki er til nema ein
trú, hversvegna eruð þið hvitu
mennirr.ir svo óskaplega ósammála
um hana? Hvi eru ekki allir sammála
úr þvi þið getið lesið bókina?