Þjálfi - 01.04.1941, Blaðsíða 17

Þ J Á L F I
17
ist út í lækinn og sátan önnur með mér.
Á sunnudögum fórum við ríðandi í berja-
mó. Stundum, þegar húsfreyjan var að
strokka, stóð ég fyrir framan strokkinn og
lét rjómann slettast á mig og boröaði svo.
Þegar ég fór heim, fór ég ríðandi út á veg
á hesti, sem mér þótti mjög vænt um. Hann
hét Trausti.
Kristln Þórðardóttir.
Stjarni
í sveitinni, þar sem ég var í sumar, var
hestur rauður á litinn. Hann hét Stjarni.
Mér þótti afar vænt um hann. Þegar ég
fór eitthvað, reið ég honum alltaf. Stund-
um fékk ég að gefa honum svolítinn brauð-
bita. Þegar hann fann lyktina, kom hann
til mín og át úr lófa mínum. Hann er mjög
gæfur og lofar alltaf að ná sér og gæla
við sig. Stundum er hann óþægur og vill
ekki láta setja upp í sig beizlið. Þegar ég
ríð honum með öðrum hestum, vill hann
alltaf vera fyrstur. Stjarni er nú orðinn
18 vetra.
Anna Bjarnadóttir.
Hetja
• Hetja var bara kanína, en stór og fall-
eg, mórauð á lit. Hún átti vanalega 7—
10 unga og kom þeim vel upp. Einu sinni
var hún með 9 unga. Þeir voru orðnir
tveggja mánaða gamlir og farnir að fara
út úr búrinu með mömmu sinni og skoða
sig um á gólfinu. Pabbi minn var að gefa
kanínunum kvöldmatinn. Var hann að
láta korn í langt og mjótt ílát, svo að
Hetja gamla kæmist að með ungana sína.
Svo fór Hetja að smala saman ungunum,
og virtust þeir allir gegna að fara inn í
búrið. Þá tók pabbi eftir því, að Hetja
var ekki farin að borða, en var að snúast
utan um hann og þvældist fyrir honum.
Þótti honum þetta skrítið, svo að hann
tók hana og lét hana inn í búrið, en lok-
aði aðeins lauslega fyrir og hélt svo áfram
að gefa hinum dýrunum. En brátt var
Hetja komin aftur og var miklu áfjáðari
að snúast utan um hann og krafsaði í
fötin hans. Pabbi fór þá að gæta í búrið
og taldi ungana. Voru þeir ekki nema 8,
vantaði einn. Fór hann að leita milli búr-
anna, en fann ekki ungann. En í einu
horninu voru spýtur, og datt honum í hug
að leita þar. Fann hann þá ungann. Var
hann fastur milli spýtnanna. Tók pabbi
hann og lét hann í búrið, og fór Hetja á
eftir og þefaði vandlega að hverjum
unga. Þegar hún var búin að því, var hún
hin ánægðasta. Þetta sýnir, að kanín-
urnar eru ekki eins heimskar og þeim er
brugðið um.
Svanborg Karlsdóttir.
Landnemar
Einu sinni voru hjón, sem áttu heima í
fiskiþorpi nokkru hér á landi. Maðurinn
hafði stundað fiskiveiðar, en konan ann-
aðist heimilisstörfin. Nú hafði maðurinn
verið atvinnulaus um tíma. Eitt sinn, er
Jón kom heim, en svo hét maðurinn, tók
konan hans eftir því, að hann var eitthvað
svo hugsandi. Hún spurði hann, hvað
hann væri að hugsa um. Þá sagði Jón:
„Við verðum að flytja héðan og fara
þangað, sem við getum fengið eitthvað að
gera. Ég hef heyrt, að sumir þeirra, sem
hafa flutt til Canada og numið land þar,
hafi orðiö rkir og liðið vel þar.“ Það varð
úr, að þau ákváðu að flytjast búferlum
til Canada. Hann sá, að hann átti nóg
fyrir fargjaldi þangað.
Þegar til Canada kom, fékk Jón undir
eins leyfi til að nema land langt inni í
landi. Skipið, sem þau voru með, fór til
Halifax. Þaðan fóru þau með járnbraut