Þjálfi - 01.04.1941, Blaðsíða 12

12
Þ J Á L F I
henni, en hún tíndi bióm í ákafa. Þegar
hún var búin að tína svolítinn vönd, sleit
hún upp puntstrá og vafði því utan um
blómin, og batt þau síðan við hárið á hon-
um, Hélt hún því áfram, þangað til að
Tryggur var orðinn þakinn blómvöndum.
Ósjálfrátt hafði Anna þokazt lengra upp í
hlíðina. Það var komin dálítil þoka og far-
ið að rökkva. En Anna var hvergi smeyk.
En Trygg þótti hún fara nokkuð langt, en
ekki yfirgaf hann hana. Loks sá Anna, að
hún var komin nokkuð langt frá bænum,
en hún hélt nú, að hún rataði heim. Nú
lagði hún af stað og Tryggur með henni.
Hún gekk og gekk, og hvergi kannaðist
hún við sig. Loks var hún svo aðfram-
komin af þreytu, að hún lagðist fyrir í
skjóli við stóran stein, og Tryggur lagð-
ist ofan á fæturna á henni. Þegar hún
vaknaði, var sólin hátt á lofti og Trygg-
ur vaknaður og sat uppi á steininum,
sem hún svaf í skjóli við. Hún reis upp
og sá lítinn, tæran poll þar skammt frá.
Þangað fór hún og þvoði bæði andlit
og hendur, svo fór hún að tína ber, því að
hún var orðin svöng. Síðan héldu þau
áfram ferðinni, þar til þau komu að læk.
a
„Nú kemst ég ekki yfir, Tryggur minn“,
sagði hún. En Tryggur fór út í lækinn og
leit á hana og svo á bakið á sér. Loks
skildi Anna, að hún ætti að setjast á bakið
á honum. Svo settist hún á bak honum, og
hann bar hana yfir lækinn. Anna ætlaði
að halda aftur af stað beint áfram, en
Tryggur vildi heldur ganga niður með
læknum, og lét hún það eftir honum. Þegar
þau höfðu gengið dálítið niður með lækn-
um, fór hún að kannast við sig. Og mikið
var hún kát, þegar hún sá, að þetta var
bæjarlækurinn. Varð nú mikill fagnaðar-
fundur, og eitt var víst, að ekki skorti
Trygg mat né annað eftir þetta.
Elín Brynjólfsdóttir.
Göngaferð
Við þrír drengir fórum í haust í göngu-
ferð. Við fórum af stað kl. 9 um morguninn
og höfðum með okkur nesti. Ætluðum við
með strætisvagni inn að Elliðaám. Fórum
við upp í hann á Lækjartorgi og úr við raf-
stöðina við árnar. Síðan gengum við yfir
árnar á plönkum og í suðurátt og gengum
rétt fyrir vestan Vatnsendahæð og síðan
suður eftir. Við námum öðru hvoru staðar
og lékum okkur. Svo kl. 11 drukkum við og
hvíldum okkur. Síðan kl. íll/2 fórum við
aftur af stað og gengum enn í suðurátt.
Sáum við þá Vífilsstaðahæli rétt fyrir
sunnan okkur. Breyttum við nú um stefnu
og gengum í vestur á móts við Kópavog.
Við sáum Hafnarfjörð í suðurátt. Þegar
við komum að Kópavogsbrúnni, vár mikil
bílaumferð þar. Við fórum yfir hana og
út að minkabúinu rétt fyrir sunnan veg-
inn og sáum minkana. Síðan gengum við
upp holtið. Sáum við þá sjó framundan,
það var Skerjafjarðarvíkin, en hinum meg-
in var Öskjuhlíðin. Við beygðum í norður-
átt og á veginn og til Reykjavíkur og heim.
Við vorum þreyttir, því að við vorum búnir
að vera í ferðalaginu frá 9—3 = 6 tíma.
Okkur þótti gaman í þessu ferðalagi út
úr rykinu í Reykjavík. Seinna fórum við
út á Seltjarnarnes og gengum suður að
Öskjuhlíð. Gönguferðir eru skemmtilegar,
og iðka menn þær alltof lítið.
Einar Hannesson.
Áslaug
Áslaug vaknaði við það, að sólárgeisli
skein beint á nefið á henni. Hún reis upp
í rúminu og breiddi faðminn á móti kom-
andi degi. Yndislegan vorilm lagði inn um
gluggann hennar, og henni heyrðist bæjar-
lækurinn segja í sífellu: glaður! glaður!
Hún flýtti sér að klæða sig, því að hún
vissi, að verkefnin voru mörg í vorönnum
4
(
i
f