Þjálfi - 01.04.1941, Blaðsíða 6

6
Þ J Á L F I
ar. Hann var kominn að bænum. Nonna
langaði mest til að æpa af gleði. Kona kom
út og leiddi Nonna inn í bæinn. Þar kom
hann inn í vistlega stofu, og konan kom
með mat handa honum. Konan var móður-
systir hans. Hún spurði, hvort hann vildi
ekki skoða sig um. Jú, það vildi Nonni.
Drengur, sem var kallaður Óli, sýndi honum
dýrin. „Nei sko, en hvað beljurnar eru fall-
egar,“ sagði Nonni. „Hvað ertu að segja?“
sagði Óli. „Hér í sveitinni segjum við aldrei
beljur, heldur segjum við alltaf kýr.“ „Nei,
og eru hér líka hænsni?“ spurði Nonni.
„Hvað eru þau mörg?“ „Það eru 20 hænur
og 1 hani og svo nokkrir ungar. Svo eru hér
hestar,“ sagði Óli. „Þennan hest á ég. Hann
heitir Stjarni. Hinir hestarnir heita Skjóni,
Gráni, Sprettur og Háleggur.“ „En hvað
þú átt gott að eiga hest,“ stundi Nonni.
„En hvað eru hér margar kindur?“ „Þær
eru eitthvað um 300.“ „Átt þú ekki kindur?“
spurði Nonni. „Jú, ég á 3 kindur. Sjáðu, hér
er fjósið,“ sagði Óli. „Já, það er nú nokkuð
stórt,“ sagði Nonni. Nú var kallað á þá til
kvöldverðar, og Óli sagðist skyldi sýna hon-
um meira á morgun og segja honum, hvað
fjöllin hétu og þess háttar.
Dagarnir liðu. Nonni var farinn að reka
kýrnar og sækja hesta. Þegar slátturinn
byrjaði, fékk Nonni að raka. Hann skrifaði
mömmu sinni oft, og hún skrifaði honum.
Svo kom haustið, og Nonni fór að taka upp
úr görðum. En svo kom að því, að hann
þurfti að fara að hugsa til heimferðar, og
loks kom sá dagur, að hann fór heim til
sín. En pabbi og mamma hans lofuðu hon-
um því, að hann skyldi fá að koma þangað
aftur næsta sumar.
Sigrún Kr. FriðriJcs.
Jóna litla kemur grátandi inn.
Mamma hennar: Hvað er að þér, góða
mín?
Jóna: Það brotnaði hnéskelin í hand-
leggnum á mér.
Skagafjörður
Margir telja, að Skagafjörður sé eitt feg-
ursta hérað landsins. Ég held, að það sé
ekki orðum aukið. Ég get varla lýst þeirri
fögru sjón, er blasir við, þegar ekið er niður
Vatnsskarð. Eftir miðju héraðinu renna
Héraðsvötnin, lygn og breið. En að austan
verðu gnæfa fjöllin, há og fögur. Hæstur
og fegurstur er snarbrattur Glóðafeykir. En
tilkomumest fannst mér að sjá Drangey,
þögula og einmana rísa hátt upp úr sjón-
um. En eins og allir vita, var Grettir Ás-
mundsson þar í útlegð síðustu ár ævi sinn-
ar. Vestan við fjörðinn stendur tignarlegur
Tindastóll. Og sunnan til í héraðinu sést
alltaf Mælifellshnjúkur gnæfa yfir öll hin
fjöllin. Þjóðskáldið mikla, Matthías Joch-
umsson, hefur ort langt og mjög fagurt
kvæði um Skagafjörð. Það byrjar svona:
„Skín við sólu Skagafjörður,
skrauti búinn, fagurgjörður."
Steingrimur Hermannsson.
Grlltti
Gutti var allra bezti hvolpur, og nógu var
hann fríður, en ekki þótti hann neitt sér-
staklega hlýðinn, og heldur var hann mat-
vandur.
Einu sinni sem oftar var Gutta gefinn
nýsoðinn mjólkurgrautur, en hann vildi
ekki bragða á honum. Var þá grauturinn
látinn rétt fyrir utan bæjardyrnar, í hunda-
diskinn. Rétt á eftir geng ég þar fram hjá
og sé þá, að ungahænan er komin með alla
ungana sína að hundadiskinum og er að
ljúka við að tína upp grjónin af diskinum,
en Gutti situr skammt frá og spangólar
ógurlega.
Ég vorkenndi aumingjanum og rak
hænuna og ungana í burt, en þá voru þau
þegar búin með allt saman. Fór ég þá inn
og sótti diskinn fullan af sams konar graut.
A