Garður - 01.10.1945, Qupperneq 5

3
hó-pi fornra félaga og bekkjarsystkina. Af þessum, ástœðum láta menn
það ekki hjá líða, ef annars er kostur, að hittast á stúdentsafmœlum
sínum árum og áratugum eftir að samvistum sleit. Á slíkum hátíðum
finnst mörgum þeir yngjast aftur og verða ungir stúdentar að nýju.
Flestir eldri stúdentar hugsa með hlýju til ungu stúdentanna og
vilja fylgjast með ferli þeirra og rétta þeim hjálparhönd, ef þess gerist
þörf. Og þeir liafa gaman af því að fylgjast með gömlum félögum, sem
fjarlœgðin og ólík störf skilja að, stundum alla œvi.
Þetta timarit byggir tilveru sína meðal annars á þessu tvennu: áhuga
eldri stúdenta fyrir yngri stúdentunum á námsferlinum, og löngun
þeirra til að rifja upp og viðhalda fornum kynnum. GARÐTJR vill
leitast við að brúa sundin milli hinna dreifðu félaga, koma á nýjum
tengslum og stuðla að því, að
„hin gömlu kynni gleymist ei“.
k * ★
En þetta rit á erindi við fleiri en stiidenta eina. Það er ósk þcss að
eiga líka greiðan aðgang að öllum almenningi. Þess vegna vill það forð-
ast að verða svo sérhœft, að aðeins fámennur liópur geti notið þess.
Það er slíku stúdentatímariti slcylt. Islenzka þjóðin hpfur þrásinnis sýnt
það í verki, að hún vill mikið gera fyrir stúdenta sína og vœntir sér
mikils af þeim. Hún hefur jafnan brugðizt greiðlega við kalli þeirra um
aðstoð. Hún hefur reist þeim veglegan háslcóla og tvo stúdentagarða,
og gert allt þetta hljóðlega og eftirtölulaust. Þetta sýnir að þjóðin telur
stúdenta sína vera blóð af hennar blóði, hold af hennar holdi. Það er
■áreiðanlegt, að í liinum glœsilegu húsum Háskólans og stúdentanna
liggur margur skildingur frá einstaklingum, sem þráðu sjálfir að mennt-
ast, en fengu aldrei aðstœður til þess, og vilja mi sjá menntunardraum
sinn rœtast í mennt og frama hinna ungu menntamanna Islands. Er
til göfugri og óeigingjarnmi hugsunarháttur en það?
k k k
En þetta leggur íslenzkum stúdentum þungar skyldur á herðar. Þeir