Garður - 01.10.1945, Blaðsíða 12

10
GARÐUK
ingum erfiðra orða. Félagsmönnum var það mikið áhugamál að fá ís-
lenzkar kennslubækur í stað útlendra í skólum landsins. Sendi félagið
áskorun til Alþingis um málið og leitaði samvinnu við Stúdentafélagið
í Reykjavík. Annað mál, sem félagið hefur borið fyrir brjósti á þessum
árum, er útgáfa alþýðurita á íslenzku. Má sjá það af grein Sigfúsar
Blöndals, að þetta efni hefur verið tekið fjórum sinnum til umræðu á
jafnmörgum fundum.
Með þessari byrjun má segja, að Stúdentafélaginu liafi verið mörkuð
braut, sem það lengstum hefur fylgt dyggilega. Félagið hefur löngum
verið vettvangur þar sem stúdentar gátu rætt áhugamál sín og æfzt í
að láta hugsanir sínar í Ijós á greinilegan og skipulegan hétt. Umræðu-
efnin hafa jafnan verið sótt í þau menningar- og þjóðfélagsmál íslenzk
og erlend, sem helzt hafa verið á döfinni. Nokkur áraskipti hafa orðið
bæði eftir mönnum og eins eftir því hvernig viðraði í umheiminum.
Stundum hefur mest verið rætt um stjórnmál, en menningarmálin að-
eins dregizt óbeinlínis inn í umræðurnar, á öðrum tímum hafa menn-
ingarmálin verið efst á baugi og ýtt bezt við mönnum til umhugsunar.
Á þetta einkum við um hin síðustu ár félagsins.
Samhliða umræðufundunum hafa fyrirlestra- og upplestrafundir
jafnan verið mikilvægur þáttur í félagslífinu. Mjög var seilzt til þess
að notfæra sér merkismenn íslenzka, er komu til Hafnar, fá þá til að
segja fréttir heimanað eða flytja erindi urn íslenzk efni. Þannig man
ég frá síðustu árunum fyrir stríð, að Pálmi Hannesson rektor flutti er-
indi um Menntaskólann í Reykjavík og hina nýju reglugerð hans.
Eiríkur Magnússon um íslenzk menningarmál og stúdenta, Davíð
Stefánsson frá Fagraskógi um Sölva Helgason, og rétt í stríðsbyrjun
flutti Kristján Albertson óvenju skemmtilegt erindi um Reykjavík á
uppvaxtarárum hans.
Sérstakt hnossgæti þóttu ráðherraheimsóknir. Eins og kunnugt er
'komu forsætisráðherrar að jafnaði árlega til Hafnar á konungsfund og
komst sá siður á, að þeir kærnu á fund í Stúdentafélaginu. Var þá vand-
að vel til fundarstaðar, því að sú hefð var á, að ráðherrann veitti höfð-
inglega í fundarlok. Nú skyldu menn halda, að hinn háttvirti gestur og
veitandi hefði átt fyllstu kurteisi og virðingu að mæta þetta kvöld, en
því fór oft fjarri. Ráðherrann slapp ekki með veitingarnar einar, hann
varð einnig að gefa yfirlit yfir síðustu aðgerðir þings og stjórnar og