Mímir - 01.06.1989, Qupperneq 36

og herðabreiður‘\ rumdi í gömlum karli sem
sat í djúpa stólnum.
Afi settist í stólinn sinn og Kubbur kom sér
þægilega fyrir í fanginu á honum.
— „Og hvað ætlar þú að verða þegar þú
verður stór, góði minn“, sagði karlinn sem sat í
sófanum.
Kubbur sá á nefinu að þetta var bróðir henn-
ar ömmu. Kennarinn hafði hótað að klaga í
foreldra hans ef hann héldi áfram að skrökva að
fólki. Hún sagði að enginn myndi trúa því að
amma hans hefði verið norn þegar hún var ung.
Svo hafði komið undarlegt blik í augun á henni
og hún hafði glott og spurt hvernig hann ætlaði
að útskýra að hún væri ekki lengur norn. Og
hann hafði horft undrandi á hana og sagt að
amma sín væri orðin svo gömul að hún væri
hætt að galdra og komin á ellilaun. Þá hafði
kennarinn lamið svo fast í borðið með kennara-
prikinu að það brotnaði og svo hafði hún titrað
öll af reiði og orðið eldrauð í framan.
— „Ég . . . ég veit það ekki alveg ennþá“,
svaraði Kubbur óstyrkri röddu.
— „Hann verður áreiðanlega verkfræðingur
eins og ég“, sagði pabbi. „Hann er svo ansi
efnilegur í stærðfræði, strákurinn. Alltaf efstur
í sínum bekk.“
— „Ég held ég verði bara skáld“, sagði
Kubbur þá. Hann hafði farið í vinnuna með
pabba og það hafði verið óskaplega leiðinlegt.
Það hlyti að vera skemmtilegra að verða skáld.
Það var ekkert að marka þótt allur bekkurinn
hefði hlegið að ljóðunum hans, kennarinn líka,
hann gæti örugglega ort betri ljóð þegar hann
yrði stærri.
— „Skáld“, tísti í afa. „Það var ekki lítið“.
Og svo hló hann: „Tíhíhí, tíhí“, eins og þegar
hann var búinn að drekka svolítið af kaffi með
viskíi út í.
— „Hann er efnilegt skáld“, sagði pabbi
montinn.
— „Þú verður að lofa okkur að heyra“, sagði
nornabróðirinn og Kubbi fannst hann glotta
meinfýslega eins og hann vildi meina að það
væri lítið að heyra.
— „Farðu með ljóðið um hana Ingu“, sagði
mamma.
Kubbur vonaði að enginn myndi hlæja, ljóð
voru ekki brandarar og þess vegna átti fólk
ekkert með að hlæja að þeim, jafnvel þótt þau
væru léleg. Hann færði sig aðeins nær afa og
tilkynnti svo hátíðlega:
— „Það heitir Inga og elskhuginn“.
Jóna frænka flissaði. Kubbur vissi að þetta
væri hún þótt hann sæi hana ekki, afastóll sneri
baki að henni. Svo byrjaði hann, svolítið hik-
andi:
— „Eitt sinn Inga í bæinn gekk
og settist niður á hvítan bekk . . .
Þá greip langamma frammí fyrir honum.
— „Hvað er drengurinn að tuldra?“
Það var útskýrt fyrir henni að hann væri að
flytja frumsamið ljóð og hún fór að fikta í
heyrnartækinu og röflaði eitthvað um unga
fólkið í dag sem talaði svo þvoglulega að það
skildist ekki orð af því sem það segði. Svo þagn-
aði hún og mændi á hann. Hann byrjaði aftur.
— „Eitt sinn Inga í bæinn gekk
og settist niður á hvítan bekk.
Þá sá hún ungan og sætan dreng,
hún roðnaði og varð alveg í spreng.
Drengurinn brátt hana Ingu sá,
kom til hennar og settist þá
við hliðina á henni Ingu.“
Hér hikaði hann aðeins því Jóna frænka fékk
ægilegt hóstakast. Hann gægðist út fyrir stól-
inn. Hún sat í útsaumaða stólnum hennar
ömmu með vasaklút fyrir nefinu og munninum,
eldrauð í framan og með tár í augunum. Hann
sneri sér aftur við og sá pabba hvessa augun á
hana, svo leit hann á Kubb og gaf einhverja
bendingu sem Kubbur skildi þannig að hann
ætti að halda áfram.
— „Hann sagði: Elsku Inga mín
þú veist hve ég hef leitað þín.
Þú veist hve heitt ég elska þig
og munað litlu að ég dræpi mig,
út af þessari einu ást.
En ekki megum við saman sjást
því þá verður heimurinn vitlaus.“
Jóna frænka var ennþá með hóstakast. Hann
vonaði að hún myndi ekki kafna, kannski hafði
hún gleypt brjóstsykurmola eins og kallinn í
Bandaríkjunum sem dó í beinni útsendingu í
sjónvarpinu.
36