Skemmtisögur - 01.07.1949, Page 14

ÞÝTT SÖGUKORN
MORÐIÐ
„GEORG, það ríður á öllu fyrir mér,
frama mínum, virðingu ... Georg, þú verð-
ur að hjálpa mér!“
Georg leit á hinn auðuga bróður sinn,
sem var frernur framlágur þessa stundina.
„Já, það versta fyrir þig er auðvitað, ef
það kemur niður á efnahag þínum, þú þjá-
ist af ólæknandi ást til peninga.“
Claude pírði augunum á bróður sinn.
„Minntist þú ekki einu sinni á það, að þú
gætir hugsað þér lítið hús úti í sveit og dá-
lítið hæsnabú?"
Georg leit upp undrandi. „O, jú, ég lief
óbeit á borginni,“ skauzt upp úr honum.
„Georg, þú færð 300 000 franka fyrir að
gefa þig fram í minn stað. Ég þekki ekki
lögin nóg til að vita, hvort þú munir fá
nokkra refsingu, ég efast stórlega um það,
en auðvitað er nokkur áhætta. En hvort
sem þú færð dóm eða ekki, skaltu fá 300 000
franka greidda út í hönd fyrir að gefa þig
fram í minn stað. Ertu ánægður með það?“
Hann sá greinileg áhrif orða sinna á andliti
bróðurins. Sveitabýlið blátt áfram endur-
speglaðist í dapurlegum augum hans.
Hvers vegna hafði hann ekki komið í
dag, eins og hann hafði lofað? Það var alls
ekki fallegt af honum, henni leiddist, og nú
var maður liennar farinn til London, svo
hún var alein; hann ætti að vitja hennar.
Hvað gerðist svo?
Sagðist hann ekki geta komið — eða fór
hann inn til Emily og sagði henni, að nú
væri samt sjúklingur, er hann neyddist til
að vitja?
Getur hlébarðinn breytt á sér blettunum?
ENDIR
12
Þegar Claude var farinn, endurtók hann
söguna hvað eftir annað í huganum. Claude
hafði komið akandi eftir þjóðveginum að
næturlagi. Maður nokkur hafði allt í einu
gengið í veg fyrir bílinn og stöðvað hann.
Taugar Claudes liöfðu verið spenntar, af
því honum höfðu gengið viðskiptin á móti.
Ef til vill hafði hann álitið þetta vera um-
renning, sem ætlaði að ræna hann, ef til vill
hefur hann breytt svona í æði, án þess að
gera sér grein fyrir gerðum sínum. Hann
gat ekki gert sér grein fyrir því, nema nokk-
uð var það, að hann hafði þrifið upp
skammbyssu og skotið manninn beint í liöf-
uðið.
„JA, ÉG VEIT ekki hvert ég á að snúa
mér,“ sagði George hæglátlega, „en ég ...
eh, ja, það er ég, sem hef ... þér vitið, morð
. .. manndrápið, ja,“ hann þurrkaði svit-
ann af enninu, „ — já, ég kom akandi frá
Angerville í bíl, og svo kom hann og — þessi
...“ Hann var að því kominn að gefast upp
... Það birti yfir andliti lögreglumannsins.
„Nú, eruð það þér, já, það er umræðuefni
dagsins. Hraustlega gert, verð ég að segja.
Fjandans snarræði. En hvernig þér hafið
getað þekkt hann á andartaki, það er merki-
legt. Hérna sjáið þér, það er í blöðunum."
Georg studdi sig við borðið. Stafirnir
dönsuðu fyrir augum hans.
Jan Jaques Thebes skotinn á Ang-
erville veginum. Bilstjóri þekkti hinn
eftirlýsta launmorðingja.
Verðlaunin, 100 000 frankar, fyrir
Jan Jaques, dauðan eða lifandi, bíða
hetjunnar, sem enn hefur ekki gefið
sig fram.
„Hm,“ sagði Georg rólega og bætti við
með sjálfum sér: „Ég held næstum, að ég
muni geta haft ráð á kanínum líka. ...“
ENDIR
SKEMMTISÖGUR