Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 18

Hann afsakaði sig gagnvart Irene með
uppgerðar þolinmæði, en það var eitthvað
bælt, hvasst, í rödd hans. Maður varð þó að
vera kurteis við gesti sína, eða hvað?
Irene fór að kannast við einkennin, þeg-
ar nýr kvenmaður var kominn í spilið. Þeg-
ar hann forðaðist augnaráð hennar, þegar
hann var kátur og léttur í máli, ástríkur
og umhyggjusamur — þá vissi hún það. Svo
var hann í borginni á kvöldin, af því að
hann þurfti að „vinna“, og sagði henni
seinna, að hann hefði rekizt á Minnu.
Irene varð óttaslegin. Ef hann hætti nú
að elska hana — og nú átti hún von á barni,
Það kom fyrir, að hún þráði aftur starf sitt
í húsmæðraskólanum. Áður en hún kynnt-
ist John hafði hún stundum fundið til ein-
stæðingsskapar, en aldrei eins og nú, eftir
að hún hafði kynnzt ástinni.
„Þú kemur víst heim í kvöld, John, eða
hvað?“
„Auðvitað, góða mín, auðvitað," svaraði
hann með umburðarlyndisbrosi og flýtti sér
að komast af stað til að ná morgunlestinni.
ÞEGAR Minnu-þátturinn var búinn, var
hann skömmustulegur og bljúgur. Irene sá,
að honum leið illa, og hún gleymdi, hvað
hún sjálf hafði orðið að þola. ísinn þiðnaði
frá hjarta hennar — hún fyrirgaf honum,
af því hún elskaði hann.
„Irene,“ sagði hann eitt sinn, „hvað, sem
fyrir kemur, þá ert þú eina konan, sem mér
er nokkurs virði í lífinu.“
„En John, hvers vegna hegðar þú þér þá
svona?“
„Ég veit það ekki,“ sagði hann hreinskiln-
ingslega, „ég veit það ekki, en það skal ekki
koma fyrir oftar.“
Hann tr úði sjálfur orðum sínum, hann
lofaði henni tryggð, lofaði, að hún skyldi
ekki oftar þurfa að vera ein. Og hún trúði
honum, eins og hún hafði gert forðum.
16
„Ég meina það í einlægni, ástin mín,“
sór hann. Seinna breyttist það í: „Ég meina
það í þetta sinn, elskan mín.“
Því Minna var aðeins sú fyrsta af mörg-
um.
Eftir þessar sættir var nýr og dýpri inni-
leiki í ást þeirra. En einn dag skildi Irene
hinn hræðilega sannleika. Hann myndi aldr-
ei verða öðruvísi. Hann myndi verða
Romeo allt sitt líf og syngja ástarsöngva
undir glugga einhverrar Júlíu. Og hún
sagði við sjálfa sig, að helzt vildi hún fara
frá honum. En svo voru börnin, tvær litlar
telpur. Það var ekki rétt gagnvart þeim að
skilja við hann. En hún myndi aldrei fram-
ar taka mark á hinum bljúgu „heimkom-
um“ hans. Aldrei framar.
Leikaraskapur, hugsaði Irene, látast öðru-
vísi en maður vár, það gerði John. Hún
sá hann nú eins og hann var, og hann skildi
það án efa, því að hann var farinn að horfa
undarlega á hana. En það hrærði hana alls
ekki. Nei, ekki framar. Það var búið að
vera.
Það, sem fyllti mælirinn, gerðist kvöld
eitt, er þau höfðu verið í boði. Jafnskjótt
og staðið var upp frá borðum, sá hún unga,
bjarthærða ekkju læðast burt úr stofunni
og brátt hvarf John á eftir henni. „Heim-
koma“ hans eftir það atvik varð henni of
mikið af svo góðu. Bænir hans hrærðu hana
ekki vitund. í stað þess að gráta, bað hún
hann að laga tappann í baðkarinu. Hann
starði á hana með slíkurn eymdarsvip, að
það hefði getað hrært stein, en Irene lét
sem liún sæi það ekki.
„Irene, skilurðu mig þá ekki?“ grátbað
hann á ný.
„Jú,“ svaraði hún blátt áfram, „það er
einmitt það. Ég skil þig. En vatnið flóir út
úr baðkarinu, svo ef þú vilt beina „heim-
komu“iðrun þinni að tappanum,myndi það
gleðja mig og forða mér frá að hlæja að
þér.“
SKEMMTISÖGUR