Skemmtisögur - 01.07.1949, Síða 24

þegar hún stóð frammi í eldhúsi og bjó til
te og hugsaði um, að inni í setustofunni
væri þessa stundina stödd fyrri kona Bills.
Hvað skyldi Bill annars hafa sagt, ef hann
vissi það? Hann hefði kannske orðið ösku-
vondur.
Sjálfsagt hefur Trilby komið eitthvað
svipað til hugar, því að hún sagði, þegar
þær voru byrjaðar að drekka teið: „Bill
myndi vafalaust verða forviða, ef hann
kæmi hingað núna. En ætti raunar að gleðj-
ast. Eiginkonur sama mannsins ættu sannar-
lega að láta sér koma vel saman, finnst yð-
ur ekki?“
Kay kinkaði kolli, dálítið vandræðaleg á
svipinn. Henni fannst það ekki myndi valda
sér neinum erfiðleikum að lynda við Tril-
by. Hún átti engar vinkonur hér í New
York, og flestir kunningjar Bills voru karl-
menn.
„Ég varð svo glöð, þegar ég frétti að Bill
hefði gift sig aftur,“ sagði Trilby. „Hann
er ágætismaður, og hjónaband okkar var
eintómur misskilningur."
Aftur varð Kay að spyrja sjálfa sig: Hvers-
vegna? — Trilby var svo lagleg, fjörug og
viðkunnanleg.
„Guð almáttugur," sagði Trilby. „Klukk-
an er bráðum orðin sjö. Ég verð að flýta
mér af stað.“
„Virkilega?" sagði Kay. Það hafði verið
svo skemmtilegt að hafa fengið gest í te;
aðra konu til þess að spjalla við.
Trilby sagði: „Þér saknið náttúrlega
Bills?" Það brá fyrir glettnislegum glampa
í skásettum augum hennar. „Ég er ekkert
upptekin í kvöld. Viljið þér ekki gera svo
vel að koma út með mér að borða?"
„Eigum við ekki heldur að vera kyrrar
hérna og borða?" stakk Kay upp á. „Það
er svo leiðinlegt veður, og ég á nógan mat
heima."
Trilby sat uppi á eldhúsborðinu með
sígarettuna í annarri hendinni og kokktail-
22
glas í hinni, og horfði á Kay tilreiða mat-
inn. „Yður þykir gaman að fást við þess-
háttar?" sagði hún.
Kay kinkaði kolli. „Ég nýt þess að búa
til mat. En þér?“
„Nei, sussu-nei, ekki vil ég nú segja það.
Ég get vel hugsað mér að tilreiða hátíðar-
mat svona við og við, þegar maður hefur
gesti, en hversdagslegur matartilbúningur!
Guð hjálpi mérl“
Á meðan þær borðuðu lamdi rigningin
rúðurnar. „Eigið þér heima langt héðan?"
spurði Kay.
Trilby hló. „Ég vona að okkar ágæti eig-
inmaður fái ekki aðsvif, þegar hann fréttir
það. Þremur húsum fjær."
„En hvað það er einkennilegt," sagði Kay.
„Og þér hafið aldrei mætt honum á götu?“
„Ef ég mætti honum, myndi ég víst ekki
þekkja hann," svaraði Trilby og hló um
leið að eymdarsvipnum sem kom á Kay.
Þetta kvöld lá Kay lengi vakandi og hugs-
aði um Trilby og hlustaði á rigninguna.
Hvernig skyldi veðrið vera í Chicago? Hún
vonaði að Bill gætti sín, og ofkældist ekki.
Tuttugu og fjórum klukkustundum síð-
ar, uppgötvaði Kay, að það var hún sjálf,
er hafði ofkælzt. Alla nóttina skiptust hiti
og kuldi á um yfirráðin yfir líkama henn-
ar, og morguninn eftir var hún sárlasin.
Þegar síminn hringdi datt henni allra fyrst
í hug, að þetta væri Bill. Hann myndi verða
hræddur og órólegur ef hann fengi ekki að
tala við hana sjálfa. Hún skjögraði inn í
stofuna og tók heyrnartólið.
„Frú Emerson? Það er frú Emerson," óm-
aði rödd Trilbys glaðlega. „Ég hef tvo að-
göngumiða að leikhúsinu í kvöld. Viljið
þér koma með?“
Kay svaraði þreytulega: „Ég hefi ofkælzt
svo hræðilega. Ég held helzt að ég sé með
inflúenzu. Ég býst ekki við að geta farið á
fætur í dag ...“
„Kay,“ sagði Trilby, „ég kem undir eins.
SKEMMTISÖGUR