Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 30

hratt fótatak, og í sömu svipan ruddist mað-
ur inn í stofuna.
Hann virti þau fyrir sér með svipbrigð-
um, sem nánast sagt voru fremur ógnandi,
og e. t. v. eitthvað meira.
„Mér skilst að ég sé ekki velkominn inn
á mitt eigið heimili,“ sagði hann. „Þess-
vegna hringdi ég dyrabjöllunni fyrst, en þar
sem enginn gerði sig líklegan til þess að
ljúka upp, hafði ég engin önnur ráð en að
nota gamla lykilinn minn. Og nú ...“
Hún svaraði með borginmannlegu brosi
og pataði frá sér með höndunum um leið:
„Heyrðu Freddy ... þú kemur eins og þjóf-
ur á nóttu. Og þú talar um þitt heimili, al-
veg eins og við séum ekki skilin að skiptum
og höfum slegið striki yfir liðna tímann.
Nú er þetta mitt heimili og einskis annars,
og enginn, ekki heldur þú, getur bannað
mér að taka á móti vinum mínum.“
Hann stakk höndunum í vasana.
„Þjófur á nóttu! Mér þætti gaman að vita,
hvert okkar þriggja er mestur þjófurinn. Og
vinir ... fyrst og fremst ríkir vinir úr Wall
Street. Fólk, sem hefur efni á að kaupa allt
fyrir peninga —jafnvel fögur andlit. En ...“
Flann tók aðra höndina úr vasanum. En
áður en honum hafði unnizt tími til þess'
að miða skammbyssunni, kvað við skothvell-
ur. Það glampaði á litla skammbyssu í hönd
Leilu, og daufur, tæplega sýnilegur reykjar-
mökkur, blandaðist sígarettureyknum í stof-
unni. í sjálfsvarnarskyni hafði William
Warfield verið þess albúinn að stökkva á
Freddy Stevens, þegar skotinu var hleypt af
úr óvæntri átt.
„Var þetta nauðsynlegt?" spurði hann og
benti á líflausan líkamann, sem lá á gólf-
inu. „Leila ..
„Hvað átti ég að gera? Annars hefði hann
skotið þig, elskan mín. Hjálpaðu mér, heyr-
irðu það — hjálpaðu nrér.“ Hún beygði sig
niður yfir þann myrta. „Hann er dauður ...
ef lögreglan kæmi nú.“
28
Warfield hafði tekið skammbyssuna upp
og þurrkaði skeptið vandlega með vasa-
klútnum sínum. — „Við skulum hugsa mál-
ið,“ sagði hann. „Enginn veit af okkur
hérna. Útvarpið glurndi í sífellu, svo að
sennilega hefur enginn lreyrt skothvellinn.
Við verðum að finna upp á einu eða öðru.
Hann var skotinn af innbrotsþjófi, það er
allt og sumt. í sjálfsvörn."
Hún æddi um stofuna eins og villidýr í
búri sínu, flýtti sér inn í svefnherbergið og
fór að róta í fataskápunum og snyrtiborð-
inu.Hún byrjaði að pakka niður. Warfield
gekk inn í borðstofuna og þaðan fram í eld-
húsið, þar sem hann fór að grúska í ýms-
um skúffum, áður en hann fór eftir frú
Stcvens inn í svefnherbergið. Svefnherberg-
ið var fullt af ferðatöskum og fatnaði, sem
lá þar á víð og dreif, alveg eins og þjófur
hefði nýlega verið að verki þarna í herberg-
inu.
„Þetta er fyrirtak,“ sagði hinn drýginda-
legi herra Warfield. „Láttu það liggja, eitt-
hvað af því að minnsta kosti, þá fer ekki
hjá því að lögreglan haldi að um innbrot
hafi verið að ræða.“
„En við verðum að hafa fjærverusönnun,
William. Það er þessvegna sem ég flýti mér
•svona. Og svo ...“
„Og svo ...?“ spurði hann hinn rólegasti.
„Ég verð að fá fimmtíu þúsund dollara
snemma í fyrramálið, William. Héðan fer
ég á eitthvert hótelið og þar getur þú hitt
mig á morgun. Ég ferðast svo eitthvað í
burtu ... það geta liðið margir dagar áður
en þeir uppgötva þetta hérna, og þá er ég
komin á öruggan stað. Þú kemur svo á eft-
ir ..."
„Já, auðvitað verður þú að fara á brott,
Leila, og einmitt í augnablikinu get ég ekki
fylgzt með þér. Það rnyndi líta grunsamlega
út. En þú verður að fara án þess að hafa far-
angur með þér. Þú hlýtur að sjá að þú getur
ekki haft allt þetta meðferðis.Til þess þyrft-
SKEMMTISÖGUR